Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Puławach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2019 roku

Sąd Rejonowy w Puławach, II Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

w obecności protokolanta: starszego sekretarza sądowego Agnieszki Wolskiej

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2019r.

sprawy R. K. syna T. i I. z domu P., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 21 października 2018r. w miejscowości G., woj. (...) prowadził w ruchy lądowym samochód osobowy marki S. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym według kolejnych badan : I-0,60 mg/l, II - 0,58 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżonego R. K. uznaje za winnego popełnienia tego, że w dniu 21 października 2018r. w miejscowości G., woj. (...) prowadził w ruchy lądowym samochód osobowy marki S. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym według kolejnych badan : I-0,60 mg/l, II - 0,58 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości orzeczonymi prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 10 stycznia 2011r. w sprawie II K 472/10 oraz z dnia 23 lutego 2012r. w sprawie II K 1321/11 tj. czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. skazuje go na karę roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 § 4 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;

III.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 10 000 ( dziesięć tysięcy ) złotych;

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych ustalając, iż wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 1050/18

UZASADNIENIE

R. K. został oskarżony przez Prokuraturę Rejonowa w Puławach o to, że w dniu 21 października 2018r. w miejscowości G., woj. (...) prowadził w ruchy lądowym samochód osobowy marki S. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym według kolejnych badan : I-0,60 mg/l, II - 0,58 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd Rejonowy w Puławach ustalił następujący stan faktyczny sprawy.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 10 stycznia 2011 r. sygn. akt II K 1472/10 R. K. został skazany za przestępstwo z art. 178 § 1 k.k. między innymi na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 2 lat. Postanowieniem z dnia 23 lipca 2012 roku, zarządzono wykonanie wyżej wskazanej kary pozbawienia wolności, którą R. K. odbył w całości. (k. 35,37-38).

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 23 lutego 2012 r. sygn. akt II K 1321/11 R. K. został skazany za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 178a § 1 k.k. w zb. z art. 244 k.k.w zw. z art. 11 § 2 k.k. między innymi na karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat (k. 39).

R. K. w dniu 21 października 2018r. w miejscowości G., woj. (...) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki S. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym według kolejnych badań : I-0,60 mg/l, II - 0,58 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy w Puławach ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego R. K. (k. 42v), zeznań świadka A. K. ( k. 7-8,42), pozostałych dowodów: protokołu z przebiegu badania trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 2), świadectwa wzorcowania (k. 3), odpisów wyroków zapadłych wobec R. K. ( k. 37-39,39).

R. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż spożywał alkohol, przed jazdą samochodem. Poprosił go znajomy aby podwieźć go do domu, bo źle się czuł. Żadnej córki nie było w domu, wiec nie miał kto tego zrobić. Już wcześniej miał zabrane prawo jazdy. Teraz zatrzymano mu prawo jazdy kategorii T ( k. 42v).

Wyjaśnienia oskarżonego, a w szczególności jego przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu Sąd uznał za wiarygodne. Znajdują one bowiem potwierdzenie w zeznaniach świadka A. K., oraz w protokole z przebiegu badania trzeźwości. Należy również zaznaczyć, że wyjaśnienia oskarżonego są szczere, logiczne i poza nieznacznymi wyjątkami wewnętrznie spójne. Sam fakt przyznania się oskarżonego do winy również nie budzi wątpliwości, brak jest bowiem jakichkolwiek okoliczności mogących podważyć jego zgodność z prawdą.

Zeznania świadka A. K. ( k. 7-8, 42v-43) Sąd ocenił jako w pełni zgodne z prawdą, logiczne i konsekwentne. Świadek ten jest funkcjonariuszem policji i relacjonuje wykonywanie swych obowiązków zawodowych, nie ma żadnych podstaw, aby uznać, że chciał on fałszywy sposób obciążyć oskarżonego, gdyż nie ma ku temu żadnego interesu. Ponadto zeznania A. K. znajdują pełne potwierdzenie wyjaśnieniach oskarżonego oraz w protokole z przebiegu badania trzeźwości.

Nadto Sąd w pełni obdarzył wiarą pozostałe zgromadzone w trakcie niniejszego postępowania karnego dowody w postaci: protokołu z przebiegu badania trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 2), świadectwa wzorcowania (k. 3 ), odpisów wyroków zapadłych wobec R. K. ( k.37-38, 39 ), danych o karalności oskarżonego (k.30-31,35-36 ), danych osobopoznawczych dotyczących oskarżonego ( k. 21 ), informacji z ewidencji kierowców ( k. 11-12) . Dowody te, których treść nie może budzić wątpliwości, nigdy nie były w trakcie całego niniejszego postępowania kwestionowane przez żadną ze stron a również Sąd nie znalazł żadnych powodów by dowody te zakwestionować.

