Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Puławach

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Puławach IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Magdalena Gałkowska

Ławnicy: Józefa Konopka, Bożena Mizak

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Skoczewska

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2018 r. w Puławach

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w K.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę, wynagrodzenie za okres wypowiedzenia i odprawę

1. Zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w K. na rzecz powódki M. M. (1) kwotę 11.389,08 zł ( jedenaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt dziewięć złotych 08/100) tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

2. Zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w K. na rzecz powódki M. M. (1) kwotę 11.389,08 zł ( jedenaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt dziewięć złotych 08/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 marca 2017r. do dnia zapłaty;

3. Oddala powództwo w pozostałej części;

4. Wyrokowi w pkt 2 do kwoty 3.795,36 zł nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

5. Koszty postępowania w wysokości 518,24 zł przejmuje na rachunek Skarbu Państwa;

6. Zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w K. na rzecz powódki M. M. (1) kwotę 2040 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 2 czerwca 2016r. skierowanym do Sądu Rejonowego Lublin –Zachód Wydział VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych powódka M. M. (1) wnosiła o uznanie wypowiedzenia stosunku pracy dokonanego jej przez (...) S.A. z siedziba w K. za bezskuteczne, zasądzenie na jej rzecz od pozwanego odszkodowania w wysokości 7.339,38 zł równej kwocie trzymiesięcznego wynagrodzenia z tytułu naruszenia przepisów o wypowiadaniu umów o pracę oraz odprawy w wysokości 2 miesięcznego wynagrodzenia tj. w kwocie 4.892,92 zł tytułem niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę.

Postanowieniem z dnia 21 listopada 2016r. Sąd Rejonowy Lublin –Zachód VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przekazał przedmiotową sprawę tut. sądowi do rozpoznania według właściwości .

Na rozprawie w dniu 29 czerwca 2017r. pełnomocnik powódki zmodyfikowała powództwo w ten sposób, że domagała się przywrócenia powódki do pracy w pozwanym (...) S.A. z siedzibą w K., ewentualnie wnosiła o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania i odprawy w wysokościach wskazanych w pozwie.

W piśmie procesowym z dnia 1 sierpnia 2017r. pełnomocnik powódki zmodyfikowała swoje powództwo w ten sposób, że domagała się przywrócenia jej do pracy w pozwanym (...) S.A. z siedzibą w K. i zasądzenie na jej rzecz kwoty 7.339,38 zł tytułem niewypłaconego powódce wynagrodzenia za okres wypowiedzenia i kwoty 4.892,92 zł tytułem odprawy, a w przypadku nieuwzględnienia powyższego powództwa, to wnosiła o zasądzenia na rzecz powódki od pozwanego kwoty 7.339,38 zł tytułem odszkodowania za naruszenie przepisów o wypowiadaniu umów o prace i kwotę 7339,38 zł tytułem odprawy.

Na rozprawie w dniu 10 lipca 2018r. pełnomocnik powódki ostatecznie podała, że wnosi o zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego pracodawcy odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, odprawy w wysokości 3- miesięcznego wynagrodzenia na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiazywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, a także wnosiła o zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego wynagrodzenia za 3-miesięczny okres wypowiedzenia.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w K. tak ostatecznie określonego powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka zatrudniona była w (...) S.A. z siedzibą w K. od 1 czerwca 2009r., początkowo jako sprzedawca- kasjer, a od 19 lipca 2013r. jako Zastępca Kierownika Sklepu w B. (akta osobowe).

W strukturze każdego sklepu nalężącego do pozwanej spółki są trzy stanowiska pracy: kierownik, zastępca i sprzedawca -kasjer i wszystkie te stanowiska wiążą się z pracą z towarem i obsługą kasy, czyli połączone z dźwiganiem towarów, z tym że w przypadku kierownika i zastępcy - w dużo mniejszym zakresie niż w przypadku sprzedawcy –kasjera, bo osoby na stanowiskach kierowniczych zarządzają i nadzorują pracą kasjerów- sprzedawców i wykonują prace biurowe (zeznania powódki słuchanej w trybie art. 299 kpc k.152v-153, zeznania świadków: R. Ś. (1) k.59v-60, T. P. k. 67v-68, M. S. k59-59v). W sklepach należących do pozwanej spółki obowiązują normy dla dźwigania ciężarów takie jak ogólnie obowiązujące i ograniczenie ciężarów to 12 kg ( zeznania świadków: T. S. (1) k.58-59, M. S.).

