Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Puławach

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2022 r.

Sąd Rejonowy w Puławach IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Gałkowska

Protokolant st.sekr.sąd. Agnieszka Wójciak

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2022 r. w Puławach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa D. W. (1)

przeciwko (...) S.A. w P.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, sprostowanie świadectwa pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

1.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w P. na rzecz powoda D. W. (1) kwotę 25.179,12 zł ( dwadzieścia pięć tysięcy sto siedemdziesiąt dziewięć złotych 12/100);

2.  Umarza postępowanie co do żądania powoda D. W. (1) zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. w P. wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy;

3.  Oddala powództwo co do żądania sprostowania świadectwa pracy;

4.  Wyrokowi w pkt 1 do kwoty 9.260,52 zł nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

5.  Koszty procesu znosi wzajemnie między stronami.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 maja 2020r. powód D. W. (1), odwołując się od oświadczenia pozwanego pracodawcy tj. (...) S.A. w P. z dnia 24 kwietnia 2020r. o rozwiązaniu z nim umowy o pracę w trybie art. 52§1 pkt1 kp, wnosił o : 1/ zasądzenie na jego rzecz od pozwanej spółki odszkodowania w wysokości 25.179,12 zł za niezgodne z prawem rozwiązanie z nim umowy o pracę, 2/ sprostowanie świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia, że stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika, 3/ zasądzenie na jego rzecz od pozwanej spółki wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

W piśmie procesowym z dnia 7 lutego 2022r. pełnomocnik powoda oświadczył, że cofa żądanie zawarte w pkt 3 pozwu tj. zasądzenia na rzecz powoda od pozwanej spółki wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy i zrzeka się tego żądania.

Pozwany (...) S.A. w P. powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód zatrudniony był ostatnio w (...) S.A. w P. od 9 sierpnia 2010r. jako monter konstrukcji stalowych (akta osobowe). W trakcie zatrudnienia strony stosunku pracy zawierały aneksy do umowy o pracę, w których powód zobowiązywał się do wykonywania pracy za granicą na budowach eksportowych ( akta osobowe). W związku z zawartym przez strony aneksem z dnia 29 listopada 2019r., powód w okresie od 1 grudnia 2019r. wykonywał pracę na budowie eksportowej na terenie Niemiec i miał wykonywać tę pracę na terenie Niemiec do 31 marca 2020r. – akta osobowe. W marcu 2020r. pracownicy spółki zatrudnieni na tej budowie otrzymali informację, że praca na tej budowie z uwagi na załamanie rynku niemieckiego z powodu pandemii ulegnie czasowemu przerwaniu (zeznania świadków: Z. C. k.173-174, L. L. k.174v-175, D. W. (2) k.163v). W dniu 24 marca 2020r. kierownictwo Biura pozwanej spółki z Niemiec tj. dyrektor D. W. (2) i Z. C. oraz zarząd spółki w drodze wideokonferencji poinformowali przedstawicieli pracowników z tej budowy, w tym L. L., iż w związku z wybuchem pandemii postanowili, aby wstrzymać planowany przyjazd grupy pracowników spółki z Polski celem wykonywania przez nich pracy na innej budowie prowadzonej na terenie Niemiec tj. w C. i aby pracownicy z tej budowy, w tym powód, pojechali na tę inną budowę (zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc k.174-174v,175, zeznania świadków: L. L., Z. C., D. W. (2)). Powód, L. L. i pozostali pracownicy zatrudnieni na tej budowie zdecydowali, że nie chcą jechać na tę inną budowę i razem z majstrem L. L. napisali oświadczenie, że ze względu na pandemię, zagrożenie koronowirusem oraz brak perspektyw wyjazdu do Polski na święta wielkanocne, nie wrażają zgody na zmianę miejsca zatrudnienia ( oświadczenie pracowników k.17, zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc zeznania świadków złożone na piśmie: K. F. k.110-115, M. S. (1) k.105-108, A. K. k.95-98, zeznania świadka L. L. ). Wtedy kierownictwo Biura D. W. (2) i Z. C. wraz zarządem spółki poinformowali tych pracowników, w tym powoda, że jeżeli nie chcą jechać na tę budowę, to tak będzie, mogą wrócić oni do Polski ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc zeznania świadków: L. L., Z. C., D. W. (2), K. F., M.S., A. K.). Kierownicy przekazali wtedy tym pracownikom, że po przyjeździe do Polski najpierw muszą odbyć na kwarantannę (zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, zeznania świadków: K. F., A. K.). Pracownikom tym przekazano, że po kwarantannie potem mają czekać na urlopie bezpłatnym do końca kwietnia ( zeznania świadka K. F.). Przekazano także wtedy, że pracownicy, którzy mają jeszcze niewykorzystany urlop wypoczynkowy, to mają wykorzystać ten urlop po kwarantannie i każdy z pracowników był wyczytany i każdemu powiedziano, ile ma dni urlopu wypoczynkowego ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, zeznania świadka A. K.). Powód został poinformowany, że ma do wykorzystania 5 dni urlopu wypoczynkowego ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc). Pracownicy wypisali wtedy wnioski o urlop wypoczynkowy na wskazaną każdemu liczbę dni ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, zeznania świadka A. K.). Powód wypisał wniosek urlopowy, którym wnosił o udzielenie jemu 5 dni urlopu wypoczynkowego i zostawił ten wniosek u L. L. ( k.21, zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc). M.S. polecono wtedy, aby wypisał urlop bezpłatny od 25 marca do dnia rozwiązania stosunku pracy tj. do 31 marca 2020r ( zeznania świadka M. S.). Żaden z innych pracowników tej budowy nie składał wtedy wniosku o urlop bezpłatny ( zeznania świadków: A.A. K. i K. F.). Pracownicy wyjechali z budowy 24 marca, powód własnym samochodem wyjechał 25 marca i od tego dnia, po przekroczeniu granicy, odbywał kwarantannę do 9 kwietnia 2020r. ( k.18). Powód w mailu z dnia 27 marca poinformował pracodawcę, że odbywa kwarantannę, poinformował, że o tym wiedzą dyrektor D. W. (2) i Z. C. oraz podał w tym mailu, że dyrektor w rozmowie nakazał wypisać wniosek urlopowy i zostawić u L. L., co uczynił (k.12). Pozostali pracownicy także przebywali na kwarantannie ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc zeznania świadków: L. L., K. F., A. K., M.S.).