Sąd Rejonowy w Puławach zważył, co następuje.

Mając na uwadze analizę i ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznać należy, iż wina oskarżonego nie budzi wątpliwości i została w pełni udowodniona. Oskarżony R. K. w chwili popełniania przestępstwa był osobą pełnoletnią i brak jest podstaw do uznania, iż w niniejszej sprawie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do poczytalności oskarżonego. Oskarżony jest zatem osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a w niniejszej sprawie nie występują żadne przewidziane prawem okoliczności, które uniemożliwiałyby przypisanie oskarżonemu winy. Zebrane w sprawie dowody pozwalają zaś przedstawić mu zarzut, że znajdując się w normalnej sytuacji motywacyjnej i mając pełną swobodę zachowania się zgodnie z normami prawa karnego normy te naruszył wypełniając znamiona przestępstwa określonego w art. 178 a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. a nie jak wskazano w akcie oskarżenia jedynie art. 178 a § 1 k.k., bowiem organ prokuratorski na etapie postępowania przygotowawczego nie dysponował danymi o karalności dotyczącymi oskarżonego, co w oceni Sądu było poważnym uchybieniem. Sąd uprzedził oskarżonego o zmianie kwalifikacji prawnej czynu.

Art. 178a § 1 k.k. stanowi, że kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. § 4 art. 178a stanowi zaś, że jeżeli sprawca czynu określonego w art. 178a § 1 k.k. był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości (…) albo dopuścił się czynu określonego w art. 178a § 1 k.k. w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Czynność sprawcza przestępstwa zarzucanego oskarżonemu polega na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym w stanie nietrzeźwości. Przeanalizowania zatem wymaga, co oznaczają sformułowania „pojazd mechaniczny”, „prowadzenie pojazdu mechanicznego”, „prowadzący pojazd mechaniczny”, „ruch lądowy” oraz „stan nietrzeźwości”. Dopiero bowiem wypełnienie przez oskarżonego wszystkich znamion przestępstwa decydować może o uznaniu go za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

Pojazdem mechaniczny w ruchu lądowym uznać należy każdy pojazd drogowy lub szynowy napędzany umieszczonym w nim silnikiem, jak również maszynę samobieżną i motorower (uchwała SN z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3-4, poz. 33; wyrok SN z dnia 4 lutego 1993 r., III KRN 254/92, OSP 1993, nr 10, poz. 198; uchwała SN z dnia 12 maja 1993 r., I KZP 9/93, OSNKW 1993, nr 5-6, poz. 27).

Bez wątpienia zatem należy uznać, iż oskarżony poruszał się pojazdem mechanicznym, albowiem poruszał się samochodem osobowym, napędzanym umieszczonym w nim silnikiem.

Pojęcie „prowadzenie pojazdu” było przedmiotem wielu orzeczeń Sądu Najwyższego oraz rozważań przedstawicieli doktryny. Dla potrzeb niniejszej sprawy przyjąć należy, iż pojęcie „prowadzenie pojazdu” oznacza wprowadzenie go w ruch oraz nadanie mu kierunku jazdy. (por. R. A. Stefański, Glosa do wyroku SN z dnia 4 lutego 1993 r., III KRN 254/92, OSP 1993, nr 10, poz. 198). Natomiast „osobą prowadzącą pojazd mechaniczny” jest taka osoba, która spełnia jakąkolwiek czynność związaną bezpośrednio z ruchem danego pojazdu. Będzie nim więc z pewnością kierowca.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż oskarżony był osobą prowadzącą pojazd. Jako kierowca spełniał bowiem czynności związane bezpośrednio z ruchem samochodu, wprawił go w ruch i nadawał mu kierunek jazdy.

Odpowiedzialności za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. podlega tylko ten, kto prowadzi pojazd w stanie nietrzeźwości w ruchu, między innymi, lądowym. Powyższe oznacza, że przestępstwo to może być popełnione tylko w miejscu, gdzie odbywa się ruch. Ruchem lądowym jest zarówno ruch drogowy, jak i kolejowy, jednak w niniejszej sprawie należy rozważyć pojęcie ruchu lądowego zawężonego do ruchu drogowego. Przy czym chodzi tu nie o ruch w sensie fizycznym, czyli zmianę położenia przedmiotu materialnego w stosunku do innych punktów, lecz o ruch w znaczeniu prawnym, a więc taki w którym obowiązują określone reguły poruszania się. Nie może budzić wątpliwości, iż oskarżony prowadził pojazd w ruchu lądowym – drogowym, albowiem poruszał się po drodze publicznym w miejscowości G. czyli w miejscu, gdzie odbywa się ruchu drogowy.