W dniu 20 marca 2016r. powódka podczas wykonywania pracy na zmianie nocnej upadła i uderzyła częścią lędźwiową kręgosłupa i głową, doznała powierzchownego urazu brzucha, dolnej części grzbietu i miednicy, stłuczenia okolicy lędźwiowej, dystorsji kręgosłupa lędźwiowego i przebywała następnie na zwolnieniu lekarskim przez cały okres zasiłkowy, a zdarzenie to zostało uznane za wypadek przy pracy (zeznania powódki słuchanej w trybie art. 299 kpc k.152v-153). Po zakończeniu okresu zasiłkowego, lekarz prowadzący specjalista w zakresie ortopedii uznał, że powódka powinna udać się na świadczenie rehabilitacyjne, ale decyzją ZUS to świadczenie nie zostało przyznane ( zeznania powódki słuchanej w trybie art. 299 kpc).

W dniu 29 września 2016r. powódka otrzymała od pozwanego pracodawcy skierowanie na badania lekarskie okresowe i w dniu 12 października 2016r. powódka otrzymała od lekarza medycyny pracy orzeczenie lekarskie, który wpisał w treści tego orzeczenia, że wobec przeciwskazań zdrowotnych powódka jest zdolna do wykonywania pracy na stanowisku kierownika - praca na wysokości 3 ( akta osobowe, koperta k.85, zeznania świadka R. Ś. (1)).

Następnie lekarz prowadzący ortopeda wydał powódce zaświadczenie, z którego wynikało, że leczenie zostało zakończone 21 października 2016r., bez przeciwskazań do pracy ze strony ortopedycznej, wskazane ograniczenie dźwigania ciężarów i powódka to zaświadczenie przedstawiła kierownikowi sklepu (...) ( zaświadczenie -akta osobowe, koperta k.85, zeznania powódki słuchanej w trybie art. 299 kpc, zeznania świadka R. Ś. (1)).

W dniu 27 października 2016r. powódka otrzymała od pozwanego pracodawcy skierowanie na badania lekarskie kontrolne i w dniu 2 listopada 2016r. powódka otrzymała od lekarza medycyny pracy orzeczenie lekarskie, który wpisał w treści tego orzeczenia, że wobec przeciwskazań zdrowotnych powódka jest zdolna do wykonywania pracy na kierowniczym stanowisku- praca na wysokości 3m, praca w nocy, ręczne prace transportowe, ale z ograniczeniem dźwigania ciężarów i to zaświadczenie powódka przedstawiła kierownikowi sklepu (...) (k.11, 40, koperta k.85, akta osobowe, zeznania powódki słuchanej w trybie art. 299 kpc, zeznania świadka R. Ś. (1)).

R. Ś. (1) przedstawił to zaświadczenie kierownikowi regionalnemu (zeznania świadka R. Ś. (1)).

Pismem doręczonym powódce w dniu 4 listopada 2016r., pozwany pracodawca oświadczył, że wypowiada jej umowę o pracę, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynie w dniu 28 lutego 2017r., a jako przyczynę wskazał: utratę zdolności do wykonywania pracy na stanowisku Zastępcy Kierownika Sklepu z dniem 2 listopada 2016r. , co zostało stwierdzone na zaświadczeniu lekarskim z dnia 2 listopada 2016r. stwierdzającym zdolność do pracy z ograniczeniem dźwigania ciężarów. Praca na stanowisku Zastępcy Kierownika Sklepu wymaga dźwigania ciężarów. Dalej w treści wypowiedzenia wpisano, że z uwagi na brak zdolności do wykonywania pracy, nie może powódka być dopuszczona do pracy i w okresie wypowiedzenia zwolniona zostaje powódka z obowiązku świadczenia pracy bez prawa do wynagrodzenia po uprzednim wykorzystaniu przysługującego urlopu wypoczynkowego (k.12,39, akta osobowe).

