Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Puławach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Puławach

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

w obecności protokolanta sekretarza sądowego Agnieszka Pyszczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2018r.

bez udziału oskarżyciela publicznego

sprawy Ł. S. , syna S. i K., z domu Ł., urodzonego (...) w P.,

obwinionego o to, że:

w dniu 9 maja 2017 roku około godz. 5:20 w P., woj. (...) na ul. (...) kierując pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznakowanym przejściu dla pieszych, czym utrudnił im ruch,

tj. o wykroczenie z art. 90 k.w.

I.  obwinionego Ł. S. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu, z tym, że przyjmuje, że wyczerpuje on dyspozycję art. 97 k.w. w zw.
z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz.U. 2012, poz. 1137) oraz ustala, iż zdarzenie miało miejsce na ulicy (...) i za to na podstawie art. 97 k.w. wymierza mu karę 300 (trzystu) złotych grzywny;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania.

Sygn. akt II W 226/18

UZASADNIENIE

Komenda Powiatowa Policji w P. wniosła o ukaranie Ł. S. o to, że w dniu 9 maja 2017 roku około godz. 5:20 w P., woj. (...) na ul. (...) kierując pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznakowanym przejściu dla pieszych, czym utrudnił im ruch, tj. o wykroczenie z art. 90 k.w.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 maja 2017 roku około godz. 5:20 w P., Ł. S. na ul. ulicy (...) kierował pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...). Ł. S. kierując ww. pojazdem nie ustąpił pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznakowanym przejściu dla pieszych, czym utrudnił im ruch (częściowe wyjaśnienia obwinionego k. 28-29, zeznania świadków: E. M. k. 29, T. M. k. 29v-30,2v).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, jechał ul. (...), jest to ulica dwupasmowa w obydwa kierunkach jazdy. Jezdnię dzieli wysepka. Nie jest ona oznakowana sygnalizacją świetlną. W chwili dojeżdżania do tego przejścia dla pieszych piesi stali na tej wysepce. Nie wyrażali chęci przejścia, bo widzieli, że jest bardzo blisko. Kiedy był bardzo blisko pasów piesi stali na wysepce, nie byli na pasach. Podjął decyzję, że nie będzie w stanie wyhamować i oni też chyba podjęli decyzję, że będą stać, a on podjął decyzję, żeby przejechać. Jego prędkość nie przekraczała dozwolonej prędkości w tym rejonie, czyli 50 km/h ( k. 28v-29, 5v).

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Sąd obdarzył wiarą wyjaśnienia obwinionego w części, w której podał, iż w dniu 9 maja 2017 roku około godz. 5:20 w P., na ul. ulicy (...) kierował pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...), albowiem jest to okoliczność bezsporna.

W pozostałym zakresie Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego, który nie przyznał się do nie ustąpienia pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznakowanym przejściu dla pieszych, gdyż przeczą im dowody zebrane w sprawie, a w szczególności zeznania świadków: E. M. (k. 29), T. M. (k. 29v-30,2v), które to dowody Sąd obdarzył wiarą.

Zeznania ww. świadków, Sąd ocenił jako wiarygodne albowiem były one rzeczowe i logiczne, nawzajem ze sobą korespondowały i uzupełniały się tworząc jedną całość. Opisali oni okoliczności związane z przedmiotowym wykroczeniem drogowym w sposób jasny i nie budzący wątpliwości. Wobec tego brak jest podstaw aby zeznania tych świadków kwestionować zwłaszcza, że są osobami obcymi dla obwinionego. Nadto nie bez znaczenia jest fakt, iż T. M. fakt popełnienia wykroczenia drogowego przez obwinionego zgłosił na policji tego samego dnia. To jeszcze bardziej przekonuje o prawdziwości jego zeznań. Dlatego twierdzenie obwinionego, iż pieszych nie było na oznakowanym przejściu należy uznać za całkowicie sprzeczne z poczynionymi ustaleniami. Obwiniony nie przyznając się do popełnienia wykroczenia polegającego na naruszeniu obowiązek ustąpienia pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznakowanym przejściu dla pieszych realizował swoją linię obrony, która miała mu pomóc w uniknięciu odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Strony nie zakwestionowały autentyczności i prawdziwości dowodów z dokumentów, dlatego brak jest podstaw aby podważać ich wiarygodność.

W tak kształtujących się okolicznościach faktycznych Sąd uznał obwinionego Ł. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

Czynem obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 97 kw., a nie jak błędnie wskazano we wniosku ukaranie art. 90 kw.

Zgodnie z treścią art. 97 kw odpowiedzialności na podstawie tego przepisu podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U z 2005r., Nr 108, poz. 908, z póź. zm.) lub przepisom wydanym na jej podstawie.

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 cytowanej ustawy kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie obwiniony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Ł. S. miał bowiem pełną świadomość, konsekwencji swojego zachowania, jako kierowca znający przepisy ustawy o ruchu drogowym zapewne wiedział, iż powinien ustąpić pierwszeństwa pieszym znajdującym się na oznakowanym przejściu dla pieszych.

Również wina obwinionego nie budzi wątpliwości. Jest ona człowiekiem dorosłym w pełni poczytalnym. Zdawała sobie sprawę z bezprawności swojego zachowania. W toku postępowania nie ustalono żadnych okoliczności, które w świetle prawa wyłączałyby winę, czy też bezprawność działania obwinionego.

W ocenie Sądu biorąc pod uwagę powyższe okoliczności można było wymagać od obwinionego zachowania zgodnego z prawem.

Wykroczenie popełnione przez obwinionego zagrożone jest karą grzywny do 3000 złotych lub karą nagany.

Przy wymiarze kary obwinionemu Sąd uwzględnił stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu tj. rodzaj dobra prawnego naruszonego jego zachowaniem – bezpieczeństwo i porządek w komunikacji, działanie obwinionego umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Sąd wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć w stosunku do ukaranego, a także jej cele w zakresie społecznego oddziaływania.

Na korzyść obwinionego Sąd uwzględnił fakt niekaralności obwinionego za przestępstwa., zaś na niekorzyść fakt karalności za wykroczenia drogowe.

Mając na względzie te okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 złotych. Jej dolegliwość finansowa skłoni obwinionego do przestrzegania porządku prawnego, powstrzymując go tym samym przed dalszym naruszaniem ogólnie obowiązujących nakazów i zakazów. Zmusi go również do respektowania i szanowania prawa. Wpłynie także ma ukształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Będzie dowodem nieuchronności reakcji karnej na wszelkie zachowania niezgodne z prawem.

Przy określaniu wysokości kary grzywny Sąd miał na uwadze warunki osobiste i majątkowe obwinionego.

W ocenie Sądu wymierzona grzywna nie przekracza jego możliwości finansowych tym bardziej, że prowadzi własną działalność gospodarczą a zatem bez wątpienia osiąga stałe miesięczne dochody, pozwalające uiścić karę grzywny w orzeczonej wysokości. Kara ta jest także adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu

W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara skłoni go do przestrzegania prawa i zapobiegnie powrotowi do popełniania wykroczeń podobnego rodzaju. Dolegliwości wynikające z wykonania kary uświadomią obwinionego nieopłacalność popełniania czynów zabronionych przez prawo.

Zgodnie z art. 627 k.p.k w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd obciążył obwinionego kosztami postępowania na rzecz Skarbu Państwa.

W tym stanie rzeczy i na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w wyroku.