W mailu z dnia 30 marca pracownica działu kadr pozwanej spółki (...) zobowiązała powoda i innych pracowników z tej budowy do złożenia pisemnych wyjaśnień w związku z niewykonaniem polecenia służbowego na budowie w H. oraz niewyrażeniu zgody na przeniesienie na budowę w C. ( zeznania świadków złożone na piśmie: K. G. (1) k.99-104, K. F., M.S., A. K., mail - k.12), a powód, a także każdy z innych pracowników w mailach złożyli wyjaśnienia ( zeznania świadków: K. F., A.A. K.). Powód w swoim mailu poinformował dział kadr, że podczas rozmowy telefonicznej z dyrektorem D. W. (2) i Z. C. cały zespół poinformował kierownictwo, że nie jadą na inną budowę, bo obawiają się z uwagi na pandemię o własne życie i zdrowie, co wyrazili pracownicy w oświadczeniu z dnia 24 marca, a dyrektor D. W. (2) poinformował ich wtedy, żeby wypisali wnioski urlopowe, po odbyciu kwarantanny przesłali zaświadczenia o odbyciu kwarantanny do działu kadr, potem zostanie im udzielony dalszy urlop wypoczynkowy, a potem na kolejne dni urlop bezpłatny do końca kwietnia ( k.12-13, zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc). Powód w dniu 10 kwietnia 2020r. przesłał do działu kadr zaświadczenie o odbytej kwarantannie i dane celem przekazania na konto świadczenia za okres kwarantanny ( k.13, 8-19). Inni pracownicy z tej budowy, po odbytej kwarantannie także przekazali do działu kadr zaświadczenia o odbytej kwarantannie ( zeznania świadków: K. F., M.S., A. K.).