Powódka w okresie wypowiedzenia nie wykonywała pracy, pracodawca nie wypłacał jej wynagrodzenia i nie odprowadzał składek na ubezpieczenie społeczne (k.66, zeznania powódki słuchanej w trybie art. 299 kpc).

Stosunek pracy łączący strony rozwiązał się w dniu 28 lutego 2017r. ( akta osobowe).

Wynagrodzenie powódki stanowiło kwotę 3.795,34 zł (k.49).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dokumenty złożone do akt sprawy, których prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Zeznania świadków: R. Ś. (1), T. P. i M. S. sąd obdarzył wiarą w całości, bo nie zawierają żadnych sprzeczności pomiędzy sobą, jednakowo opisują stan faktyczny. Także i zeznania powódki słuchanej w charakterze strony, sąd także obdarzył wiarą w całości, bo nie zawierają sprzeczności z zeznaniami wyżej wskazanych świadków, poza jej stanowiskiem co do możliwości zorganizowania pracy w sklepie w taki sposób, iżby osoba z ograniczeniem dźwigania ciężarów nie musiała tego robić. Również i zeznania świadka T. S. (1) są wiarygodne, bo niesprzeczne z ustalonym stanem faktycznym i zasługują na obdarzenie ich wiarą.

Zeznania świadka M. M. (2) także sąd obdarzył walorem wiarygodności, bo jej zeznania nie są kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Roszczenie powódki – ostatecznie sprecyzowane na rozprawie w dniu 10 lipca 2018r. tj o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego pracodawcy odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za niezgodne z prawem i nieuzasadnione wypowiedzenie jej umowy o pracę, zasługuje na uwzględnienie.

W piśmie wypowiadającym powódce umowę o pracę, a także w trakcie procesu, pozwany pracodawca podnosił, iż przyczyną podjęcia wobec powódki decyzji o wypowiedzeniu jej umowy o pracę był fakt, że powódka – po złożeniu przez nią zaświadczenia lekarskiego z 2 listopada 2016r., utraciła zdolności do wykonywania pracy na stanowisku Zastępcy Kierownika Sklepu z dniem 2 listopada 2016r., bo praca na tym stanowisku wymaga dźwigania ciężarów, a pozwany pracodawca nie jest w stanie zaproponować powódce innego stanowiska pracy ponieważ każde z nich wiąże się z koniecznością dźwigania ciężarów.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a przede wszystkim z zeznań świadków: R. Ś. (1), M. S. i T. P. wynika, że w strukturze każdego sklepu nalężącego do pozwanej spółki są trzy stanowiska pracy: kierownik, zastępca i sprzedawca -kasjer i wszystkie te stanowiska wiążą się z pracą z towarem i obsługą kasy, czyli połączone z dźwiganiem towarów, z tym że w przypadku kierownika i zastępcy w dużo mniejszym zakresie niż w przypadku sprzedawcy –kasjera. Jak zeznali świadkowie: R. Ś. (1) i T. P., kierownik i zastępca na swoich zmianach wykonują prace biurowe, ale według nich one zajmują im ok. 2-3 godziny na zmianie, a pozostałe godziny to są godziny pracy na sklepie, czyli zarządzanie pracą kasjerów- sprzedawców, ale też i praca taka sama jaką wykonają sprzedawcy –kasjerzy. Powódka, przesłuchana w charakterze strony przyznała, że gdy wykonywała ona pracę na stanowisku zastępcy kierownika Sklepu w B., to faktycznie, oprócz czynności przypisanych wyłącznie stanowisku kierowniczemu, a polegających min. na nadzorze nad pracą pracowników, przydzielaniem im zadań, wykonywaniem pracy w biurze związanej z zamawianiem towarów, to także wykonywała podczas swoich zmian dziennych czynności takie same jak pracownicy sklepu, a polegające na wykonywaniu pracy kasjera, ręcznym rozkładaniu towaru, co wiązało się z przenoszeniem towarów o różnym ciężarze, a na zmianie nocnej, gdy najczęściej były dwie osoby tj. kierownik lub zastępca i pracownik, to do zadań tych pracowników należało sprzątanie sklepu, czyli mycie podłóg maszyną myjąca oraz ręcznie, sprawdzanie w każdej alejce sklepu, czy nie ma zbędnych pudełek, a także przyjmowanie towaru, przy czym kierownik sczytywał ilość palet, a pracownik odbierał te palety wózkiem elektrycznym i rozkładał na półkach.