Pojęcie stanu nietrzeźwości zostało zdefiniowane w Kodeksie karnym, w art. 115 § 16. W rozumieniu kodeksu karnego stan nietrzeźwości zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub gdy zawartość alkoholu w 1 dcm ³ wdychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Należy stwierdzić, iż nie ma wątpliwości, iż oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, albowiem w wydychanym przez niego powietrzu znajdowało się według kolejnych wyników badań 0,60 mg/l alkoholu, 0,58 mg/l alkoholu, czyli powyżej określonej w art. 115 § 16 k.k. normy. Oskarżony nie kwestionował wyników powyższego badania, nie żądał także badania krwi bezpośrednio po poddaniu go badaniom na oznaczenie ilości alkoholu w wydychanym powietrzu, nie żądał ponownego badania wydychanego powietrza i nie zgłaszał uwag co do prawidłowości zabezpieczenia ustnika.

Przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. można popełnić z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. W ocenie Sądu oskarżony działał właśnie umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony został poddany pierwszemu badaniu o godzinie 22:31, po zaprzestaniu prowadzenia pojazdu. Zarówno z wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie, jak i z protokołu badania stanu trzeźwości wynika, że spożywał on alkohol przed rozpoczęciem kierowania samochodem. Z uwagi na to oskarżony musiał wiedzieć w momencie rozpoczynania jazdy, że znajduje się pod wpływem alkoholu. Przyjąć zatem należy, że oskarżony miał pełną świadomość tego, że znajduje się w stanie nietrzeźwości, a prowadząc pojazd mechaniczny w tym stanie popełnia przestępstwo. Miał on również obiektywną możliwość zachowania się zgodnego z prawem. Pomimo tego zdecydował się na prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu. Chciał on tym samym złamać obowiązujące przepisy prawa.

Czyn oskarżonego został popełniony w warunkach, o których mowa w art. 178a § 4 k.k. Przepis ten zaostrza odpowiedzialność w sytuacji, kiedy sprawca popełnia czyn z art. 178a § 1 k.k. będąc wcześniej prawomocnie skazanym między innymi za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości albo sprawca dopuszcza się czynu określonego w art. 178a § 1 k.k. w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo.

Wskazać należy, iż w przypadku oskarżonego przesłanka o prawomocnym skazaniu za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i to aż dwukrotnie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 10 stycznia 2011 r. sygn. akt II K 1472/10 R. K. został skazany za przestępstwo z art. 178 § 1 k.k. między innymi na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 2 lat. Postanowieniem z dnia 23 lipca 2012 roku, zarządzono wykonanie wyżej wskazanej kary pozbawienia wolności, którą R. K. odbył w całości. (k. 35,37-38).

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 23 lutego 2012 r. sygn. akt II K 1321/11 R. K. został skazany za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 178a § 1 k.k. w zb. z art. 244 k.k.w zw. z art. 11 § 2 k.k. między innymi na karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat (k. 39).

Z powyższych względów Sąd Rejonowy uznał, że wina oskarżonego nie budzi wątpliwości i uznał go za winnego dokonania mu czynu polegającego na tym, że w dniu 21 października 2018r. w miejscowości G., woj. (...) prowadził w ruchy lądowym samochód osobowy marki S. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym według kolejnych badan : I-0,60 mg/l, II - 0,58 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości orzeczonymi prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 10 stycznia 2011r. w sprawie II K 472/10 oraz z dnia 23 lutego 2012r. w sprawie II K 1321/11 tj. czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k.

Przechodząc do omówienia wymiaru kary Sąd, kierując się dyrektywami zawartymi w art. 3 i 53 § 1 i 2 k.k., uznał, że adekwatną do stopnia zawinienia sprawcy będzie kara roku pozbawienia wolności.

Jako okoliczności obciążające sprawcę Sąd uwzględnił znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu przejawiający się w tym, iż swoim działaniem oskarżony wystąpił przeciwko innym użytkownikom dróg, tak kierowcom, jak i pieszym.

