Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Puławach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2025 roku

Sąd Rejonowy w Puławach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Asesor Sądowy Kamil Orzechowski

Protokolant: stażysta Martyna Kostka

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2025 roku w Puławach na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 1110,57 zł (tysiąc sto dziesięć złotych pięćdziesiąt siedem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 1087 zł (tysiąc osiemdziesiąt siedem złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty - tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Puławach kwotę 666,70 zł (sześćset sześćdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych z sum budżetowych Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Puławach.

Sygnatura akt I C 346/21

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. pozwem z dnia 20 kwietnia 2021 roku (data nadania k. 31v.) wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1189,28 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Uzasadniając swoje stanowisko powód podniósł, że w dniu 3 lutego 2021 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego został uszkodzony pojazd marki K. (...) o nr rej. (...). Odpowiedzialność cywilna sprawcy szkody objęta była umową obowiązkowego ubezpieczenia OC zawartą z pozwanym. Wskazał, że w sprawie przeprowadzono likwidację szkody, w trakcie której pozwany uznał odpowiedzialność za zdarzenie oraz decyzją z dnia 22 lutego 2021 roku wypłacił odszkodowanie w wysokości 3862,29 zł, a następnie decyzja z dnia 16 marca 2021 roku dopłatę w kwocie 2986,74 zł. Podniósł, że stawka wyliczona przez pozwanego za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych jest zaniżona. (pozew k. 3 – 6)

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Puławach w dniu 10 czerwca 2021 roku uwzględniając powództwo w całości wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym w sprawie, sygn. akt I Nc 483/21. (nakaz zapłaty k. 34)

Pozwany Zakład (...) reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika we wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 13 sierpnia 2021 roku (data nadania k. 65v.) wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że pozwany przyznał i wypłacił odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu marki K. (...) o nr rej. (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 3 lutego 2021 roku w łącznej kwocie 6849,03 zł brutto, a w pozostałym zakresie roszczenie poszkodowanego nie zostało uwzględnione, gdyż powód miał możliwość naprawy pojazdu w warsztacie współpracującym z pozwanym. i pozwany informował powoda, że jeżeli zrezygnuje z naprawy w takim warsztacie i dokona jej naprawy w innym warsztacie pozwany ma prawo do weryfikacji kosztorysu naprawy pojazdu i pozwany zakwestionował stawkę w wysokości 160 zł netto za roboczogodzinę prac naprawczych. (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 39 - 43)

W toku postepowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd Rejonowy w Puławach ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 lutego 2021 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki K. (...) o nr rej. (...). Sprawca szkody posiadał ważną polisę OC u pozwanego. Poszkodowana zgłosiła ubezpieczycielowi szkodę celem jej likwidacji w ramach polisy OC sprawcy zdarzenia.

(dowód: fakt bezsporny)

W dniu 11 lutego 2021 roku poszkodowany M. C. zawarł z warsztatem (...) inż. K. L. z siedzibą w L. umowę naprawy samochód marki K. (...) o nr rej. (...) oraz w dniu 11 lutego 2021 roku poszkodowany M. C. zawarł z (...) inż. K. L. z siedzibą w L. umowę przelewu wierzytelności. Warsztat naprawczy sporządził w dniu 28 lutego 2021 roku kalkulację naprawy i przedłożył ją pozwanemu Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. W dniu 23 lutego 2021 roku oraz w dniu 27 lutego 2021 roku (...) inż. K. L. z siedzibą w L. wystawił faktury za naprawę pojazdu K. (...) o nr rej. (...) odpowiednio na kwotę 3862,29 zł oraz na kwotę 4176,02 zł W dniu 23 marca 2021 roku (...) inż. K. L. zawarł umowę przelew wierzytelności z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.. Pismem z dnia 23 marca 2021 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wezwała Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 8038,31 zł w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma.

(dowód: umowa zlecenia naprawy k. 15-16, umowa cesji z 11 lutego 2021 roku akta szkody na płycie CD k. 64, umowa cesji z 23 marca 2021 roku k. 19, faktury k. 20-22, prywatna kalkulacja naprawy k. 23-28, wezwanie do zapłaty k. 29)

Ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie likwidacyjne pod nr (...)-01. W toku przedmiotowego postępowania likwidacyjnego, pozwany przyjął swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia drogowego z dnia 3 lutego 2021 roku i na podstawie decyzji z dnia 19 lutego 2021 roku wypłacił odszkodowanie w wysokości 3862,29 zł, a następnie na skutek odwołania podjął w dniu 12 marca 2021 roku decyzję o dopłacie odszkodowania w kwocie 2986,74 zł.