Zatem poza sporem jest, że praca zastępcy kierownika sklepu wiązała się też z przenoszeniem, podnoszeniem, dźwiganiem towarów znajdujących się w sklepie o różnym ciężarze, ale nie przez wszystkie godziny pracy, tylko w mniejszym zakresie niż to wykonywali sprzedawcy-kasjerzy.

W ocenie sądu, decyzja pozwanego pracodawcy o uznaniu, że powódka utraciła zdolność do dalszego wykonywania w spółce pracy, podjęta na skutek zapisu, który pojawił się w orzeczeniu lekarza medycyny pracy z dnia 2 listopada 2016r., była przedwczesna.

Jak zeznała lekarz medycyny pracy M. M. (2) (k.81v), która wydała orzeczenie lekarskie z dnia 2 listopada 2016r., wpisała ona w tym orzeczeniu, że wobec przeciwskazań zdrowotnych powódka jest zdolna do wykonywania pracy na kierowniczym stanowisku- praca na wysokości 3m, praca w nocy, ręczne prace transportowe, ale umieściła też dodatkowy zapis „ograniczenie dźwigania ciężarów”, bo – jak zeznała, taki był wpis w zaświadczeniu od lekarza prowadzącego leczenie ortopedyczne powódki. W wydanym powódce zaświadczeniu, które powódka przedstawiła lekarzowi medycyny pracy, lekarz ortopeda prowadzący leczenie powódki wpisał, że leczenie powódki zakończyło się w dniu 21 października 2016r., wpisał też w tym zaświadczeniu – „bez przeciwskazań do pracy ze strony ortopedycznej”, a także zaznaczył, że „wskazane jest ograniczenie dźwigania ciężarów”. W ocenie sądu, taki zapis nie powinien był spowodować u lekarza medycyny pracy uznania, że bez przeprowadzania badań specjalistycznych należy niejako powielić ten zapis dotyczący ograniczenia w orzeczeniu lekarskim, stwierdzającym przecież zdolność danego pracownika bądź jej brak w możliwości wykonywania pracy na danym stanowisku pracy, tym bardziej, ze zapis ten był nieprecyzyjny. Sformułowanie użyte przez lekarza ortopedę - „wskazane” nie oznacza niczego wiążącego dla nikogo, tylko brzmienie tego zapisu oznacza, że lekarz, który prowadził leczenie powódki, wprawdzie stwierdził, że leczenie ortopedyczne się zakończyło, ale z uwagi na rodzaj urazu, to zasadnym byłoby, jego zdaniem, powstrzymywanie się przez powódkę od dźwigania ciężarów. Lekarz ten nie określił dźwiganie ciężarów o jakiej masie może być dla powódki niewskazane i taki zapis w orzeczeniu lekarskim z dnia 2 listopada 2016r. zamieściła też lekarz medycyny pracy M. M. (2). (k.81v), która wydała orzeczenie lekarskie z dnia 2 listopada 2016r., wpisała ona w tym orzeczenie „ ograniczenie dźwigania ciężarów”, bo taki był wpis w zaświadczeniu od lekarza prowadzącego. Wpis ten zamieszczony w tym orzeczeniu przez lekarza medycyny pracy brzmi bardzo niejasno, bo według tego orzeczenia, z jednej strony nie istnieją przeciwskazania zdrowotne, aby powódka wykonywała pracę na kierowniczym stanowisku- praca na wysokości 3m, praca w nocy, ręczne prace transportowe, ale z drugiej strony istnieje ograniczenie dźwigania ciężarów, z tym że nie wpisano o jakiego rzędu ciężary chodzi, a więc, jak już wyżej podniesiono, jest to zapis mało konkretny. W ocenie sądu, pozwany pracodawca otrzymując tak niejasno brzmiącą treść orzeczenia lekarza medycyny pracy, w sytuacji, gdy dwa tygodnie wcześniej, również lekarz medycyny pracy wydał orzeczenie lekarskie, stwierdzające że powódka, wobec braku przeciwskazań zdrowotnych jest zdolna do wykonywania pracy na stanowisku kierownika - praca na wysokości 3 m, czyli bez żadnych ograniczeń, winien dążyć do rzetelnego wyjaśnienia tej sytuacji, a więc winien skorzystać z możliwości złożenia odwołania do wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy, a nie samemu decydować i interpretować i to w tak ekspresowym tempie, zapis w tym orzeczeniu. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej z zakresu medycyny pracy A. N. i biegła w swojej opinii złożonej na piśmie ( k.107-109, uzupełniająca k.134) podniosła również, że orzeczenie o braku bądź istnieniu zdolności do wykonywania pracy powinno być jednoznaczne, a zapis „ograniczenie dźwigania” jest bardzo ogólnym stwierdzeniem, trudnym do interpretacji zarówno dla pracodawcy, jak i pracownika. W przypadku istnienia takich ograniczeń lekarz medycyny pracy powinien precyzyjnie określić istniejące ograniczenia i wpisać je na określonych przepisami prawa drukach. Także i przesłuchany w sprawie świadek T. S. zeznał, że jego zdaniem jako inspektora bhp, to orzeczenie lekarskie z 2 listopada 2016r. jest niejasne i nieprecyzyjne a nadto lekarz nie powinien w treści tego orzeczenia nanosić swoich zapisów. Biegła podała, że na podstawie dokumentacji medycznej i wobec zgłaszanych przez powódkę wtedy dolegliwości- co wynika z dokumentacji medycznej, to – jej zdaniem, praca na stanowisku kierowniczym wymagająca dźwigania ciężarów zgodnie z normami dla kobiet oraz praca na wysokości 3m była- jej zdaniem, przeciwskazana dla powódki, ale w związku ze zgłaszanymi przez powódkę wtedy dolegliwościami bólowymi kręgosłupa, wymagało rozszerzonej diagnostyki i leczenia.