Zważyć należy, iż stopień zagrożenia spowodowanego przez oskarżonego był znaczy, gdyż poruszał się on drogą publiczną w godzinach nocnych zaś R. K. miał przy badaniu w wydychanym powietrzu między 0,60 mg/l, a 0,58 mg/l alkoholu, czyli ponad dwukrotnie ponad dopuszczalną prawem normę. Sąd wziął również pod uwagę nagminność tego typu przestępstw popełnianych na terenie kognicji tutejszego Sądu, co uzasadnia ostrzejszą reakcję karną w celu zmniejszenia ilości tego typu przestępstw.

Oskarżony był już dwukrotnie skazany za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym związane z prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwości a więc czyny z art. 178 § 1 k.k., 178a § 1 i 4 k.k., lecz za każdym razem z warunkowym zawieszeniem wykonania kary. Pomimo tego faktu, po raz kolejny popełnił przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Prowadzi to do przekonania, że poprzednio orzekane kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie spełniły swoich funkcji. Ponieważ mimo kolejnych wyroków skazujących i orzeczonych zakazów prowadzenia pojazdów mechanicznych oskarżony w dalszym ciągu dopuszcza się prowadzenia pojazdów w stanie konieczna stała się zdecydowana reakcja karna.

Przy wymiarze kary oskarżonym Sąd wziął pod uwagę rodzaj naruszonych dóbr prawnych tj. bezpieczeństwo w komunikacji oraz stopień społecznej szkodliwości czynów.

Sąd uznał, iż w tym przypadku zachodzi potrzeba izolacyjnego oddziaływania na postawę oskarżonego. Sąd wymierzając w/w karę brał również pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej. Zdaniem Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości i udowadnia oskarżonym nieefektywność popełnionych przestępstw. Sąd miał na uwadze, aby kara pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego nie przekraczały stopnia winy, uwzględniając ustalony stopień społecznej szkodliwości czynu, naruszone dobra prawne.

Stosownie do treści art. 43a § 2 k.k., w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 4 k.k. sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 k.k. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 10 000 złotych. Z uwagi na sytuację materialna oskarżonego, Sąd orzekł powyższe świadczenie w minimalnej wysokości.

Zgodnie z treścią art. 42 § 2-4 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu stanowił, Sąd orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1 był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, art. 174 lub art. 177. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 lub jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 173, którego następstwem jest śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, albo w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 2 lub w art. 355 § 2 był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie ponownego skazania osoby prowadzącej pojazd mechaniczny w warunkach określonych w § 3.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego określone zostały przesłanki, jakimi kierować winien się Sąd określając zakres oraz czas trwania środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów. Należy tu brać pod uwagę stopień zagrożenia, jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu, ten zaś oceniać należy na podstawie okoliczności rozpatrywanego wypadku, przyczyn, które do niego doprowadziły, sposobu prowadzenia pojazdów mechanicznych, a także rodzaju i wagi naruszonych zasad bezpieczeństwa oraz innych okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obowiązujących zasad bezpieczeństwa, na jego stopień poczucia odpowiedzialności. Mają tu również znaczenie także cechy osobowości sprawcy, częstotliwość nadużywania przez niego alkoholu, doświadczenie w prowadzeniu pojazdów mechanicznych itp. Pamiętać jednak trzeba, że decydującym będzie tu zawsze stopień zagrożenia dla ruchu ze strony sprawcy wypadku. Im większe jest to spodziewane zagrożenie, tym dłuższy winien być okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Ratio legis orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych polega bowiem na tym, by osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa, zagrażające bezpieczeństwu ruchu czy to z braku wyobraźni, czy z braku poczucia odpowiedzialności - z ruchu tego wyłączyć. Jest to najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości, a nadto przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom ruchu (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 kwietnia 1982 r., V KRN 106/82, OSNPG 1982, nr 8-9, poz. 108). Analizując zachowanie oskarżonego stwierdzić, że oskarżony rażąco i konsekwentnie lekceważy normy prawne mające zapewnić bezpieczeństwo wszystkim uczestnikom ruchu drogowego.

Z tych względów, Sąd orzekł wobec oskarżonego za czyn z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio ze względu na możliwość jedynie takie orzeczenia środka karnego.

W ocenie Sądu tak ukształtowana kara oraz środki karne powinny odnieść właściwy skutek tak w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. W zakresie prewencji indywidualnej tak orzeczona kara oraz środki karne winny skłonić oskarżonego do ponownej analizy jego zachowania i zapobiec jego powrotowi do przestępstwa, zaś w zakresie prewencji ogólnej uświadomi społeczeństwu, iż popełnienie przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. wiąże się z surową reakcją karną.

Z uwagi na sytuację materialną Sąd nie obciążył oskarżonego kosztami sądowymi i został on zwolniony od ponoszenia kosztów niniejszego postępowania.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku