Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Puławach

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 25/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. Ł. (1)

W okresie od 9 do 18 października 2020 roku w K. D. woj. (...) oraz P., woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z P. T., M. M. (2), A. M. i T. W., usiłowali doprowadzić spółkę (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 60 000 zł poprzez to, że upozorowali w dniu 9 października 2020 roku kradzież pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) na terenie K. D., w ten sposób, że M. i A. M. pozostawili ww. samochód na parkingu w K. D., w odległości ok. 2 kilometrów od miejsca ich pobytu, po czym A. M. pozostawała w stałym telefonicznym kontakcie z M. Ł. (1), informując ją co do stanu realizacji planu upozorowania kradzieży, a M. Ł. (1) informacje te, zwłaszcza o miejscu pozostawienia samochodu, przekazywała P. T., który wraz z T. W. przyjechali z W. do K. D. po odbiór pojazdu, a następnie T. W. wyprowadził w/w pojazd z parkingu, kierując się trasą w stronę P., a następnie W. i kontaktował się telefonicznie z odbiorcą w/w pojazdu – P. P. (1), po czym w dniu 18 października 2020 roku M. M. (2) wystąpił z wnioskiem o wypłatę odszkodowania z tytułu zawartej z ww. ubezpieczycielem umowy ubezpieczenia komunikacyjnego Autocasco Polisa seria KE-E/P numer (...) i wprowadził pracownika w/w spółki w błąd poprzez niezgodne z prawdą wskazanie, że pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) został skradziony w dniu 9 października 2020 roku na terenie K. D., jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowe wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela.

2.

P. P. (1)

W okresie od 9 do 18 października 2020 roku w K. D. woj. (...) oraz P., woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu, usiłowali doprowadzić spółkę (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 60 000 zł poprzez to, że upozorowali w dniu 9 października 2020 roku kradzież pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) na terenie K. D., w ten sposób, że M. i A. M. pozostawili ww. samochód na parkingu w K. D., w odległości ok. 2 kilometrów od miejsca ich pobytu, po czym A. M. pozostawała w stałym telefonicznym kontakcie z M. Ł. (1), informując ją co do stanu realizacji planu upozorowania kradzieży, a M. Ł. (1) informacje te, zwłaszcza o miejscu pozostawienia samochodu, przekazywała P. T., który wraz z T. W. przyjechali z W. do K. D. po odbiór pojazdu, a następnie T. W. wyprowadził w/w pojazd z parkingu, kierując się trasą w stronę P., a następnie W. i kontaktował się telefonicznie z odbiorcą w/w pojazdu – P. P. (1), po czym w dniu 18 października 2020 roku M. M. (2) wystąpił z wnioskiem o wypłatę odszkodowania z tytułu zawartej z ww. ubezpieczycielem umowy ubezpieczenia komunikacyjnego Autocasco Polisa seria KE-E/P numer (...) i wprowadził pracownika w/w spółki w błąd poprzez niezgodne z prawdą wskazanie, że pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) został skradziony w dniu 9 października 2020 roku na terenie K. D., jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowe wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Okoliczności poprzedzające zarzucany czyn i im towarzyszące, w tym stosunki partnerskie, rodzinne oskarżonej M. Ł. (2) oraz P. T., M. M. (2) i A. M., tj. pozostawanie przez M. Ł. (1) w konkubinacie z P. T., którego siostrą jest A. M., związek małżeński A. M. z M. M. (2), zamieszkiwanie małżonków M. w P., wspólne zamieszkiwanie M. Ł. (2) z P. T. w N., uzgodnienie pomiędzy P. T. a M. M. (3) planu upozorowania kradzieży pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) celem uzyskania nienależnego odszkodowania z tytułu zawartej z ubezpieczycielem (...) Spółka Akcyjna V. (...) umowy ubezpieczenia komunikacyjnego Autocasco Polisa seria KE-E/P numer (...), o którym to planie dowiedziały się A. M. i M. Ł. (1), nie sprzeciwiając się swojemu udziałowi w nim i tego co będzie ich rolą, służące powyższemu zawarcie między P. T. a M. M. (2) w dniu 28 stycznia 2020 roku fikcyjnej umowy kupna/sprzedaży w/w samochodu, korzystanie przez P. T. w okresie od 6 do 13 października 2020 roku z nr telefonu komórkowego (...), zarejestrowanego na inną osobę, korzystanie przez T. W. z nr telefonu komórkowego (...) zarejestrowanego na inną osobę

Dane z bilingów od operatorów telefonii komórkowej

6-8,10, 69-70, 73, 76, 156-158, 323-335 akt II K 491/21

Umowa kupna - sprzedaży

44 akt II K 491/21

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej M. Ł. (1)

251-252v, 299-301 akt II K 491/21, 49-50v

Częściowo zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka P. T.

255-256v, 317-319, 451v-452, 469 akt II K 491/21, 41-41v akt II K 856/21, 51-52

Zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka A. M.

292-293 akt II K 491/21, 85v-87v

Zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka M. M. (2)

306-307 akt II K 491/21, 70-71

Zeznania świadka M. K.

350v akt II K 491/21

Zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka T. W.

354-354v, 371-373, 394-394v akt II K 491/21, 14v-15, 68v-70

Zeznania świadka J. C.

364v-365 akt II K 491/21

Zeznania świadka D. J.

382v-383 akt II K 491/21

Zeznania świadka A. R.

748v akt II K 491/21

Data i miejsce przypisanego czynu, tj. okres od 9 do 18 października 2020 roku, K. D. woj. (...) oraz P., woj. (...), przebieg samego zdarzenia tj. pozostawienie w dniu 9 października 2020 roku przez M. i A. M. w/w samochodu na parkingu w K. D., w odległości ok. 2 kilometrów od miejsca ich pobytu, pozostawanie A. M. w stałym telefonicznym kontakcie z M. Ł. (1), informowanie jej co do stanu realizacji planu upozorowania kradzieży, przekazywanie przez M. Ł. (1) w/w informacji, zwłaszcza o miejscu pozostawienia samochodu, P. T., który wraz z T. W. przyjechał z W. do K. D. po odbiór pojazdu, następcze wyprowadzenie w/w pojazdu przez T. W. z parkingu w K. D., kierowanie się nim trasą w stronę P., a następnie W., wystąpienie w dniu 18 października 2020 roku przez M. M. (2) z wnioskiem o wypłatę odszkodowania z tytułu zawartej z ubezpieczycielem (...) Spółka Akcyjna V. (...) umowy ubezpieczenia komunikacyjnego Autocasco Polisa seria KE-E/P numer (...) i wprowadzenie pracownika w/w spółki w błąd poprzez niezgodne z prawdą wskazanie, że pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) został skradziony w dniu 9 października 2020 roku na terenie K. D., nieosiągnięcie zamierzonego celu z uwagi na odmowe wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela

Dane z bilingów od operatorów telefonii komórkowej

6-8,10, 69-70, 73, 76, 156-158, 323-335 akt II K 491/21

Protokoły oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną, w tym na płytach CD/DVD

17-21, 186, 187-196, 608-610, 753-756, 760-765 akt II K 491/21

Dokumentacja ubezpieczeniowa i z likwidacji szkody

77-145, 623-624, 634-745v akt II K 491/21

Protokoły przeszukań wraz ze spisami i opisami rzeczy

200-202, 222-224 akt II K 491/21

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej M. Ł. (1)

251-252v, 299-301 akt II K 491/21, 49-50v

Częściowo zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka P. T.

255-256v, 317-319, 451v-452, 469 akt II K 491/21, 41-41v akt II K 856/21, 51-52

Zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka A. M.

292-293 akt II K 491/21, 85v-87v

Zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka M. M. (2)

306-307 akt II K 491/21, 70-71

Zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka T. W.

354-354v, 371-373, 394-394v akt II K 491/21, 14v-15, 68v-70

Kontaktowanie się w dniu 9 października 2020 roku telefoniczne między T. W. a P. P. (1)

Dane z bilingów od operatorów telefonii komórkowej

6-8,10, 69-70, 73, 76, 156-158, 323-335 akt II K 491/21

Zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka T. W.

354-354v, 371-373, 394-394v akt II K 491/21, 14v-15, 68v-70

Wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1)

434 akt II K 491/21, 48-49

Niekaralność oskarżonej M. Ł. (1) w dacie zarzucanego jej czynu, następcza jej niekaralność, prowadzenie przez nią ustabilizowanego trybu życia

Zaświadczenie Centralnej Bazy Danych Systemu Informatycznego Prokuratury

154-155v akt II K 491/21

Dane o karalności

515, 910 akt II K 491/21, 27, 80

Dane osobopoznawcze

503 akt II K 491/21

Zaświadczenie z systemu (...)-Sad

81-82v

Wyjaśnienia oskarżonej M. Ł. (1)

250-250v akt II K 491/21, 48

Niekaralność oskarżonego P. P. (1), ustabilizowany tryb jego życia

Zaświadczenie Centralnej Bazy Danych Systemu Informatycznego Prokuratury

421-422v akt II K 491/21

Dane o karalności

622, 911-912 akt II K 491/21, 28, 79

Dane osobopoznawcze

536 akt II K 491/21

Zaświadczenie z systemu (...)-Sad

83-84v

Wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1)

432-433 akt II K 491/21, 47v

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. Ł. (1)

W okresie od 9 do 18 października 2020 roku w K. D. woj. (...) oraz P., woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z P. T., M. M. (2), A. M. i T. W., usiłowali doprowadzić spółkę (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 60 000 zł poprzez to, że upozorowali w dniu 9 października 2020 roku kradzież pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) na terenie K. D., w ten sposób, że M. i A. M. pozostawili ww. samochód na parkingu w K. D., w odległości ok. 2 kilometrów od miejsca ich pobytu, po czym A. M. pozostawała w stałym telefonicznym kontakcie z M. Ł. (1), informując ją co do stanu realizacji planu upozorowania kradzieży, a M. Ł. (1) informacje te, zwłaszcza o miejscu pozostawienia samochodu, przekazywała P. T., który wraz z T. W. przyjechali z W. do K. D. po odbiór pojazdu, a następnie T. W. wyprowadził w/w pojazd z parkingu, kierując się trasą w stronę P., a następnie W. i kontaktował się telefonicznie z odbiorcą w/w pojazdu – P. P. (1), po czym w dniu 18 października 2020 roku M. M. (2) wystąpił z wnioskiem o wypłatę odszkodowania z tytułu zawartej z ww. ubezpieczycielem umowy ubezpieczenia komunikacyjnego Autocasco Polisa seria KE-E/P numer (...) i wprowadził pracownika w/w spółki w błąd poprzez niezgodne z prawdą wskazanie, że pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) został skradziony w dniu 9 października 2020 roku na terenie K. D., jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowe wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela.

2.

P. P. (1)

W okresie od 9 do 18 października 2020 roku w K. D. woj. (...) oraz P., woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu, usiłowali doprowadzić spółkę (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 60 000 zł poprzez to, że upozorowali w dniu 9 października 2020 roku kradzież pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) na terenie K. D., w ten sposób, że M. i A. M. pozostawili ww. samochód na parkingu w K. D., w odległości ok. 2 kilometrów od miejsca ich pobytu, po czym A. M. pozostawała w stałym telefonicznym kontakcie z M. Ł. (1), informując ją co do stanu realizacji planu upozorowania kradzieży, a M. Ł. (1) informacje te, zwłaszcza o miejscu pozostawienia samochodu, przekazywała P. T., który wraz z T. W. przyjechali z W. do K. D. po odbiór pojazdu, a następnie T. W. wyprowadził w/w pojazd z parkingu, kierując się trasą w stronę P., a następnie W. i kontaktował się telefonicznie z odbiorcą w/w pojazdu – P. P. (1), po czym w dniu 18 października 2020 roku M. M. (2) wystąpił z wnioskiem o wypłatę odszkodowania z tytułu zawartej z ww. ubezpieczycielem umowy ubezpieczenia komunikacyjnego Autocasco Polisa seria KE-E/P numer (...) i wprowadził pracownika w/w spółki w błąd poprzez niezgodne z prawdą wskazanie, że pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) został skradziony w dniu 9 października 2020 roku na terenie K. D., jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowe wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

udział P. P. (1) w usiłowaniu doprowadzenia spółki (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 60 000 zł poprzez upozorowanie w dniu 9 października 2020 roku kradzieży pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) na terenie K. D., a następnie wprowadzenia pracownika w/w spółki w błąd poprzez niezgodne z prawdą wskazanie, że pojazd ten został skradziony, w ten sposób, że miał on odebrać w/w pojazd od T. W.

Zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka T. W.

354-354v, 371-373, 394-394v akt II K 491/21, 14v-15, 68v-70

Wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1)

434 akt II K 491/21, 48-49

Częściowo zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka P. T.

255-256v, 317-319, 451v-452, 469 akt II K 491/21, 41-41v akt II K 856/21, 51-52

Protokoły przeszukania

508-510, 511-512v akt II K 491/21

Dane z bilingów od operatorów telefonii komórkowej

6-8,10, 69-70, 73, 76, 156-158, 323-335 akt II K 491/21

Protokoły oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną, w tym na płytach CD/DVD

17-21, 186, 187-196, 608-610, 753-756, 760-765 akt II K 491/21

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.-1.1.2., 1.1.4.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej M. Ł. (1)

Wyjaśnienia oskarżonej, w ocenie Sądu, można uznać za wiarygodne w kwestiach bezspornych okoliczności dotyczących stosunków łączących ją z P. T. oraz członkami jego rodziny, jak również pozostałych przyznawanych przez nią faktów w zakresu okoliczności towarzyszących i poprzedzających zarzucany jej czyn. Również zgodnie z prawdą podaje ona część faktów z dnia 9 października 2020 roku, w tym potwierdza ówczesne swoje rozmowy telefoniczne z konkubentem i jego siostrą A. M., przy czym już szczegółowe jej wyjaśnienia w tym zakresie, w szczególności co do towarzyszącej jej wówczas świadomości i sfery wolicjonalnej, nie wytrzymują konfrontacji, ani z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym, ani regułami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym.

1.1.1.-1.1.3., 1.2.1.

Częściowo zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka P. T.

W tym samym zakresie i z analogicznych względów, jak wyżej w przypadku wyjaśnień M. Ł. (1), Sąd uczynił podstawą swoich ustaleń część depozycji P. T., składanych w formie uprzednich wyjaśnień a w niniejszym postępowaniu odczytanych na rozprawie i potwierdzonych przez w/w w formie zeznań świadka. W okolicznościach dowodowych niniejszej sprawy nie można również podważać jego twierdzeń, w których nie wskazuje jako współsprawcy osoby P. P. (1), co ma swoją wymowę również z tej przyczyny, iż to P. T. był pomysłodawcą i współsprawcą wiodącym przedmiotowego procederu przestępczego.

1.1.3., 1.1.5., 1.2.1.

Wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1)

Sąd nie znalazł wystarczających podstaw do zdyskredytowania wyjaśnień tego oskarżonego. Na rozprawie składając wyjaśnienia jawił się on jako osoba pewna swoich depozycji i faktycznie przekonana co do ich prawdziwości i własnej niewinności, wyrażając również szczere oburzenie objęciem go oskarżeniem w niniejszej sprawie. W trakcie jego przesłuchania Sąd nie zauważył żadnych oznak niewerbalnych mogących świadczyć o nieszczerości czy kłamliwości oskarżonego. Jego twierdzenia w tym zakresie i konkluzja, iż nie poczuwa się do tego, aby miał brać jakikolwiek udział w tym oszustwie, nie zostały skutecznie dowodowo podważone w toku niniejszego postępowania. Jego relacja co do znajomości z P. T. i T. W. i źródła (przyczyn) jego kontaktów telefonicznych z tym ostatnim w dniu 9 października 2020 roku została potwierdzona wyjaśnieniami/zeznaniami wyżej wymienionych. Twierdzenia te nie wydają się być samoistnie nieprawdopodobnymi, niemożliwymi czy wewnętrznie sprzecznymi a sama podawana przez P. P. (1) motywacja zniszczenia telefonu, z którego korzystał w okresie zarzucanego mu czynu, nie musi być odczytywana jako irracjonalna i jeszcze jego winy nie dowodzi. Natomiast żaden z dowodów rzeczowych, w szczególności wymienionych w rubryce 1.2.1., ocenianych oddzielnie jak również łącznie, nie daje podstaw do przypisania współsprawstwa w zakresie przedmiotowego usiłowania oszustwa, gdyż żaden w jednoznaczny, a nawet pośredni sposób nie identyfikuje osoby oskarżonego jako „odbiorcy” przedmiotowego samochodu od T. W., który to pojazd ostatecznie ani w całości, ani w częściach nie został odnaleziony i nie ma o jego losie żadnych informacji, zaś sam fakt rzekomego jego zarejestrowania na monitoringu w pobliżu miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez P. P. (1), po pierwsze, nie zostało procesowo potwierdzony stosownym materiałem dowodowym w sprawie, zaś po drugie, taka konstatacja, o charakterze policyjno-operacyjnym, ma charakter mocno ogólnikowy i ocenny, jeżeli weźmie się pod uwagę skalę terenu aglomeracji stołecznej. Tym bardziej zaś wobec braku osobowych dowodów obciążających, nie ma podstaw do uznania, iż P. P. (1) był wtajemniczony w plan wyłudzenia odszkodowania i traktował go jako swój własny czyn.

1.1.1.-1.1.3., 1.2.1.

zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka T. W.

Powyższe uwagi można odnieść częściowo również do T. W. jako osobowego źródła informacji. Pomijając okoliczności bezsporne, których również on nie negował, wskazać należy, iż mimo, że co do własnego udziału w sprawie składał wyjaśnienia/zeznania chwiejne i zmienne, to kiedy odnosił się do osoby P. P. (1) i zarzucanego mu czynu, nie można było mu odmówić stanowczości, konsekwencji i rozumnej argumentacji uzasadniającej okoliczność braku udziału w/w oskarżonego w przedmiotowym przestępstwie.