Sąd podzielił opinię biegłej, gdyż jest sporządzona fachowo, w szczególności, co już wyżej podniesiono, sąd podzielił stanowisko biegłej, że orzeczenie lekarza medycyny pracy z dnia 2 listopada 2016r. było nieprecyzyjne, a więc przyjęcie przez pracodawcę, że zapis w tym orzeczeniu jest jednoznaczny, jest więc absolutnie nieuprawnione.

Jeszcze raz należy podnieść, że powódka zatrudniona w pozwanej spółce od kilku lat, uległa wypadkowi przy pracy w miejscu pracy podczas wykonywania swoich obowiązków pracowniczych, a więc przebywała na długotrwałym zwolnieniu lekarskim z powodu nieszczęśliwego wypadku jakiemu uległa w miejscu pracy. Zatem w takiej sytuacji, uznanie przez pozwanego pracodawcę, że orzeczenie lekarskie z dnia 2 listopada 2016r. jednoznacznie wskazuje na to, że powódka utraciła zdolność do wykonywania pracy w pozwanej, było zachowaniem nieuzasadnionym – jak już wyżej podniesiono, ale też naruszającym zasady współżycia społecznego. Według sądu, co już wyżej podniesiono, analiza treści tegoż orzeczenia lekarskiego, nawet pobieżna i lakoniczna budzi wątpliwości co do intencji lekarza zamieszczającego taki zapis; natomiast wnikliwa analiza tych zapisów prowadzi do uznania, że zapisy te są na tyle niejasne, nawet sprzeczne ze sobą, że należy to orzeczenie podać kontroli uprawnionego organu, który zweryfikuje treść tego nieprecyzyjnego dokumentu. Tymczasem pozwany pracodawca szybko podjął taką drastyczną dla powódki decyzję, bo choć wypowiedzenie umowy o prace jest sposobem rozwiązania stosunku pracy, ale taka decyzja pracodawcy powinna być podjęta z rozwagą, tym bardziej w tym przypadku, gdy powódka pracowała nienagannie kilka lat, uległa wypadkowi w pracy i tak naprawdę, to – w świetle dwóch orzeczeń lekarskich wydanych w ciągu 2 tygodni, to nie wiadomo czy stan zdrowia powódki pozwala na wykonywanie przez nią pracy i w jakim zakresie, czy też nie.