W mailu z 15 kwietnia powód zwrócił się do K. W. o informację od kiedy ma wypisać urlop bezpłatny, który nakazał dyrektor D. W. (2) i co z urlopem wypoczynkowym, a inna pracownica działu kadr B. M. (1) w mailu z 17 kwietnia poinformowała powoda, że urlop bezpłatny powinien być wypisany od 9 kwietnia (k.14, zeznania świadka B. M. (1) złożone na piśmie k.91-94); powód zaś w kolejnym mailu z 17 kwietnia poinformował B. M., że przed wyjazdem do Polski wypisał wniosek o urlop wypoczynkowy na 5 dni, zakładał że dzień urlopu przypadnie na 25 marca, potem będzie kwarantanna od 26 marca do 8 kwietnia i od 9 kwietnia kolejne dni urlopu wypoczynkowego ( k.15-16).

Następnie dyrektor działu personalnego pozwanej spółki telefonowała do powoda i innych pracowników z tej budowy i poleciła, iż każdy z nich ma wypisać wniosek o urlop bezpłatny od momentu zjazdu do Polski ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc zeznania świadków: L. L., K. F., A.A. K.). W rozmowie tej podana była informacja, iż w przypadku gdy pracownik nie wypisze takiego wniosku, to będą wyciągnięte wobec niego konsekwencje ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc zeznania świadków: L. L., K. F., A.A. K.). Powód nie wypisał wniosku o urlop bezpłatny od 25 marca, tylko wypisał wniosek o urlop bezpłatny na okres od 17 kwietnia do 30 kwietnia 2020r ( akta osobowe, zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc). Pozostali pracownicy wypisali wnioski o urlop bezpłatny obejmujące okres od dnia zjazdu do Polski, czyli także okres , gdy przebywali na kwarantannie ( zeznania świadków: L. L., K. F., A. K.). Powód otrzymał od pozwanej spółki świadczenie pieniężne za okres gdy przebywał na kwarantannie ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc). Pozostali pracownicy z tej budowy nie otrzymali od pozwanej spółki świadczenia za okres przebywania na kwarantannie ( zeznania świadków: L. L., K. F., M.S., A. K.).

Pismem z dnia 24 kwietnia 2020r. pozwany pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia w trybie art. 52§1 pkt1 kp z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegającego na niewykonaniu polecenia służbowego pracodawcy poprzez odmowę wyjazdu w dniu 25.03.2020 do Niemiec celem rozpoczęcia pracy na budowie C. zgodnie z umową o pracę z dnia 28.02.2012r. oraz aneksem z dnia 29.11.2019r. ( k. 28 akta osobowe).

Wynagrodzenie powoda stanowi kwotę 9260,52 zł (k.141).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dokumenty złożone do akt sprawy, a wskazane wyżej, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przy żadna ze stron. Sąd także obdarzył wiarą w całości zeznania świadków: A. K. K. F. i M. S. (1), bo świadkowie ci zgodnie ze sobą opisują stan faktyczny, w szczególności okoliczności w jakich powód i pozostali pracownicy wykonujący pracę na tej budowie opuścili w dniu 24 i 25 marca 2020r te budowę . Zeznania tych świadków są zgodne z zeznaniami świadka L. L., poza tym że L. L. nie przypomina sobie aby wtedy przełożeni mówili pracownikom o obowiązku odbycia kwarantanny, potem skorzystania z przysługującego urlopu wypoczynkowego, a następnie z urlopu bezpłatnego, co nie wpływa na ocenę zeznań świadka L. L., która sad obdarzył wiarą. Zeznania świadków: K. G. (1) i B. M. (1) są zgodne z dokumentami złożonymi do akt sprawy i nie są kwestionowane przez żadną ze stron, a więc należy obdarzyć je wiarą.