1.1.1.-1.1.2.

zeznania świadków (uprzednie wyjaśnienia) M. M. (2) i A. M.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności zeznania (uprzednie potwierdzone w niniejszym postępowaniu wyjaśnienia w wersji ostatecznej, w ramach składania których każde z małżonków M. przyznało się do popełnienia zarzucanych im czynów) wskazanych świadków w przeważającej części, tak co do okoliczności bezspornych, jak i przebiegu zdarzeń z dnia 9 października 2020 roku i następnych. Zeznania te w tej części są szczere, logiczne, konsekwentne i korelują między sobą, jak również z dowodami rzeczowymi. W ocenie Sądu mimo relacji rodzinnej tych świadków z P. T. i pośrednio koleżeńskiej z M. Ł. (1), nie ma przesłanek do uznania, iż w tym zakresie chcieli oni, w szczególności A. M., w sposób fałszywy, bądź ponad miarę obciążać oskarżoną, czy składać zeznania intencjonalnie na jej niekorzyść, w szczególności nikt ich nie zmuszał (co sami potwierdzili) do złożenia określonej treści wyjaśnień w toku śledztwa, którą w omawianym zakresie podtrzymali w niniejszej sprawie, a A. M. nawet w sposób bardzo przekonywujący. Gdyby było tak, że poprzednio obciążali oni M. Ł. (1) bezpodstawnie np. pod wpływem strachu, groźby czy przymusu, to obecnie już takie czynniki nie występują, gdyż sprawa ich udziału w tym oszustwie została prawomocnie zakończona. Ponadto będąc uprzednio w ramach tej sprawy prawomocnie skazanymi również za czyny z art. 233 § 1 k.k. i mając świadomość konsekwencji składania fałszywych zeznań, zapewne nie narażaliby się na ponowne negatywne konsekwencje takiego czynu podtrzymując swoje uprzednie wyjaśnienia zeznając już jako świadkowie, gdyby to co wyjaśniali w charakterze współoskarżonych nie było prawdą. W tej części obciążającej M. Ł. (1) ich relacja nie zawiera nieścisłości czy sprzeczności, które by ją podważały. Również fakt niepamięci w dacie rozprawy szczegółowych okoliczności zdarzeń z ich udziałem i pozostałych wskazywanych przez nich współsprawców, z jednej strony jest normalną konsekwencją upływu znacznego już czasu (blisko trzy lata) od zdarzeń z października 2020 roku, z drugiej konsekwencją własnego współsprawstwa, o którym świadkowi ci chcieliby jak najszybciej zapomnieć, co wprost deklarowali. Konkludując wynika z nich, w szczególności z depozycji A. M., sprawczy udział w tym przestępstwie M. Ł. (1), która świadomie współdziałała z pozostałymi współsprawcami, przyczyniając się do upozorowania kradzieży samochodu, a w konsekwencji do usiłowania wyłudzenia odszkodowania.

1.1.1.-1.1.2.

Zeznania świadków M. K., J. C., D. J., A. R.

Sąd uczynił podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie zeznania wskazanych świadków, chociaż zeznawali oni na okoliczności drugorzędne i potwierdzone przez współoskarżonych. W większości byli to funkcjonariusze Policji, którzy zeznawali na okoliczność wykonywanych czynności służbowych w sprawie. A. R. nie znał oskarżonych i nie miał wiedzy o inkryminowanym zdarzeniu. Zeznania tych świadków ostatecznie posłużyły do weryfikacji wersji zdarzeń przedstawianych przez oskarżonych.

1.1.1.- 1.1.5.

Dane z bilingów od operatorów telefonii komórkowej

Umowa kupna – sprzedaży

Protokoły oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną, w tym na płytach CD/DVD

Dokumentacja ubezpieczeniowa i z likwidacji szkody

Protokoły przeszukań wraz ze spisami i opisami rzeczy

Zaświadczenie Centralnej Bazy Danych Systemu Informatycznego Prokuratury

Dane o karalności

Dane osobopoznawcze

Zaświadczenie z systemu (...)-Sad

Sąd w pełni obdarzył wiarą zgromadzone w trakcie niniejszego postępowania karnego dowody z dokumentów, zarówno urzędowych jak i prywatnych. Dowody te nie były w trakcie całego niniejszego postępowania kwestionowane przez żadną ze stron a również Sąd nie znalazł żadnych powodów by dowody te zakwestionować, zarówno w zakresie formalnym, jak i materialnym.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.-1.1.2.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej M. Ł. (1)

Oskarżona konsekwentnie nie przyznawała się do zarzucanego jej czynu. W toku śledztwa składała wyjaśnienia dwukrotnie, również na rozprawie odnosiła się w swoich wyjaśnieniach do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy. Nieprzekonywująco tak co treści składanych wyjaśnień, jak i co do sfery niewerbalnej w ramach bezpośredniego przesłuchania na rozprawie, ocenił Sąd relacje procesowe oskarżonej w zakresie w jakim odnosiła się ona do postawionego jej zarzutu. Zanegowała ona to, że wiedziała o planie upozorowania kradzieży samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) celem wyłudzenia za niego odszkodowania, jak również swój udział (przynajmniej świadomy) w realizacji tego planu w dniu 9 października 2020 roku. Takie jej wyjaśnienia stoją w opozycji do odmiennych wiarygodnych depozycji świadków (uprzednich współoskarżonych) A. M., M. M. (2) i poniekąd również P. T., wspartych w tym zakresie dowodami rzeczowymi. Wskazać należy, iż jej relacja procesowa nie była jednobrzmiąca i niezmienna, jak również ewoluowała (vide przesłuchania w toku śledztwa). Takie stanowisko oskarżonej i jej wyjaśnienia w tej części należało uznać zatem jedynie za przyjętą przez nią linię obrony, mającą uchronić ją od poniesienia odpowiedzialności karnej, gdyż nie znajdują ono odzwierciedlenia w żadnym innym przeprowadzonym w sprawie wiarygodnym dowodzie a ponadto są nieszczere, niekonsekwentne, nielogicznie i niezgodne z doświadczeniem życiowym, jeżeli weźmie się pod uwagę już chociażby to na który numer telefonu P. T. wówczas dzwoniła, nie potrafiąc racjonalnie wytłumaczyć dlaczego nie podjęła nawet próby kontaktu z nim na jego stały, prywatny numer, jak również mając wzgląd na zbieżność czasową ówczesnych jej rozmów z konkubentem z jej rozmowami z A. M., które następowały cyklicznie zaraz po sobie (w różnych konfiguracjach). Przeczy to przypadkowości tych połączeń (zresztą stosunkowo lub bardzo krótkich) i tym samym brakowi zamiaru przestępczego po stronie M. Ł. (1), tym bardziej, iż wcześniejsza relacja jej z konkubiną brata nie była w takim stopniu zażyłości, ani tym się nie przejawiała, aby miały one wielokrotnie dzwonić do siebie jednego dnia. Jej relację w tym zakresie należy ocenić również jako wybiórczą i wyrywkową, gdyż co do okoliczności obciążających, w szczególności znamion zarzucanego jej czynu, które kwestionowała, oskarżona w ogóle nie wyjaśniała albo wyjaśniała bardzo ogólnie. Kompletnie naiwne jest również tłumaczenie oskarżonej jakoby nie miała nawet podstaw do podejrzeń swojego konkubenta, iż przy jej udziale dokonywane jest coś nielegalnego, gdyż nawet okoliczności przez nią podawane u każdej średnio zorientowanej i doświadczonej życiowo osoby takie wątpliwości budzić musiały. Oskarżona natomiast w bezpośrednim kontakcie jawi się jako osoba inteligentna i rozgarnięta.

