Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Puławach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny:

Przewodniczący –Sędzia SR Aneta Milczek

Protokolant – Emilia Krzak, Agnieszka Pyszczak

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2019 roku sprawy:

B. P. syna Z. i M. z domu B., urodzonego (...) w M.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 stycznia 2017r. w K. woj. (...) dokonał uszkodzenia ciała K. S. (1) w ten sposób, że postrzelił wymienionego z broni nieustalonego rodzaju powodując ranę postrzałową prawego policzka, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dużej niż 7 dni tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.

I.  oskarżonego B. P. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. wymierza mu karę grzywny w liczbie 150 (stu pięćdziesięciu ) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 ( dziesięć ) zł;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego K. S. (1) kwotę 1000 (tysiąc) złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę;

III.  na podstawie art. 44§ 2 k.k. orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci kulki śrutu ( k. 13)

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 150 ( sto pięćdziesiąt) złotych opłaty, zwalnia go od zwrotu poniesionych wydatków.

Sygn. akt II K 209/18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Puławach rozpoznając sprawę oskarżonego B. P. ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 1 stycznia 2017r. B. P. oraz K. S. (1) spotkali się w K.. Do spotkania doszło z inicjatywy B. P., który zadzownił do K. S. (1). B. P. oraz K. S. (1) przyjechali na miejsce samochodami. Razem z K. S. (1) przyjechał L. P. oraz M. G.. Na miejscu pojawił się także R. P.. B. P. oraz K. S. (1) kłócili się, co miało związek z osobą A. Z., z którą K. S. (2) się rozstał. B. P. miał o to pretensje do K. S. (1). Tymczasem B. P. oraz A. Z. pozostawali przyjaciółmi. Na miejscu pojawiła się również A. Z.. K. S. (1) uderzył B. P., gdy ten siedział w samochodzie. N. B. P. wysiadł z samochodu, którym przyjechał do K. i postrzelił K. S. (1) z broni nieustalonego rodzaju powodując ranę postrzałową prawego policzka, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż siedem dni.

Zaprezentowany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
w postaci zeznań świadków: K. S. (1) (k. 174-175,3-3v,70-71,96-97v), L. P. ( k. 175v-176v,97-98,25-26,68-69), M. G. ( k. 177-177v, 98-98v,28v), R. P. ( k. 178-178v, 98-99,31v), częściowych zeznań A. Z. ( k. 179-180, 69,71, 99-100,36-37), opinii biegłej z zakresu medycyny (k.16 ), dokumentacji medycznej (k. 6-9).

Oskarżony B. P. nie przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k. 90v-91). W dniu 1 stycznia 2017r. był w K.. Pojechał się spotkać z K. S. (1) by wyjaśnić sprawę z A. Z.. K. S. (1) to były chłopak A. Z.. Nie widział go wcześniej i generalnie nie znał. Gdy zajechali do K. to A. Z. rozmawiała z K. S. (1), a on siedział w samochodzie. W pewnym momencie K. S. (1) otworzył drzwi do samochodu w którym siedział i kopnął go w lewą rękę. Gdy chciał wysiąść aby na to zareagować, to A. Z. weszła między nich i do niczego nie doszło poza pyskówką. Po chwili się rozjechali. Był wówczas trzeźwy. K. był pod wpływem alkholu. Nie strzelał do K. S. (1) z żadnej broni ani palnej ani pneumatycznej ( k. 61-62,95v, 173v-174).

Wyjaśnienia oskarżonego w których nie przyznaje się do popełniania zarzucanego mu czynu nie zasługują na wiarę, albowiem pozostają w sprzeczności z postałym materialem dowodowym a w szczególności zeznaniami pokrzywdzonego K. S. (3) (k. 174-175,3-3v,70-71,96-97v) oraz zeznaniami L. P. ( k. 175v-176v,97-98,25-26,68-69), M. G. ( k. 177-177v, 98-98v,28v), R. P. ( k. 178-178v, 98-99,31v), opinią biegłej z zakresu medycyny (k.16 ), dokumentacją medyczną (k. 6-9), które to dowody Sąd obdarzył wiarą.

Za wiarygodne uznano zeznania K. S. (1) (k. 174-175,3-3v,70-71,96-97v) który zeznawał na okoliczność zdarzenia z dnia 1 stycznia 2017r. a w szczególności doznanych obrazeń ciała. Pokrzywdzony nie miał wątpliwości, iż tego dnia został pozstrzelony przez B. P. w prawy policzek.

Z uwagi na to, iż zeznania ww. świadka były logiczne i rzeczowe a ponadto korespondowały z zezeznaniami świadków, znajomych pokrzywdzonego oraz opinią dotyczącą doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń i korelującą z nią dokumentacją medyczną z której wynika, iż pokrzywdzonemu w wyniku zabiegu chirurgicznego usunięto pocisk z prawego policzka , to brak jest podstaw do ich kwestionowania.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania L. P. ( k. 175v-176v,97-98,25-26,68-69), M. G. ( k. 177-177v, 98-98v,28v), R. J. P. ( k. 178-178v, 98-99,31v), którzy zeznawali na okoliczność przebiegu zdarzenia z dnia 1 stycznia 2017r. Z uwagi na to, iż ich zeznania w pełni korespondowały z zeznaniami pokrzywdzonego co do okoliczności zaistnienia zdarzenia, jego przebiegu oraz doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania, nawet z tego powodu, iż wyżej wymienieni świadkowie byli znajomymi pokrzywdzonego. Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań ww. także z tego powodu, iż właściwie każdy z nich nieco odmiennie przedstawiał okoliczności związane z przebiegiem zdarzenia, doznanym przez pokrzywdzonego obrażeniem ciała. L. P., M. G. i R. P. znajdowali się w pewnej odległości od miejsca zdarzenia, jednakże każdy z nich wykazał zainteresowanie zdarzeniem, gdy uszłyszeli huk, pomimo tego, iż działo się to w noc sylwestrową, a zatem wybuchy fajerwerków zapewne były słyszalne. Jak wynika z zeznań L. P. poszedł on w kierunku oskarżonego i pokrzywdzonego. Zobaczył on w ręku oskarżonego nóż a pokrzydzony drapał się w policzek. R. P. zeznał, iż pokrzywdzony miał coś twardego na policzku, gdy tego dotknął. Stwierdził, iż oskarżony strzelił do pokrzywdzonego. Natomiast M. G. zeznał, iż pokrzywdzony dopiero na drugi dzień powiedział mu, iż na prawym policzku ma jakąś gulkę. Powyższe okoliczności przedstwione przez świadków, pomimo pewnej różnicy w relacjach korespondują ze sobą i nie mogą świadczyć o nieprawdziwości ich zeznań, gdyż każdy ze świadków w sposób sobie właściwy przedstawiał zdarzenie, co zapewne wynikało z samego charakteru zdarzenia, możliwości obserwacji chociażby ze względu na oświetlenie a nadto w powiązaniu z dokumentację medyczną dotyczacą doznanego przez pokrzywdzonego obrażenia ciała tworzą logiczną całość bedącą przedmiotem badania przez Sąd. Z tych względów nie może zmienić poczynionych ustaleń fakt, iż ww. świadkowie nie widzieli broni u oskarżonego, a L. P. nie widział obrażeń u pokrzywdzonego ( k. 26,28v,31v).

Mając na uwadze powyższe okoliczności brak jest podstaw do odrzucenia zeznań pokrzywdzonego z tego pwodu, iż korzystał on z pomocy medycznej dopiero w lutym 2017. zaś zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złozył dopiero pd koniec marca 2017r.

W świetle powyższych dowodów w tym przede wszystkim zeznań pokrzywdzonego Sąd nie dał wiary zeznaniom A. Z. ( k. 179-180, 69,71, 99-100,36-37), która przedstawiła zupełnie odmienny przebieg zdarzeń, zaprzeczając aby oskarżony postrzelił pokrzywdzonego. Świadek A. Z. jako była dziewczyna pokrzywdzonego miała ku temu uzasadnione powody tym bardziej, iż oskarżony na spotkanie z K. S. (2) przyjechał z jej powodu. Nie może budzić wątpliwości, iż A. Z. miała pretensje do pokrzywdzonego, co zapwne miało związek z rozstaniem z nim, czego nie akceptował także oskarżony bowiem w innym przypadku nie przyjechałby spotkać się z K. S. (1). Świadek A. Z. zeznawała szczerze jedynie w zakresie okoliczności, które nie miały wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonego.

Końcowo Sąd odniesie się do dowodu z opinii biegłej z zakresu medycyny J. S. odnośnie doznanych przez pokrzywdzonego obraźeń oraz mechanizmu ich powstania którą należy podzielić w całości jako, że jest ona pełna, logiczna i wewnętrznie bezsprzeczna zaś jej wnioski jednoznaczne. Z dowodu tego wynika, jakich obrazeń doznał pokrzydzony K. S. (1) oraz jaki był mechanizm jego powstania.

Twierdzeniom oskarżonego zaprzeczającego spowodowaniu obraźenia ciała u pokrzywdzonego Sąd przeciwstawił zeznania pokrzywdzonego oraz zeznania świadków, z nim korespondujące a także dowody z dokumentów świadczące na niekorzyść oskarżonego, dokumentację medyczną dotyczącą doznanych przez pokrzywdzonego obraźeń ciała oraz opinię z zakresu medycyny odnośnie obraźeń ciała pokrzywdzonego oraz mechanizmu ich powstania. Jest oczywistym, że nie chodzi tu o przewagę ilościową dowodów niekorzystnych dla oskarżonego ale ich walory dowodowe.

Sąd nie miał również zastrzeżeń do dowodów w postaci dokumentów, których nie kwestionowały także strony bowiem pochodzą od osób kompetentnych, raelizujących przy ich sporządzaniu swoje obowiązki służbowe.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie sprawstwa oskarżonego B. P. w zakresie zarzucanego mu czynu za udowodnione.

Nie budzi również wątpliwości, iż jest to czyn przez niego zawiniony,
jest osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a w niniejszej sprawie nie występują żadne przewidziane prawem okoliczności, które uniemożliwiałyby przypisanie oskarżonemu winy.

Zebrane w sprawie dowody pozwalają zaś przedstawić mu zarzut, że znajdując się
w normalnej sytuacji motywacyjnej i mając pełną swobodę zachowania się zgodnie
z normami prawa karnego, normy te naruszył wypełniając znamiona zarzucanego mu przestępstwa

Zgodnie z przepisem art. 157§ 2 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwające nie dłużej niż siedem dni.

Jak pozwolił ustalić materiał dowodowy oskarżony w dniu 1 stycznia 2017r. postrzelił K. S. (1) w prawy policzek, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż siedem dni.

W związku z powyższym stwierdzić trzeba, iż oskarżony wypełnił swym zachowaniem znamiona czynu z art. 157 § 2 k.k.

O przyjęciu popełnienia przestępstwa przez oskarżonego zdecydowało naturalnie nie tylko stwierdzenie ziszczenia się w jego zachowaniu znamion czynów zabronionego ale także faktu jego zawinienia i społecznej szkodliwości ponad znikomy stopień.

Oskarżony w czasie popełnienia czynu był osobą dorosłą. W związku z tym powinien on już mieć w pełni ukształtowane przekonanie o potrzebie przestrzegania prawa i konsekwencji jego naruszeń i powinien się bardziej zdyscyplinować a tymczasem dopuścił się czynu z premedytacją, albowiem postrzelił pokrzywdzonegoz broni nieustalonego rodzaju w prawy policzek. Było to działanie o charakterze umyślnym. Świadczy to o rażącym lekceważeniu przez niego prawa i wysokim stopniu winy.

Konsekwencją uznania winy oskarżonego stało się podjęcie odpowiedniej reakcji penalnej na popełnione przez niego przestępstwo.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę wszystkie dyrektywy jej wymiaru
a zawarte w art. 3 k.k., art. 58 § 1 k.k. i art. 53 k.k.

I tak, Sąd wymierzył karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Przestępstwo przypisane oskarżonemu jest zagrożone karą grzywny, karą ograniczania wolności albo karą pozbawienia wolności do lat 2

Ważąc okoliczności obciążające, jak trzeba stwierdzić w niniejszej sprawie przeważające i łagodzące wymiar kary Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w liczbie 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustaljac wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł.

Oskarżony pracuje zarobkowo, na dzień rozpoznania sprawy ma na utrzymaniu żonę oraz dziecko. W ocenie Sądu z uwagi na swoją sytuację osobistą, majątkową jest w stanie uiścić karę grzywny w orzeczonej wysokości, chociażby w ratach.

Zdaniem Sądu kara w takim rozmiarze nie przekracza stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu, który popełnił. W ocenie Sądu kara spełni zarówno cele wychowawcze w stosunku do oskarżonego, ukazując mu naganność takiego postępowania oraz nieopłacalność popełniania przestępstw w przyszłości. Kara ta ma za zadanie ukazać społeczeństwu szybką i surową reakcję organów wymiaru sprawiedliwości na zachowanie sprzeczne z prawem i jako taka powinna kształtować w społeczeństwie prawidłowe postawy. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara skłoni go do przestrzegania prawa i zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Dolegliwości wynikające z wykonania kary uświadomią oskarżonemu nieopłacalność popełniania czynów zabronionych przez prawo.

Rozstrzygnięcie to odegra również istotną rolę w procesie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa – wzmocnione zostanie poczucie bezpieczeństwa oraz nieuchronności poniesienia odpowiedzialności karnej za zachowanie sprzeczne z obowiązującym prawem.

Realną dolegliwością majątkową będzie dla oskarżonego także obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego kwoty 1000 zł jako adekwatną do poniesionych przez niego szkód niematerialnych. Wprawdzie pokrzydzony nie złozył wniosku w trybie art. 46 § 1 k.k., jednakże Sąd z urzędu uznał, iż orzeczenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest uzasdnione w realiach niniejszej sprawy, ze względu na charker zdarzenia, użycie broni do popełnienia przeststępstwa a przede wszystkim jego skutek w postaci doznanego obrażenia ciala.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci kulki śrutu.

Oskarżony został obciążony kosztami sądowymi części, zaś w pozostałym zakresie zwolniony od ponoszenia kosztów procesu z uwagi sytuację osobistą , w części materialną - na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k.

W związku z powyższym, Sąd Rejonowy w Puałwach orzekł, jak w wyroku.