Sąd swoje ustalenia oparł o zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, które to zeznania są zgodne z dokumentami, w szczególności mailami złożonymi do akt sprawy, a wskazanymi wyżej, a także w całości znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków: A. K. K. F. i M. S. (1), a także w części w zeznaniach świadka L. L.. Zeznania te w części są sprzeczne z zeznaniami świadków: Z. C. i D. W. (2)- co do faktu że świadkowie zeznali, iż warunkiem zgody pracodawcy na wyjazd pracowników, w tym powoda do kraju w dniu 24 marca, a tym samym niepojechanie na nową budowę, było wypisanie przez tych pracowników wniosków o urlop bezpłatny od dnia zjazdu do Polski, ale ich zeznania , choć zgodne ze sobą, to jednak nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach, w szczególności w zeznaniach innych świadków przesłuchanych w sprawie: L. L., A. K., K. F. i M. S. (1), a nadto świadkowie ci są nadal pracownikami pozwanej spółki zatrudnionymi na stanowiskach kierowniczych i są wątpliwości co do ich bezstronności. Nadto, ewentualne postawianie takiego warunku pracownikom było niemożliwe, o czym sąd wypowie się w rozważaniach. Zatem zeznania tych świadków w tym zakresie nie zasługują na obdarzenie ich wiarą; w pozostałym zakresie sąd dał im wiarę. Zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc należy w całości obdarzyć walorem wiarygodności w całości.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. w P. odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie z nim umowy o pracę, zasługuje na uwzględnienie.

Rozwiązanie umowy o pracę w trybie przewidzianym w art 52 kp jest najbardziej dotkliwą sankcją przewidzianą w kodeksie i winno więc być stosowane tylko w wyjątkowych okolicznościach i z należytą ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na złej woli lub rażącym niedbalstwie. Zgodnie z brzmieniem art 52 § 1 pkt. 1 kp w razie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych pracodawca może rozwiązać umowę o pracę z pracownikiem bez wypowiedzenia z jego winy i istnienie właśnie winy po stronie pracownika jest bezwzględnym warunkiem dopuszczającym możliwość zastosowania przez pracodawcę tego właśnie sposobu rozwiązania stosunku pracy. Ustawodawca nie sprecyzował w Kodeksie pracy pojęcia zawinionego naruszenia obowiązków pracowniczych ale orzecznictwo przyjmuje, że winę można przypisać pracownikowi wówczas, gdy świadomie dopuszcza się czynu, jak również gdy pracownik, mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza lub co najmniej na ów skutek się godzi. W zakresie normy zawartej zakresie art. 52§ 1 pkt. 1 kp będą się zatem mieściły jedynie czyny, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie, zaś przy ocenie czy miało miejsce takie zachowanie pracownika, trzeba brać pod uwagę wszelkie okoliczności mogące mieć wpływ na osąd w charakterze zawinienia. Ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52§1 pkt2 kp musi być spowodowane przez pracownika świadomie, w sposób przez niego zawiniony i stanowić zagrożenie dla interesów pracodawcy, a ocena czy dane naruszenie jest ciężkie, zależy od okoliczności każdego indywidualnego przypadku. Ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych mieści więc trzy elementy.: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie, obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo. O przypisaniu pewnej osobie winy w tej postaci decyduje zatem zachowanie się przez nią w określonej sytuacji w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej. O istnieniu tej winy wnioskuje się na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika. Jak podniósł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie II PK 162/07 (OSNP 2009, nr 7-8 poz. 98), bezprawność zachowania nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1, jeżeli stosunek psychiczny pracownika do skutków postępowania określony jego świadomością nie wskazuje ani na winę umyślną, ani na rażące niedbalstwo.

Zgodnie z art 30 § 4 kp w piśmie rozwiązującym stosunek pracy winna być wskazana przyczyna podjęcia tej decyzji przez pracodawcę. W świetle utrwalonego już orzecznictwa Sądu Najwyższego, wskazanie tej przyczyny w piśmie rozwiązującym stosunek pracy przesądza o tym, że spór przed sądem pracy toczy się tylko w granicach przyczyny podanej w pisemnym oświadczeniu pracodawcy. Tym samym pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się w toku postępowania na inne przyczyny, które również mogłyby uzasadniać rozwiązanie umowy o pracę.

Pozwany pracodawca w piśmie z dnia 24 kwietnia 2020r. rozwiązującym z powodem umowę o pracę jako przyczynę podjęcia przez niego decyzji w trybie art. 52 § 1 ust 1 kp wskazał, że powód w sposób ciężki naruszył obowiązki pracownicze polegające na niewykonaniu polecenia służbowego pracodawcy poprzez odmowę wyjazdu w dniu 25.03.2020 do Niemiec celem rozpoczęcia pracy na budowie C. zgodnie z umową o pracę z dnia 28.02.2012r. oraz aneksem z dnia 29.11.2019r.

W ocenie sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala, aby taki zarzut postawić powodowi. Przede wszystkim, w ustalonym stanie faktycznym, to nie można powiedzieć, że pozwany pracodawca wydał powodowi polecenie służbowe wyjazdu w dniu 25.03.2020 na inną budowę znajdująca się na terenie Niemiec tj. na budowę C. celem rozpoczęcia tam pracy. Oczywiście, zgodnie z aneksem do umowy o pracę, miejscem pracy powoda był teren Niemiec i jak wynika z ze zgodnych zeznań świadków: D. W. (2), Z. C., ale też L. L., pierwotnym zamiarem pracodawcy było skierowanie pracowników, w tym i powoda od 25 marca do pracy na tej innej niż dotychczas budowie prowadzonej na terenie Niemiec, ale jednakże, jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w wyniku niechęci nie tylko powoda, ale też wszystkich pozostałych pracowników wykonujących dotąd pracę na budowie razem z powodem, wyrażonej wprost przez nich w oświadczeniu, pracodawca uległ woli tych pracowników i – co zeznali Z. C. i D. W. (2), zgodził się, aby pracownicy ci, w tym i powód, zgodnie ze swoją wolą, nie jechali jednak na tę nową budowę, tylko aby wszyscy, w tym i powód, pojechali do Polski. Bezspornym jest, że wszyscy pracownicy z tej budowy w dniu 24 marca, a powód w dniu 25 marca, pojechali do Polski i ponieważ wtedy terytorium Polski było obszarem, na którym wystąpił stan epidemii wywołany zakażeniami wirusem (...)2, to zgodnie z art. 34 ust 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu i zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi, poddani byli obowiązkowej kwarantannie i powód ją też oczywiście odbył. Zatem w zaistniałej sytuacji absolutnie nie można powiedzieć, iżby powód nie wykonał polecenia pracodawcy wyjazdu w dniu 25.03.2020 na budowę C. celem rozpoczęcia tam pracy, bo to polecenie nie zostało mu ostatecznie wydane. Postawienie tak sformułowanego zarzutu powodowi, w świetle nie tylko zeznań świadków- współpracowników powoda; L. L., K. F., M.S. i A.A. K., ale też przedstawicieli pracodawcy: Z. C. i D. W. (2), jest zupełnie niezrozumiałe. Wprawdzie pracodawca miał jakieś wątpliwości do co stanu faktycznego zaistniałego w dniu 24 marca i jak wynika z zeznań świadków: L. L., K. F., M.S. i A.A. K. oraz powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, a także maila z dnia 30 marca, zobowiązał powoda i innych pracowników z tej budowy do złożenia pisemnych wyjaśnień w związku – jak to określono - z niewykonaniem polecenia służbowego na budowie w H. oraz niewyrażeniu zgody na przeniesienie na budowę w C. a powód, a także każdy z innych pracowników w mailach złożyli wyjaśnienia, ale po złożeniu tych wyjaśnień, pracodawca nie formułował już więcej wobec tych pracowników, poza powodem, zarzutu niepojechania na tę nową budowę. Jak wynika z zeznań świadków: L. L., K. F., M.S. i A.A. K., B. M., K. G., pozwany pracodawca rozwiązał stosunek pracy z tej grupy pracowników tylko z powodem, stawiając mu w dniu 24 kwietnia zarzut niewykonania polecenia służbowego pracodawcy poprzez odmowę wyjazdu w dniu 25.03.2020 do Niemiec celem rozpoczęcia pracy na budowie C.. Jak już wyżej podniesiono, przedstawiciele pracodawcy D. W. (2) i Z. C., którzy w dniu 24 marca 2020r. rozmawiali z grupą pracowników, w tym powodem, w swoich zeznaniach wyraźnie i zgodnie zeznali, że wobec braku zgody tych pracowników na wyjazd na inną budowę na