(dowód: decyzja z dnia 19 lutego 2021 roku, decyzja z dnia 12 marca 2021 akta szkody na płycie CD k. 64)

Wysokość celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki K. (...) o nr rej. (...), koniecznych do przywrócenia go do stanu sprzed kolizji z dnia 3 lutego 2021 roku uwzględniając w procesie naprawczym koszty jednej roboczogodziny w wysokości 160 zł netto, która to stawka mieści się w przedziale stawek stosowanych przez nieautoryzowane zakłady naprawcze w roku 2021 na terenie województwa (...), wyniosła 7959,60 zł brutto.

(dowód: opinia pisemna biegłego sądowego R. W. k. 109-113, pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego R. W. k. 165-168)

Sąd Rejonowy w Puławach ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie w/w dowodów spośród których większość stanowią dowody z dokumentów, które nie były w toku postępowania kwestionowane przez strony. W realiach rozpoznawanej sprawy konieczne było ustalenie należnych kosztów restytucji w związku z uszkodzeniem pojazdu na skutek zdarzenia z dnia 9 marca 2021 roku w związku z tym w toku postępowania dopuszczono dowód z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej R. W. (k. 109-113, k. 165-168). Sporządzona przez biegłego opinia jest spójna, logiczna i nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Biegły będący specjalistą we wskazanej dziedzinie w sposób wyczerpujący odpowiedział na zadane pytania. Swoje wnioski biegły należycie uzasadnił. Autorem opinii jest osoba posiadająca odpowiednią wiedzę i doświadczenie. Zastrzeżenia do opinii biegłego, które wniósł pełnomocnik powoda zostały przez biegłego w sposób wyczerpujący odparte. Sąd uznał opinię biegłego za fachową rzetelną i w pełni wiarygodną. Opinia została sporządzona w sposób wyczerpujący była logiczna i spójna. Biegły omówił wszystkie istotne zagadnienia.

Sąd Rejonowy przy rekonstrukcji stanu faktycznego w analizowanej sprawie nie oparł się natomiast na prywatnej kalkulacji jaką powód załączył do pozwu, gdyż była ona kwestionowana przez stronę pozwaną. W takiej sytuacji sąd obowiązany był dokonać ustaleń faktycznych w oparciu o opinię biegłego R. W..

Sąd Rejonowy w Puławach zważył, co następuje:

Powództwo w przedmiotowej sprawie okazało się w przeważającej części uzasadnione.

Podstawę prawną powództwa stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 415 k.c. i art. 436 § 2 k.c. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 473) wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne znaczenie miały zdaniem Sądu także przepisy art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz art. 363 § 1 k.c., który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że odpowiedzialność ubezpieczyciela opiera się na obiektywnych kryteriach. Skoro pozwany zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu, to, w ocenie Sądu, należy ustalić kalkulację właśnie w oparciu o takie kryteria. W przypadku zaś gdy koszt naprawy pojazdu jest wyższy od wartości pojazdu przed uszkodzeniem, szkodę należy rozliczyć metodą tzw. szkody całkowitej. Świadczenie pieniężne ubezpieczyciela obejmuje zatem kwotę odpowiadającą różnicy wartości pojazdu sprzed i po wypadku.

Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Ze względu na okoliczność, że niejednokrotnie części pojazdu, uszkodzonego w trakcie zdarzenia wyrządzającego szkodę, były eksploatowane już przez określony czas, dłuższy lub krótszy, powstaje kwestia, na czym ma polegać przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody. W szczególności, czy przywrócenie do stanu poprzedniego uzasadnia użycie nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zagadnienie to było przedmiotem rozpoznania, na wniosek Rzecznika Ubezpieczonych, przez skład powiększony Sądu Najwyższego, który uchwałą z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie III CZP 80/11 rozstrzygnął, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 k.c. i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Zakładając, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną nową częścią. W takiej sytuacji zakład ubezpieczeń powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, skoro bowiem chodzi o przywrócenie do stanu poprzedniego pojazdu jako całości, to nie ma, co do zasady znaczenia, że w miejsce części starych wmontowano części nowe. W szczególności nie ma żadnych podstaw prawnych, aby zawsze odrębnie oceniać wartość części i jeżeli części stare były już w chwili wypadku częściowo zużyte, z tego powodu obniżać należne odszkodowanie za przywrócenie do stanu poprzedniego całego pojazdu.

Spór w przedmiotowej sprawie koncentrował się na ustaleniu kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu, w tym aktualnej stawki za roboczogodzinę prac naprawczych stosowanej w zakładach naprawczych na rynku lokalnym, cen rynkowych części zamiennych nowych oryginalnych na dzień szkody i w konsekwencji na ustaleniu wysokości należnego powódce odszkodowania.

Powołany na wniosek powódki biegły sądowy z zakresu techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego R. W. w sporządzonej na piśmie opinii oraz opinii uzupełniającej stwierdził jednoznacznie, że wysokość ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki K. (...) o nr rej. (...), uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 3 lutego 2021 roku, wynosiła 7959,60 zł z podatkiem VAT przyjmując koszty jednej roboczogodziny w wysokości 160 zł netto, która to stawka mieści się w przedziale stawek stosowanych przez nieautoryzowane zakłady naprawcze w roku 2021 na terenie województwa (...).

Sąd Rejonowy w Puławach w pełni podzielił opinię biegłego, bowiem spełniała ona stawiane jej wymogi, odzwierciedlała staranność w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadała w sposób zrozumiały na postawione pytanie, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia sporządzona została przez biegłego R. W. zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Biegły przy wydawaniu opinii dysponował całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Ponadto należy podkreślić, że pomimo zakwestionowania opinii przez powoda, biegły w pełni i w sposób kompleksowy odparł zarzuty w opinii uzupełniającej z dnia 30 grudnia 2024 roku.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, dla odpowiedzialności ubezpieczyciela nie ma znaczenia, jakim kosztem i czy w ogóle poszkodowany dokonał naprawy pojazdu. Roszczenie o świadczenia należne w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.1988r., I CR 151/88, L.; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 15.11.2001r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74 i powoływane tam orzeczenia). Niezależnie zatem od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzony pojazd, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia opisanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego, a ściślej – kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed zdarzenia powodującego szkodę.

Tym samym zdaniem Sadu Rejonowego po odjęciu od sumy należnego stronie powodowej odszkodowania odjąć należało kwoty już wypłacone przez pozwanego w toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego i w konsekwencji za zasadne uznać należało roszczenie powódki o zapłatę kwoty 1110,57 zł tytułem brakującej części należnego odszkodowania za skutki zdarzenia drogowego z dnia 3 lutego 2021roku.

Świadczenie pieniężne jak wynika z treści art. 817 § 1 k.c. powinno być spełnione przez ubezpieczyciela w ciągu 30 dni od daty zgłoszenia szkody Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. (§ 2). Po bezskutecznym upływie tego terminu ubezpieczyciel pozostaje w opóźnieniu. Zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1).

Strona powodowa przekazała pozwanemu wszelkie dokumenty niezbędne do zakończenia postepowania likwidacyjnego oraz ustalenia wysokości i wypłaty należnego odszkodowania w dniu 23 marca 2021 roku, w związku z tym już w tym dniu pozwany posiadał wszelkie informacje potrzebne do ustalenia odszkodowania w prawidłowej wysokości, wobec czego Sąd uznał, że zawarte w pozwie roszczenie o zasadzenie należnych odsetek od dnia 7 kwietnia 2021roku jest w pełni uzasadnione.

Powództwo jako niezasadne podlegało natomiast oddaleniu w pozostałej części.

W oparciu o wyliczenia biegłego i na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124 poz. 1152 z późn. zm.), mając na uwadze kwotę wypłaconą dotychczas poszkodowanej tytułem odszkodowania, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1110,57 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty.

W związku z oddaleniem powództwa w nieznacznej części Sąd nie orzekł o stosunkowym rozdzieleniu kosztów i orzeczenie o kosztach procesu oparł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. W niniejszej sprawie do niezbędnych kosztów postępowania poniesionych przez powoda należy zaliczyć koszty zastępstwa procesowego w kwocie 270 zł, ustalone zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z późniejszymi zmianami), opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłatę sądową od pozwu w kwocie 100 zł oraz wynagrodzenie biegłego w kwocie 700 zł. Łącznie koszty po stronie powodowej wyniosły 1087 zł (punkt III wyroku)

Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa nieuiszczone koszty wynagrodzenia biegłego, które zostały tymczasowo wypłacone ze Skarbu Państwa. Zważyć należy, iż łączny koszt opinii biegłego wyniósł 2066,70 zł, przy czym do kwoty 1400 zł został sfinansowany z zaliczek wpłaconych w kwotach po 700 zł przez powoda i pozwanego. W związku z tym do ściągnięcia pozostaje kwota 666,70 zł, która to kwota został obciążony pozwany na zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania (punkt IV wyroku).

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności i na podstawie powołanych przepisów Sąd Rejonowy w Puławach orzekł jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  K.. (...).