Zatem według sądu, decyzja pozwanego pracodawcy o rozwiązaniu z powódką stosunku pracy z przyczyny podanej przez niego w piśmie wypowiadającym umowę o pracę - utraty przez nią zdolności do wykonywania pracy, była przedwczesna a więc przyczyna tej decyzji pracodawcy jest nieuzasadniona oraz sprzecza z zasadami współżycia społecznego. Wydaje się bowiem- co już wyżej podniesiono, że w tej wyjątkowej sytuacji tj. w sytuacji gdy powódka pracując na rzecz pozwanej uległa wypadkowi, to choć zrozumiałym są ograniczenia w obsadzie sklepu, to zdaniem sądu, należałoby do tej sytuacji podejść wyjątkowo i wydaje się że jest jednak możliwe takie zorganizowanie pracy w sklepie, aby powódka jako zastępca kierownika nie musiała przenosić ciężarów. Jednakże to są tylko rozważania uboczne, jako że według sądu, treść orzeczenia lekarskiego z dnia 22 listopada 2016r. jest na tyle ogólnikowa i mało precyzyjna, że na podstawie tego orzeczenia pracodawca nie mógł uznać, że powódka utraciła zdolność do wykonywania pracy.

Sąd zatem, zgodnie ze stanowiskiem pełnomocnika powódki wyrażonym ostatecznie na rozprawie 10 lipca 2018r. określającym wyraźnie, iż domaga się zasądzenia na rzecz powódki odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie jej umowy o pracę zasądził na rzecz powódki to odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia – zgodnie z art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 47 ¹ kp, przy czym - jak wynika z zaświadczenia o zarobkach złożonego przez pozwanego pracodawcę, a niekwestionowanego przez powódkę, wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy stanowiło kwotę 3.795,36 zł.

Także żądanie powódki zasądzenia na jej rzecz od pozwanej spółki wynagrodzenia za okres wypowiedzenia tj. za okres od 1 grudnia 2016r. do 28 lutego 2017r., zasługuje na uwzględnienie.

Jak wynika z treści pisma wypowiadającego powódce umowę o pracę, z uwagi na brak zdolności do wykonywania pracy nie może powódka być dopuszczona do pracy. W okresie wypowiedzenia zwolniona zostaje ze świadczenia pracy bez prawa do wynagrodzenia.

Poza sporem jest, że powódka w okresie wypowiedzenia pracy nie świadczyła, a pracodawca nie wypłacił jej w tym okresie wynagrodzenia, choć do dnia 28 lutego 2017r. pozostawała ona w zatrudnieniu. Przepis art. 36 ² kp wprowadzony do Kodeksu pracy ustawą z 25 czerwca 2015 r., przewiduje możliwość zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Przepis ten wprost stanowi, że w okresie tego zwolnienia pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia. Zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy jest decyzją pracodawcy, ale sytuacja finansowa zwolnionego z obowiązku pracy pracownika nie może ulec pogorszeniu i dlatego wprost - w świetle wskazanego wyżej przepisu, zachowuje on prawo do wynagrodzenia, przy czym pracownik powinien otrzymać wynagrodzenie w takiej wysokości, w jakiej uzyskałby je, efektywnie świadcząc pracę. Zatem przepis ten ogranicza sformułowany w art. 22§1 kp zakres obowiązków pracodawcy odnoszących się do dostarczenia pracownikowi pracy uzgodnionej w umowie o pracę oraz do zatrudniania go przy takiej pracy, a także ogranicza zakres zastosowania art. 81§1 kp tj. normy prawnej gwarantującej pracownikowi uprawnienie do wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy, w razie gdy doznał przeszkód w świadczeniu pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy.

Sąd więc na podstawie art. 36 ² kp zasądził na rzecz powódki wynagrodzenie za 3- miesięczny okres wypowiedzenia, przyjmując – zgodnie z zaświadczeniem o zarobkach, iż miesięczne wynagrodzenie winno stanowić kwotę 3.795,36 zł.