1.1.1.-1.1.2.

Częściowo zeznania (uprzednie wyjaśnienia) świadka P. T.

Nie można było uznać, iż depozycje P. T. dotyczące udziału w sprawie jego konkubiny mają walor wiarygodności, w szczególności, że mogą łącznie z jej wyjaśnieniami tworzyć przekonywujący przebieg zdarzeń w sprawie. Wskazać bowiem należy, iż również w tym zakresie w/w zmieniał swoją relację, zaś ta najbardziej korzystna dla M. Ł. (1) obarczona jest tymi samymi zastrzeżeniami, co jej własne wyjaśnienia. Na każdym etapie postępowania, w tym równie na rozprawie, ewidentna była i aż nazbyt widoczna intencjonalna chęć złożenia przez P. T. depozycji na jej korzyść i uchronienia jej od odpowiedzialności karnej, w tym również w zakresie przedstawienia osoby konkubiny jako nieświadomej niczego co sam zaplanował i przeprowadził.

1.1.1.-1.1.5., 1.2.1.

Zeznania świadków P. F. k. 232v-233v, Ł. B. k. 245v, H. C. k.541, M. T. k. 549v, protokół oględzin osoby wraz z dokumentacją fotograficzną k. 235-244, 355-360, protokoły przeszukania k. 272-276, 344-347v, 399-402, informacja z V. (...) k. 529-531 akt II K 491/21

Dowody te nie wniosły nic istotnego w niniejszym postępowaniu, gdyż nie dotyczyły ani osoby M. Ł. (1), ani P. P. (1), zaś do przedmiotowego czynu, czy przedmiotu czynności wykonawczej sprawców, odnosiły się jedynie pośrednio.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

M. Ł. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 286 § 1 k.k. stanowi, iż karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat, podlega, kto, w celu osiągnięcia korzyścią majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Zgodnie zaś z art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. Współsprawstwem, w rozumieniu art. 18 § 1 k.k., jest wykonanie czynu zabronionego wspólnie i w porozumieniu z inną osobą lub z innymi osobami. Fundamentem współsprawstwa jest porozumienie przestępcze. Treścią porozumienia jest wspólne popełnienie konkretnego przestępstwa. Zawarte między współsprawcami porozumienie pozwala przyjąć, że dane przestępstwo jest ich wspólnym dziełem, i pociągnąć do odpowiedzialności karnej każdego ze współsprawców za całość przestępstwa zarówno wtedy, gdy każdy z nich zrealizował wszystkie ustawowe znamiona danego czynu, jak i wtedy, gdy osobiście zrealizował tylko pewną ich część, a nawet wówczas, gdy nie wyczerpał żadnego z ustawowych znamion, ale przyczynił się znacznie (istotnie) do jego popełnienia (tak też SN w postanowieniu z 13.03.2019 r., II KK 217/18, LEX nr 2633631; w wyroku z 14.01.2020 r., II KK 8/19, LEX nr 3220846, oraz w postanowieniu z 15.10.2020 r., IV KK 406/20, LEX nr 3277270; SA w Poznaniu w wyroku z 8.07.2021 r., II AKa 60/20, LEX nr 3257060). Jak trafnie to ujął Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 19.09.2013 r., II AKa 168/13, LEX nr 1386170: „Porozumienie jest łącznikiem, spoiwem, który determinuje, iż każdy współdziałający odpowiada również za to, co zrobili inni współsprawcy, a więc za całość bezprawnego działania”. Porozumienie przestępcze może być zawarte w każdej możliwej formie, przy czym może mieć charakter wyraźny, np. werbalnego uzgodnienia wraz z podziałem zadań, lub dorozumiany (na porozumienie milczące per facta concludentia wskazuje też SA w Krakowie w wyroku z 24.09.2019 r., II AKa 83/19, LEX nr 2978581). Rację ma wskazany powyżej Sąd Apelacyjny w Lublinie, gdy w dalszej części swojego wywodu wskazuje, że „nie można mówić o porozumieniu, a zatem o współsprawstwie, wówczas gdy: a) w toku wykonywania przestępstwa sprawca nie zauważył wspierającego jego czynności innego sprawcy, b) w toku przestępstwa współsprawca odrzuca wspierającego czynności innego sprawcę, jest mu obojętny lub zupełnie niepotrzebny”. Należy bowiem podkreślić, że cechą charakterystyczną porozumienia jest jego dwustronny charakter. Każdy uczestnik porozumienia musi mieć świadomość i wolę wspólnego popełnienia czynu nagannego, dlatego też nie jest możliwe tzw. jednostronne współsprawstwo. Porozumienie dotyczące wspólnego popełnienia przestępstwa musi być zawarte przed przystąpieniem do realizacji czynu zabronionego, a najpóźniej w trakcie jego realizacji. Jak zaznacza słusznie Sąd Apelacyjny w Gdańsku: „Do przyjęcia współsprawstwa wystarcza obiektywne współdziałanie sprawców w czynnościach wykonawczych przestępstwa, to jest porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania przestępstwa wspólnymi siłami. Uprzednia zmowa nie stanowi koniecznego warunku przestępstwa, o ile każdy ze współsprawców zdaje sobie sprawę z celu wspólnego działania” (wyrok SA w Gdańsku z 20.06.2013 r., II AKa 170/13, LEX nr 1388780; zob. też wyrok SA w Krakowie z 28.04.2015 r., II AKa 41/15, LEX nr 1711425).

Należy stwierdzić iż, wszystkie wyżej wskazane w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. przesłanki strony przedmiotowej występku zarzuconego w ramach współsprawstwa M. Ł. (1) wystąpiły w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

W dniu 9 października 2020 roku po tym, jak M. i A. M. pozostawili samochód marki marki V. (...) o nr rej. (...) na parkingu w K. D., A. M. pozostawała w stałym telefonicznym kontakcie z M. Ł. (1), informując ją co do stanu realizacji planu upozorowania kradzieży, a M. Ł. (1) informacje te, zwłaszcza o miejscu pozostawienia samochodu, przekazywała P. T., który wraz z T. W. przyjechali z W. do K. D. po odbiór pojazdu. Powyższe zostało uzgodnione wcześniej między P. T. a M. M. (3), a następnie dowiedziały się o tym A. M. i M. Ł. (1), nie sprzeciwiając się swojego udziałowi w tym przestępstwie i tego co będzie ich rolą, z czego się następnie, tj. w dniu 9 października 2020 roku, M. Ł. (1) wywiązała. Tym samym, mimo, iż osobiście nie wypełniła ona żadnego znamienia oszustwa, współdziałała ona z innymi współsprawcami, przyczyniając się do upozorowania kradzieży samochodu, a w konsekwencji do usiłowania wyłudzenia odszkodowania, wobec odmowy wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela. Uzasadnia to pociągnięcie jej do odpowiedzialności za całość tego przestępstwa, analogicznie jak pozostałych skazanych już prawomocnie współsprawców, w tym A. M..

W niniejszej sprawie występują również wszystkie przesłanki pozwalające przypisać oskarżonej winę, a jednocześnie nie występuje żadna z okoliczności ją wyłączających. M. Ł. (1) jest osobą pełnoletnią, doświadczoną życiową i zdrową psychicznie, tym samym miała pełną zdolność rozpoznawania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Oskarżona miała świadomość, w jakim procederze przestępczym brała udział i czemu służą przekazywane przez nią P. T. informacje, które uprzednio uzyskała od A. M.. Tym samym można postawić jej zarzut, iż mogąc zachować się zgodnie z obowiązującym porządkiem prawny, w sposób zawiniony przez siebie tego nie uczyniła.

Oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała więc przedmiotowe, jak i podmiotowe znamiona przypisanego jej czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., przy czym Sąd przez omyłkę redakcyjną przy sporządzaniu wyroku w części dotyczącej M. Ł. (1) nie wyeliminował z opisu przypisanego jej czynu zarzucanej czynności sprawczej P. P. (1), mimo, iż ustalił, iż oskarżona dopuściła się go działając wspólnie i w porozumieniu z P. T., M. M. (2), A. M. i T. W., co stoi w oczywistej sprzeczności z rozstrzygnięciem uniewinniającym P. P. (1).

☐

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

Uniewinnienie

VI.

P. P. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Na wstępie rozważań prawnych w tym zakresie należy zauważyć, iż w myśl art. 5 § 1 k.p.k. oskarżonego uważa się za niewinnego dopóki jego wina nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Powyższy przepis określa zasadę domniemania niewinności. Zasada ta ma swoją podstawę konstytucyjną w art. 42 ust. 3 Konstytucji.

Istota domniemania niewinności sprowadza się do tego, że oskarżony jest w procesie karnym niewinny, a „przeciwne”musi mu być udowodnione. Związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo w art. 5 § 2 k.p.k. nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok SN z 24.02.1999 roku, V KKN 362/97, Prokuratura i Prawo z 1999 roku, nr 7-8, str. 11).

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie P. P. (1) popełniania zarzucanego mu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd uwzględnił cały materiał dowodowy zgromadzony zarówno na etapie śledztwa, jak również podczas trwającego przewodu sądowego. Odtwarzając przebieg wydarzeń będących przedmiotem niniejszej sprawy Sąd miał na względzie wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, które poddane zostały swobodnej ocenie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

W tym miejscu należy podkreślić, że udowodnienie nie musi jednak oznaczać, że dane ustalenie musi zawsze wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono bowiem wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dana okoliczność faktyczna istotnie wystąpiła (wyrok Sądu Najwyższego z 4 października 1973 r., III KR 243/73, OSNKW 2/1974, poz. 33).

Ponadto z uwagi na przewidziane w treści art. 5 k.p.k. domniemanie niewinności, wyrok uniewinniający zapada nie tylko wówczas, gdy udowodniono, że oskarżony jest niewinny, ale także – i przede wszystkim – wtedy, gdy nie udowodniono, że jest on winny zarzucanego czynu. Ponadto § 2 powołanego artykułu formułujący zasadę in dubio pro reo przewiduje, że nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. W związku z powyższym kierując się tą zasadą, wyrażającą ustawowy nakaz skierowany pod adresem organów procesowych tłumaczenia na korzyść oskarżonego wątpliwości, których w toku procesu z obiektywnych względów nie udało się usunąć, należało uniewinnić P. P. (1) wobec braku jednoznacznych dowodów potwierdzających jego winę.

Należy podkreślić, że w postępowaniu karnym ciężar dowodu spoczywa na oskarżycielu. Zasada domniemania niewinności oskarżonego wymaga, aby ten, kto twierdzi, że oskarżony popełnił dane przestępstwo, udowodnił to w sposób nie budzący żadnych wątpliwości. Z kolei, biorąc pod uwagę przepis art. 74 § 1 k.p.k., nie można wymagać od oskarżonego dostarczania dowodów swojej niewinności. Konsekwencją zasady in dubio pro reo jest konieczność podejmowania przez organ procesowy czynności zmierzających do wyeliminowania wątpliwości. W niniejszej sprawie oskarżyciel publiczny nie wykazał w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony, działając wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi współoskarżonymi, lub przynajmniej jednym z nich, dopuścił się usiłowania doprowadzenia spółki (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 60 000 zł poprzez upozorowanie w dniu 9 października 2020 roku kradzieży pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) na terenie K. D., a następnie wprowadzenia pracownika w/w spółki w błąd poprzez niezgodne z prawdą wskazanie, że pojazd ten został skradziony, w ten sposób, że miał odebrać w/w pojazd od T. W..

W sytuacji gdy na rozprawie zachwiana zostanie wersja oskarżenia, gdyż w świetle zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia, wówczas nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (por. wyrok SN z dnia 4 grudnia 1992 roku, WR 369/90, OSP 102/1992, poz. 12).

Sytuacja taka miała miejsce w rozstrzyganej sprawie, gdyż na podstawie przeprowadzonych dowodów nie można zasadnie stwierdzić, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie P. P. (1) popełniania zarzucanego mu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., który miałby popełnić wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi współoskarżonymi w sprawie a którego to czynność sprawcza miała polegać na odbieraniu kontaktów telefonicznych od T. W., w trakcie prowadzenia przez tego ostatniego pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) w kierunku W., którego to pojazdu „odbiorcą” miał być, według aktu oskarżenia, P. P. (1). Już sama redakcja w tym zakresie zarzutu, charakteryzująca się ogólnikowością i lakonicznością, wskazuje nie tylko na brak jednoznacznych dowodów współsprawstwa P. P. (1), jak również przekonywującego ciągu poszlak go obciążającego. Przekonuje o tym również lektura uzasadnienia aktu oskarżenia, gdzie wywiedziono jego winę z faktu kilkukrotnego kontaktowania się T. W. z nim, w trakcie kiedy T. W. kierował w/w pojazdem w kierunku W.. Wskazano na współpracę powyższych osób w zakresie handlu i importu samochodów oraz części samochodowych ze Szwecji, z czego ma wynikać, iż przedmiotowy samochód został odprowadzony przez T. W. do P. P. (1), co ma również uprawdopodabniać fakt, iż przestaje on być widoczny na kamerach monitoringu, znajdując się w pobliżu miejsca zamieszkania i prowadzenia działalności gospodarczej przez P. P. (1). Jako okoliczność obciążającą P. P. (1) Prokurator wskazał również to, iż kiedy P. dowiedział się o tym, że w toku przesłuchania T. W. padały pytania o niego, to pozbył się swojego telefonu komórkowego, wrzucając go do W..

Powyższe, przy braku innych dowodów obciążających lub poszlakowych jest dalece niewystarczające dla wykazania współsprawstwa oskarżonego, co zostało dowodowo omówione szczegółowo w rubryce 2.1.

Rozważania o współsprawstwie zostały poczynione w rubryce 3.1., natomiast w kontekście oskarżenia P. P. (1) powtórzyć należy, iż jeżeli jurydycznie mówi się o „podziale ról” w kontekście art. 18 § 1 k.k., to należy wykazać, kiedy dokonany został ten „podział ról” na czym on polegał, na czym polegało zachowanie oskarżonego i że było to zachowanie przestępne (zob. wyrok SN z dnia 28 maja 1981r. Rw 167/81). Współsprawstwo - od strony przedmiotowej - nawet jeżeli nie musi polegać na realizacji znamion czasownikowych ujętych w opisie czynu zabronionego w części szczególnej Kodeksu karnego (lub przepisach karnych innych ustaw), w każdym przypadku wymaga, by sprawca podjął takie zachowanie, które na gruncie przyjętego porozumienia stanowiło konieczny lub bardzo istotny warunek realizacji przez innego współsprawcę znamion czynności wykonawczej ujętych w danym typie czynu zabronionego. Współsprawstwo nie może polegać wyłącznie na biernej obserwacji zachowań innej osoby, realizującej znamiona typu czynu zabronionego, choćby towarzyszyła temu świadomość karygodności tego zachowania, a nawet pełna jego akceptacja. Pociągnięcie do odpowiedzialności karnej za popełnienie czynu zabronionego „wspólnie i w porozumieniu” z inną osobą zawsze wymaga ustalenia, na czym polegało konkretne zachowanie realizujące znamiona współsprawstwa (zob. wyrok SN z dnia 8 grudnia 2011r. (...) 162/11). Skoro więc oskarżonemu nie udowodniono, że pozostawał w zmowie z inną osobą/innymi osobami co do popełnienia oszustwa polegającego na wyłudzeniu nienależnego odszkodowania, jak też tego, że podjął on jakiekolwiek czynności mogące świadczyć o jego współudziale w tym przestępstwie, to w konsekwencji nie można mu zasadnie przypisać popełnienia omawianego przestępstwa w żadnej formie zjawiskowej czynu zabronionego.

W konsekwencji powyższych ustaleń i rozważań Sąd uznał, iż zarzut postawiony procesowo P. P. (1) o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. nie znalazł oparcia w materiale dowodowym sprawy ocenionym zgodnie z obowiązującymi normami prawnymi, zasadami doświadczenia życiowego i logiką sytuacji, co musiało skutkować uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. Ł. (1)

I.

I.

Sąd, kierując się dyrektywami zawartymi w art. 3 k.k. i art. 53 § 1 i 2 k.k., uznał, że adekwatną do stopnia zawinienia sprawczyni i społecznej szkodliwości jej czynu, jak również wystarczającą dla spełnienia jej celów, będzie kara pozbawienia wolności w wysokości 6 miesięcy, a więc w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, jak również kara grzywny wymierzona na podstawie art. 33 § 2 k.k. w wymiarze 250 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na 20 złotych. Określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny, Sąd wziął pod uwagę dochody sprawczyni i jej stosunki majątkowe, bacząc by nie naruszyć podstaw egzystencji jej i jej rodziny. Jako okoliczności obciążające oskarżoną Sąd uwzględnił znaczny stopień społecznej szkodliwości jej czynu przejawiający się charakterem jej działania w ramach tego współsprawstwa, które chociaż nie miało charakteru kierowniczego czy wiodącego, gdyż ograniczało do przekazywania informacji P. T., to jednak było ono przemyślane i wcześniej zaplanowane, zgodnie z przyjętym podziałem ról w ramach tego procederu przestępczego, w ramach którego używano przestępczych zabiegów utrudniających identyfikację sprawców. Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował natomiast uprzednią niekaralność oskarżonej i ustabilizowany jej tryb życia. Natomiast na niekorzyść oskarżonej przemawia fakt, iż nie wykazała ona żadnej skruchy odnośnie swojego udziału w usiłowaniu przedmiotowego oszustwa. Sąd wymierzając w/w karę brał również pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej. Zdaniem Sądu orzeczone wobec oskarżonej kary odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości i udowadniają nieopłacalność popełnionego przestępstwa, przy czym biorąc pod uwagę, iż jego współsprawcy dopuścili się tego czynu w celu osiągniecia korzyści majątkowej w stosunkowo dużej wysokości, to sprawiedliwa odpłata winna mieć również wymiar materialny w postaci kary grzywny. Sąd miał też na uwadze, aby wymiar kar orzeczonych wobec oskarżonej nie przekraczał stopnia jej winy, ocenianego na tle całokształtu stosunków istniejących między współsprawcami, w szczególności to, iż jest ona konkubiną P. T., który zaplanował to oszustwo i jej sfera motywacyjna udziału w tym przestępstwie mogła wynikać z uczuć jakimi darzy swojego konkubenta i obawy o niego w kontekście łatwiejszej możliwości wykrycia jego udziału w sprawie, gdyby miał on bezpośrednio kontaktować się telefonicznie w dacie upozorowanej kradzieży samochodu z małżonkami M., przebywając w K. D. czy jadąc w jego kierunku. Również z tego powodu oskarżona nie powinna podlegać surowszej sankcji w zakresie kary pozbawienia wolności przewidzianej za przypisany jej występek, tym bardziej, iż jej decyzja o włączeniu się w ten proceder mogła wynikać z problemów finansowych, jakie miał mieć wówczas P. T.. Tak określone kary spełnią zatem potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak również wymogi „humanitarnego miarkowania kar” w kontekście charakterystyki osoby oskarżonej i jej predyspozycji umysłowych i psychicznych.

