Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Puławach

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Puławach IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Magdalena Gałkowska

Ławnicy: Wiesław Sowa, Halina Kowalczyk

Protokolant st. sekretarz sądowy Agnieszka Rzepkowska

po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2016 r. w Puławach

sprawy z powództwa W. J.

przeciwko Grupie (...) S.A. z siedzibą w P.

o nawiązanie umowy o pracę i odszkodowanie za okres pozostawania bez pracy

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża powoda kosztami procesu.

UZASADNIENIE

We wniosku z dnia 18 maja 2016r. ( data stempla pocztowego), powód W. J. wnosił o przywrócenie jemu terminu do wniesienia pozwu o zobowiązanie pozwanej Grupy (...) S.A. w P. do ponownego nawiązania z nim stosunku pracy, podnosząc, że pozwany pracodawca odmawiając mu ponownego zatrudnienia nie poinformował go o prawie wniesienia odwołania od tej decyzji do sądu, a w związku z tym był nieświadomy swoich praw. Nadto odbywanie kary pozbawienia wolności oraz kłopoty z pracą bardzo wpłynęły na jego samopoczucie, często miewał stany depresyjne, a także jego dziadkowie, z którymi mieszka, potrzebowali wsparcia, bo są w podeszłym wieku, mają orzeczony stopień niepełnosprawności i potrzebują pomocy powoda w codziennych czynnościach. Także w styczniu 2016r. zmarł ojciec powoda, a splot tych nieszczęśliwych wypadków pogłębił jego poczucie bezradności i dopiero w dniu 11 maja 2016r. powód udał się do Państwowej Inspekcji Pracy, a tam poinformowano go, że od decyzji pracodawcy mógł wnieść odwołanie do sądu.

Także tego dnia powód złożył pozew o zobowiązanie pozwanej Grupy (...) S.A. w P. do ponownego nawiązania z nim stosunku na poprzednim stanowisku pracy lub innym równorzędnym stanowisku odpowiadającym posiadanym przez powoda kwalifikacjom w pełnym wymiarze czasu pracy i zasądzenie na rzecz powoda od pozwanej (...) odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy od dnia 10 czerwca 2015r. do dnia ponownego nawiązania z nim stosunku pracy.

W piśmie procesowym z dnia 14 listopada 2016r. powód sprecyzował swoje powództwo w ten sposób, że domagał się zobowiązanie pozwanej Grupy (...) S.A. w P. do ponownego nawiązania z nim stosunku na stanowisku odpowiadającym posiadanym przez powoda kwalifikacjom w pełnym wymiarze czasu pracy, zgodnie ze stawką wynagrodzenia obowiązującą go w dniu rozwiązania stosunku pracy wraz z wyrównaniem wynagrodzenia od dnia zatrudnienia do chwili obecnej i zasądzenie na rzecz powoda od pozwanej (...) odszkodowania z tytułu utraconych zarobków w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy tj. od dnia 9 czerwca 2015r. do dnia ponownego nawiązania stosunku pracy lub wniesienia pozwu- w przypadku nieuwzględnienia żądania z pkt1 pozwu, zgodnie ze stawką wynagrodzenia istniejącą w dniu rozwiązania stosunku pracy ewentualnie od dnia wniesienia pozwu- zgodnie z art. 471 kc w zw z art. 300 kp.

W piśmie procesowym z dnia 29 listopada 2016r. powód określił wysokość dochodzonego odszkodowania z tytułu utraconych zarobków za czas pozostawania bez pracy tj. za okres od dnia 9 czerwca 2015r. do dnia wyrokowania na kwotę 56.880,00 zł (k.155).

Pozwana Grupa (...) S.A. w P. powództwa nie uznawała i wnosiła o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił co następuje:

Powód W. J. zatrudniony był w Grupie (...) S.A. w P. na podstawie umowy o pracę od dnia 3 września 1998r., jako operator pomp i sprężarek, monter sieci ciepł. i gaz., operator pomp i sprężarek, a ostatnio jako aparatowy procesów chemicznych na (...) – (...) (k.16,17, akta osobowe).

W dniu 13 lutego 2015r. powód wykonywał swoją pracę na swoim stanowisku i w trakcie wykonywania pracy został zatrzymany przez Policję celem doprowadzenia go do Zakładu Karnego, aby rozpocząć odbywanie kary 9 miesięcy pozbawienia wolności w sprawie Sygn. wykazu WP 369/2013 IIK 1260/09 ( akta IIK 1260/09 - II Wp369/13, zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc- k.151, 166v-167, zeznania świadka G. K. k.83v-84). Bezpośrednio po tej dacie nikt na miejsce powoda nie został zatrudniony ( zeznania świadków: G. K., J. N. k.82v-83).

W dniu 7 kwietnia 2015r. pozwany pracodawca sporządził oświadczenie woli o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53§1 pkt2 kp z powodu usprawiedliwionej nieobecności powoda w pracy trwającej dłużej niż 1 miesiąc w związku z odbywaniem kary pozbawienia wolności od dnia 13 lutego 2015r. i powód otrzymał to oświadczenie woli w dniu 30 kwietnia 2015r. (akta osobowe).

Po tej decyzji pracodawcy kierownik wydziału J. N. wystąpił do działu kadr o zatrudnienia pracownika na miejsce powoda (zeznania świadków: G. K., J. N.).

W dniu 1 czerwca 2015r. powód został zwolniony z Zakładu Karnego (akta IIK 1260/09 - II Wp369/13).

W dniu 3 czerwca 2015r. na stanowisko pracy na (...) (...), na którym uprzednio pracował powód tj. aparatowego procesów chemicznych zatrudniono M. G. na podstawie umowy o pracę na czas określony do dnia 2 czerwca 2016r. (k.59).

W piśmie z dnia 9 czerwca 2015r. powód zwrócił się do pozwanego pracodawcy o przyjęcie go do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku (zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc k.151, pismo- akta osobowe ). W piśmie tym powód podniósł, że przysługuje mu uprawnienie o którym mowa w art. 53§5 kp, a więc pracodawca winien w miarę możliwości ponownie zatrudnić go, bo w okresie 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę z przyczyn wymienionych w art. 53§1 i 2 kp, zgłosił swój powrót do pracy ( akta osobowe).

W piśmie z dnia 2 lipca 2015r., doręczonym powodowi w dniu 7 lipca 2015r., pozwany pracodawca odpowiedział, że aktualnie nie posiada wakatów na stanowiskach, na których mógłby powód być zatrudniony zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W piśmie tym podano też informację, że planowane jest w sezonie jesiennym dokonanie naboru za pośrednictwem Agencji Pracy (...), a więc jeżeli powód byłby zainteresowany, to winien skontaktować się z działem administracji kadrowej ( akta osobowe).

W piśmie z dnia 30 listopada 2015r. powód zgłosił pozwanemu pracodawcy ponownie swoją gotowość do pracy na stanowisku pracy w (...) – (...), które według jego informacji, w grudniu lub najpóźniej styczniu miało być wolne z powodu odejścia pracownika na emeryturę, a pozwany pracodawca w piśmie z dnia 2 grudnia 2015r., które powód otrzymał w dniu 7 grudnia 2015r. odpowiedział, że aktualnie nie ma możliwości zatrudnienia powoda na stanowisku aparatowego procesów chemicznych lub pokrewnym zgodnie z podsiadanymi przez powoda kwalifikacjami. Brak możliwości wynika z braku wakatów na stanowiskach na których można by zaproponować powodowi pracę zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, a także poinformowano, że pracodawca nie posiada wiedzy o zamiarze odejścia pracownika na emeryturę na wydziale gazowym ( akta osobowe).

Wynagrodzenie powoda stanowiło kwotę 3789,50 zł (k.45).

W okresie po 9 czerwca 2015r. w pozwanej Grupie (...) S.A. w P. zatrudniani byli pracownicy, również na stanowiskach aparatowych procesów chemicznych ( wykaz k.91-93, 141-142,160-161).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach osobowych powoda i w aktach sprawy, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron a także w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy IIK 1260/09 Wydziału Karnego tut. sądu. Także i zeznania świadków: R. C. (k.81v-82), A. G. (k.82-82v), J. N. (k.82v-83v) , G. K. (k.83v-84) sąd obdarzył wiarą, bo nie zawierają żadnych sprzeczności ze sobą ani z dokumentami złożonymi do akt sprawy a także nie są kwestionowane przez powoda. Zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc (k.151, 166v-167) nie są sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym i także zasługują na obdarzenie ich wiarą.