Natomiast żądanie powódki zasądzenia na jej rzecz od pozwanej spółki na podstawie przepisów ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. Nr 90 poz. 844 ze zm.) odprawy, nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 8 w zw. z art. 10 ust 1 i art. 1 ust 1 ustawy, prawo do świadczenia w postaci odprawy ustawy nabywa pracownik, z którym rozwiązano stosunek pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, jeżeli ta przyczyna wypowiedzenia stosunku pracy była wyłącznym powodem zwolnienia pracownika. W tym miejscu podnieść należy, iż aktualne brzmienie art. 1 ust 1 ( także i art. 10 ust 1) ustawy różni się w swoim brzmieniu od tego, jakie zamieszczone było w poprzednio obowiązującej ustawie z dnia 28 grudnia 1989r. i nowe brzmienie ustawy nie posługuje się kryterium zmniejszenia zatrudnienia, a dotychczasowy katalog leżących po stronie pracodawcy przyczyn rozwiązania stosunku pracy zastąpiono w niej ogólnym zwrotem „przyczyn niedotyczących pracownika”. Już tylko z tytułu obecnie obowiązującej ustawy wynika, że stosowanie jej przepisów jest przewidziane w przypadku rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, a nie jak poprzednio - z przyczyn dotyczących pracodawcy. Przyczynami niedotyczącymi pracownika są wszystkie okoliczności niezwiązane z jego cechami psychofizycznymi i sposobem wywiązywania się przez niego z obowiązków pracowniczych, a zatem przyczyny leżące po stronie pracodawcy i inne obiektywne, które nie leżą po stronie pracodawcy, ale również nie leżą po stronie pracownika, a które jednak stanowią wyłączną przyczynę rozwiązania stosunku pracy jako niedotyczącą pracownika (np. wyroki z 24 marca 2011 r. w sprawie IPK 185/10).

Powódka domaga się zasądzenia na jej rzecz odprawy, nie precyzując konkretnych okoliczności, na jakich opiera swoje żądanie. W ocenie sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do uznania, iż przyczyną wypowiedzenia powódce stosunku pracy były przyczyny jej niedotyczące – w rozumieniu przepisów w/w ustawy. Sąd wprawdzie – jak wyżej podniesiono, uznał że decyzja pozwanego pracodawcy o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę z przyczyny- utrata zdolności do wykonywania pracy, jest nieuzasadniona; jednakże faktem przecież pozostaje, że taka wyłączna przyczyna została wskazana w treści wypowiedzenia i jak wynika z zebranego materiału dowodowego, nie istniała inna przyczyna, która by powodowała, że pozwany pracodawca taką decyzję wobec powódki podjął. Przyczyna zaś wskazana w tym wypowiedzeniu przez pracodawcę – utrata zdolności do wykonywania pracy, jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, została spowodowana stanem zdrowia powódki, a więc okolicznościami leżącymi po jej stronie. Zatem niezrozumiałym jest żądanie powódki zasądzenia na jej rzecz od pozwanego pracodawcy odprawy na podstawie przepisy ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników i sąd to powództwo oddalił.

Nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności uzasadnia przepis art. 477 ² §1 kpc.

Przejęcie na rzecz Skarbu Państwa kosztów związanych z poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkami związanymi z przeprowadzeniem w sprawie opinii biegłego sądowego uzasadnia przepis art. 97 w zw. z art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz.U. 90/2010 oz. 594 ze zm.).

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc. Sąd miał na uwadze to, że powódka w ok. 2/3 wygrała spór. Zgodnie z §9 ust 1 pkt 2 i § 2 ust 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015r, poz. 1800 ze zm.) stawka minimalna w sprawie o odprawę i wynagrodzenie za okres wypowiedzenia winna stanowić kwotę 2700 zł, a stawka w sprawie odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie powódce umowy o pracę zgodnie z §9 ust 1 pkt 1 i § 15 Rozporządzenia powinna, według sądu, stanowić kwotę 360 zł. Mając na uwadze, że powódka wygrała spór w ok. 2/3, to sąd zasądził na jej rzecz kwotę 2040 zł tytułem zwrotu kosztów.