terenie Niemiec, to zarząd spółki zaproponował, aby pracownicy ci zjechali do kraju, ale -jak zeznali, wypisując wnioski o urlop bezpłatny, czyli że warunkiem zgody pracodawcy na wyjazd do Polski było wypisanie przez każdego z pracowników wniosku o urlop bezpłatny. Jednakże zarówno powód słuchany w trybie art. 299 kpc, jak i świadkowie L. L., K. F., M.S. i A.K., nie zeznali iżby warunkiem niepojechania na nową budowę było wypisanie przez każdego z nich wniosku o urlop bezpłatny od momentu wyjazdu do Polski. Powód w toku procesu cały czas utrzymywał, że podczas wideokonferencji z dyrektorem D. W. (2) i Z. C. poinformowano ich wtedy, żeby wypisali wnioski urlopowe, po odbyciu kwarantanny przesłali zaświadczenia o odbyciu kwarantanny do działu kadr, potem miał im być udzielony dalszy urlop wypoczynkowy, a potem na kolejne dni urlop bezpłatny do końca kwietnia. Powód tak samo twierdził w treści maila wysłanego do pracodawcy w dniu 1 kwietnia 2020r., a jego zeznania w tym zakresie wprost potwierdza świadek A. K., ale też i świadkowie K. F. oraz M.S.. Powód zresztą wtedy wypisał wniosek urlopowy w dniu 24 marca i zostawił u L. L., a następnie jeszcze podczas odbywania kwarantanny, a także potem wielokrotnie kontaktował się mailowo z działem kadr pozwanej spółki w zakresie właśnie okresów trwania urlopu wypoczynkowego i urlopu bezpłatnego. Zatem stwierdzić należy, że opis stanu faktycznego przedstawiany przez powoda co do decyzji pracodawcy podjętych w dniu 24 marca wobec pracowników z tej budowy, w tym i powoda, jest wiarygodny i prawdopodobny. Zresztą postawienia pracownikowi warunku, że wyjeżdżają oni do Polski a nie jadą na nową budowę, w istniejących okolicznościach sprawy, było wręcz niemożliwe, bo przecież z uwagi na pandemię, każdy wjeżdżający wówczas do Polski musiał odbyć obowiązkową kwarantannę, o czym przecież wiedział pracodawca. W okresie odbywania kwarantanny pracownik oczywiście nie może świadczyć pracy i zgodnie z art. 92 § 1 pkt 1 kp i § 7 Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii, przysługuje mu prawo do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, spowodowanej między innymi odosobnieniem w związku z chorobą zakaźną, a warunkiem tej wypłaty jest informacja z systemu zamieszczona na profilu pracodawcy na (...) lub oświadczenie złożone przez pracownika pracodawcy potwierdzające, że odbywał obowiązkową kwarantannę. Natomiast urlop bezpłatny jest udzielany wyłącznie na pisemny wniosek pracownika, za zgodą pracodawcy i jest okresem, który stanowi przerwę w wykonywaniu obowiązków pracowniczych, ale przecież nie spowodowanych odbywaniem przez pracownika obowiązkowej kwarantanny. Urlop bezpłatny udzielany jest więc za obopólną zgodą stron stosunku pracy, a powód- jak zeznał, przystał na to, że będzie korzystał z urlopu bezpłatnego, ale dopiero wtedy gdy skończy mu się kwarantanna, przysługujący mu urlop wypoczynkowy i będzie na tym urlopie bezpłatnym do dnia, gdy pracodawca wezwie go do pracy, aby wracał do pracy na budowę. Jak wynika, z zeznań powoda słuchanego we trybie art. 299 kpc, co także znajduje odzwierciedlenie w wystawionym powodowi świadectwie pracy, powód wielokrotnie w okresie zatrudnienia w pozwanej spółce przebywał na urlopie bezpłatnym, co odbywało się wprawdzie za jego wniosek, ale spowodowane było oczekiwaniem na wezwanie pracodawcy do wykonywania kolejnej pracy, a więc powód wielokrotnie już wyrażał zgodę na to, aby przebywać na urlopie bezpłatnym, a tym samym nie otrzymywać żadnych świadczeń od pozwanej spółki, choć przyczyny złożenia tych wniosków nie leżały po jego stronie. Jednakże wtedy zgoda powoda była i tak samo powód podczas zjazdu do Polski od 25 marca 2020r. miał wolę, aby przebywać na tym urlopie bezpłatnym, ale wtedy gdy skończy mu się okres obowiązkowej kwarantanny i urlopu wypoczynkowego.

Zauważać należy, że pozwany pracodawca zdecydował się postawić powodowi zarzut ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, polegającego na niewykonaniu polecenia służbowego pracodawcy poprzez odmowę wyjazdu w dniu 25.03.2020 do Niemiec celem rozpoczęcia pracy na budowie C. dopiero w dniu 24 kwietnia, czyli miesiąc po rzekomym naruszeniu przez powoda obowiązków pracowniczych, a ta decyzja nastąpiła po tym, gdy powód odmówił pracodawcy, aby wypisać wniosek o urlop bezpłatny od dnia 25 marca 2020r. W ocenie sądu ta decyzja pracodawcy wobec powoda była właśnie konsekwencją tego, że powód nie zgodził się na wypisanie tego wniosku z tą datą, bo wszyscy inni pracownicy z tej budowy na wezwanie pracodawcy przedstawione im w kwietniu 2020r. postąpili tak jak chciał pracodawca, czyli wypisali wnioski o urlop bezpłatny od dnia 24 czy 25 marca, a uczynili to, jak zgodnie zeznali świadkowie: L. L., K. F. i A.K., gdyż przedstawiciel pracodawcy przekazał im informację, że gdy tego nie uczynią, to poniosą konsekwencje. Powód zaś na to nie przystał, domagał się wypłaceniu jemu przez pracodawcę świadczenia za czas przebywania na obowiązkowej kwarantannie i trudni nie łączyć tego faktu z decyzją pracodawcy z dnia 24 kwietnia 2020r.

Reasumując, w ocenie sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala w żadnym wypadku, aby stwierdzić, że powód naruszył swoje obowiązki pracownicze wskazane w treści pisma rozwiązującego stosunek pracy, a zatem decyzja pozwanego pracodawcy o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę w trybie przewidzianym w art 52 kp podjęta w dniu 24 kwietnia 2020r., była oczywiście nieuzasadniona.

Wobec tego i na podstawie art. 56 kp , zgodnie z wolą powoda, sąd zasądził na jego rzecz od pozwanego pracodawcy odszkodowanie. Wysokość odszkodowania przewidziana jest w art. 58 kp i w przypadku powoda – odszkodowanie przysługuje w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia. Sąd więc, dysponując zaświadczeniem złożonym przez pozwanego pracodawcę o wysokości miesięcznych zarobków powoda, mając na uwadze art. 321 kpc zasądził na jego rzecz dochodzoną pozwem.

Nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia uzasadnia przepis art. 477 ² §1 kpc.

Sąd oddalił żądanie powoda sprostowanie wydanego jemu przez pozwaną spółkę świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia, że stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika, jako przedwczesne. Zgodnie bowiem z § 7 ust 3 Rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy ( Dz. U. z 2016 poz 2292 ze zm), w razie prawomocnego orzeczenia sądu pracy o przywróceniu pracownika do pracy lub przyznaniu mu odszkodowania z tytułu niezgodnego z przepisami prawa wypowiedzenia umowy o pracę lub jej rozwiązania bez wypowiedzenia pracodawca, na żądanie pracownika, w ciągu 7 dni od dnia przedłożenia przez pracownika świadectwa pracy, uzupełnia treść wydanego mu uprzednio świadectwa pracy o dodatkową informację o tym orzeczeniu. Zgodnie zaś z ust 4 tegoż przepisu, jeżeli orzeczenie, o którym mowa w ust. 3, zostało wydane w związku z rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca wydaje pracownikowi, w terminie określonym w ust. 2, nowe świadectwo pracy zawierające informację o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. W świetle więc tych uregulowań, to stwierdzić należy, że obecnie zgłoszone żądanie powoda sprostowania świadectwa pracy w zakresie sposobu rozwiązania stosunku pracy, jest przedwczesne i tym samym podlega oddaleniu.

Umorzenie postępowania co do żądania powoda zasądzenia na jego rzecz od pozwanej spółki wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy - wobec cofnięcia w tym zakresie powództwa ze zrzeczeniem, uzasadnia przepis art. 355 kpc w zw. z art. 203§1 i 4 w zw. z art 469 kpc.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 100 kpc. Powód w niniejszym pozwie wystąpił z trzema roszczeniami i wygrał sprawę co do jednego żądania tj. odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie z nim umowy o pracę w wysokości 25.179,12 zł, przegrał sprawę co do żądania sprostowania świadectwa pracy, zaś w toku procesu cofnął żądanie zasądzenia na jego rzecz od pozwanej spółki wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Wprawdzie, co do ostatniego roszczenia, to nie została w toku procesu określona wartość przedmiotu sporu, a więc nie można ocenić w jakiej wysokości powód cofnął swoje powództwo; jednakże należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 57 § 1 kp, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc, przysługuje pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy. Zatem maksymalna wysokość tego żądania to trzykrotność miesięcznych zarobków powoda, czyli kwoty 9260,52 zł. Żądanie to jednak – co do zasady, od samego początku pozostawało w sprzeczności z żądaniem zasądzenia odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę, bo zgodnie z art. 57 § 1 kp, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługuje pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy. Powód zaś nie domagał się na żadnym etapie trwania postępowania przywrócenia go do pracy, a tym samym jego żądanie zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy nie miało oparcia we wskazanym przepisie. Cofnięcie zaś pozwu - z punktu widzenia procesowego, stawia powoda w roli strony przegrywającego proces w tym zakresie. Zgodnie z utartą linią orzeczniczą SN, cofnięcie pozwu implikuje obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego, na jego żądanie, przez powoda bez względu na przyczynę cofnięcia. Innymi słowy, aktualizuje to, przy orzekaniu o kosztach, zastosowanie reguły z art. 98 kpc. Zgodnie z jej założeniem strona przegrywająca winna zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Przedmiotem zwrotu, w ramach rozliczania poniesionych przez strony kosztów procesu, zgodnie z zasadą ustanowioną w art. 98 § 1 kpc, są koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do takich kosztów zaliczyć należy koszty wywołane czynnością procesową podjętą przez stronę w celu obrony jej interesu. Przemawia to za przyjęciem, że żądanie zwrotu poniesionych kosztów procesu podlega ocenie w oparciu o kryterium celowości podejmowania przez stronę czynności procesowej. Stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie żądanie to, czyli żądanie zasądzenia od pozwanej spółki wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, poza jego lakonicznym zgłoszeniem w pozwie, nie było przedmiotem dociekania przez sąd w trakcie procesu jego zasadności, a pozwany nawet w treści odpowiedzi na pozew nie odniósł się do tego żądania. Tak więc koszty niezbędne do celowego dochodzenia tego prawa i koszty celowej obrony zaistniały w nieznacznym stopniu.

W takiej sytuacji, mając na uwadze fakt, że strony poniosły koszty procesu związane z ich osobistym udziałem w rozprawie, a także z udziałem profesjonalnych pełnomocników reprezentujących każdą ze stron tj .każda z nich poniosła koszty zastępstwa procesowego wynikające z §9 ust 1 pkt 1 i § 15 ust 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radcy prawnego i z §9 ust 1 pkt 3 i § 15 ust 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015r, poz.1800 ze zm.), to orzeczenie o wzajemnym zniesieniu kosztów procesu pomiędzy stronami jest uzasadnione.

Zarządzenie: doręczyć odpis wyroku z uzasadnieniem pełn. stron za pośrednictwem P.I.