M. Ł. (1)

II.

I.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. Sąd warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat tytułem próby. W ocenie Sądu, po stronie oskarżonej występuje dodatnia prognoza kryminologiczna uzasadniająca przypuszczenie, iż M. Ł. (1) nie popełni więcej żadnego przestępstwa, a proces resocjalizacji przebiegnie pozytywnie w warunkach wolnościowych. Za dodatnią prognozą kryminologiczną przemawiają, zdaniem Sądu, przede wszystkim warunki osobiste oskarżonej – jej wiek, doświadczenie życiowe, niekaralność, ustabilizowany tryb życia. W ocenie Sądu oskarżona działała w sposób oczywiście naganny, przestępny, lecz nie jest ona osobą zdemoralizowaną, co do której koniecznym (i wskazanym) byłoby, aby proces resocjalizacji odbywał się w warunkach izolacyjnych. Jednocześnie Sąd uznał, że określenie długości okresu próby na okres 2 lat jest adekwatnym i wystarczającym z punktu widzenia zrozumienia przez oskarżoną konieczności przestrzegania prawa, a nadto z punktu widzenia potwierdzenia trafności postawionej wobec niej pozytywnej prognozy kryminologicznej.

M. Ł. (1)

III.

I.

Zobligowany treścią art. 72 § 1 k.k. (wobec braku orzeczenia środka karnego) Sąd nałożył na oskarżoną obowiązek probacyjny w postaci informowania kuratora o przebiegu okresu próby (art. 72 § 1 pkt 1 k.k.). Obowiązek ten, w tym sposób jego wykonywania, nie będą nazbyt dotkliwe czy uciążliwe dla oskarżonej, a jednocześnie umożliwią kontrolę jej zachowania w okresie próby.

M. Ł. (1)

IV.

I.

Celem wzmocnienia oddziaływania kary i zrekompensowania pokrzywdzonemu (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. poniesionej szkody na mieniu, Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k., zobligowany stosownym wnioskiem pokrzywdzonego, zobowiązał oskarżoną do naprawienia szkody materialnej wyrządzonej przestępstwem (stanowiącej wysokość kosztów likwidacji szkody o nr (...)), poprzez zapłatę kwoty 2.118,74 zł. Orzekając w tym zakresie Sąd zastosował na podstawie art. 46 § 1 k.k. przepisy prawa cywilnego, w szczególności art. 361 § 1 i 2 k.c., art. 363 § 1 i 2 k.c., art. 415 k.c., art. 441 § 1 k.c., art. 366 § 1 k.c., przy czym z uwagi na solidarność tego zobowiązania z pozostałymi prawomocnie skazanymi współsprawcami, co do których analogicznego obowiązku naprawienia tej szkody w postępowaniu karnym nie orzeczono, nie było podstaw do określania w wyroku charakteru tego zobowiązania w odniesieniu do P. T., M. M. (2), A. M. i T. W., natomiast M. Ł. (1), po naprawienia tej szkody, przysługiwać będą roszczenia regresowe wobec w/w, po myśli art. 441 § 2 k.c.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. Ł. (3)

V.

I.

Z uwagi na fakt, iż w toku postępowania przygotowawczego zatrzymano osobę M. Ł. (1) w dniu 9 marca 2021 roku o godz. 06:05 a zwolniono ją w dniu 10 marca 2021 roku o godz. 20:05, należało w trybie art. 63 § 1 i 5 k.k. zaliczyć jej okres tego zatrzymania (jako okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie) na poczet orzeczonej kary grzywny, zaokrąglając go w górę i przyjmując, iż jest on równoważny 4 stawkom dziennym grzywny.

M. Ł. (1)

VII.

I.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych, w postaci płyt DVD/CD, znajdujących się w aktach o sygn. II K 491/21, wydano w oparciu o § 103 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2019 roku Regulamin urzędowania sądów powszechnych.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VIII.

Mając na względzie, iż oskarżona nie posiada oszczędności, ani dużych dochodów a utrzymuje dwoje małoletnich dzieci, Sąd stosownie do treści art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił ją od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od obowiązku uiszczenia opłaty, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa. Należało również uznać, iż uiszczenie ich byłoby dla oskarżonej zbyt uciążliwe również ze względu na wysokość orzeczonych niniejszym wyrokiem: kary grzywny i środka kompensacyjnego o charakterze pieniężnym, którego zaspokojenie wobec pokrzywdzonego powinno mieć charakter priorytetowy dla oskarżonej. W tym kontekście takie rozstrzygnięcie uzasadnione jest również względami słuszności.

Zgodnie z art. 632 pkt 2 k.p.k. w przypadku wyroku uniewinniającego w sprawach z oskarżenia publicznego koszty procesu ponosi Skarb Państwa, z wyjątkiem należności z tytułu udziału adwokata lub radcy prawnego w charakterze pełnomocnika pokrzywdzonego, oskarżyciela posiłkowego albo innej osoby. Z uwagi zatem na uniewinnienie oskarżonego P. P. (1) od zarzucanego mu czynu w tym zakresie kosztami procesu obciążono Skarb Państwa.

Podpis