Zeznania świadka A. J. (k.84), K. B. ( k.51, 150v-151), jak też i Z. G. (k. 166v) słuchanego w charakterze strony nie wniosły nic istotnego do sprawy i nie zostały poddane analizie przez sąd.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Poza sporem jest, że stosunek pracy łączący strony rozwiązał się z dniem 30 kwietnia 2015r. w wyniku rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 53§1 pkt2 kp z powodu usprawiedliwionej nieobecności powoda w pracy trwającej dłużej niż 1 miesiąc w związku z odbywaniem kary pozbawienia wolności od dnia 13 lutego 2015r. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powód opuścił Zakład Karny w dniu 1 czerwca 2015r. i w dniu 9 czerwca 2015r. sporządził pierwsze pismo do pracodawcy o przyjęcie go do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku, wskazując w treści tego pisma jako podstawę prawną swojego wniosku przepis art. 53§5 kp. Przepis ten stanowi, że pracodawca powinien w miarę możliwości ponownie zatrudnić pracownika, który w okresie 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, z przyczyn wymienionych w § 1 i 2, zgłosi swój powrót do pracy niezwłocznie po ustaniu tych przyczyn. Drugi wniosek o ponowne zatrudnienie go w pozwanej spółce czyli o nawiązanie stosunku pracy powód złożył w piśmie z dnia 29 listopada 2015r., a pozwany pracodawca w piśmie z dnia 2 grudnia 2015r. odmówił powodowi ponownego nawiązania z nim stosunku pracy.

Zgodnie z art. 264 § § 3 kp ( w brzmieniu wówczas obowiązującym), żądanie nawiązania umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o odmowie przyjęcia do pracy. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem (uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 14 marca 1986 r., III PZP 8/86 (OSNCP 1986, nr 12, poz. 194) terminy z art. 264 k.p. są terminami prawa materialnego, a tym samym sąd oddala powództwo, jeżeli pozew został wniesiony po upływie terminów określonych w art. 264 k.p., których nie przywrócono.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż oświadczenie woli pracodawcy o odmowie ponownego zatrudnienia powoda na podstawie art. 53§5 kp, czyli żądaniu powoda ponownego nawiązania z nim stosunku pracy, zostało powodowi doręczone w dniu 7 grudnia 2015r. Tym samym uznać należy, iż już od następnego dnia rozpoczął bieg 14-dniowy termin przewidziany przez ustawodawcę do odwołania się do sądu przez pracownika od decyzji pracodawcy odmawiającej nawiązania stosunku pracy. Powód zaś złożył przedmiotowy pozew dopiero w dniu 18 maja 2016r., a więc znacznie po upływie przypisanego terminu. Zgodnie z art. 265 kp, jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 264, sąd pracy, na jego wniosek, postanowi przywrócenie uchybionego terminu, przy czym wniosek o przywrócenie terminu powinien być wniesiony do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu.

W niniejszej sprawie powód złożył wniosek o przywrócenie jemu uchybionego terminu, jednakże w ocenie Sądu, po przeanalizowaniu całokształtu sprawy, nie jest możliwe jego uwzględnienie. Warunkiem bowiem pozytywnego rozstrzygnięcia o przywróceniu terminu jest bowiem jego uchybienie bez winy pracownika, przy czym oczywiste jest, iż w tym zakresie ciężar dowodzenia, zgodnie z art. 6 kc spoczywa na pracowniku. Innymi słowy, to pracownik musi wykazać, iż niedokonanie zawarowanej terminem czynności prawnej było wynikiem uchybień za które nie ponosi on winy. Ocena zawinienia pracownika w uchybieniu terminu powinna być dokonywana z uwzględnieniem całokształtu cech osobowych konkretnego pracownika, takich jak wykształcenie, staż pracy, czy doświadczenie życiowe oraz przy wzięciu pod uwagę obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy, w szczególności, w sytuacji gdy przekroczenie uchybionego terminu jest niewielkie. (np. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 listopada 1998 r. I PKN 440/98, wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 maja 1994r. I PRN 21/94).

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, nie zachodzą żadne okoliczności uzasadniające przywrócenie powodowi uchybionego terminu. Faktycznie pozwany pracodawca ani w piśmie skierowanym do powoda w dniu 2 lipca 2015r,. ani też w piśmie z dnia 2 grudnia 2015r., w których to pismach – w odpowiedzi na wnioski powoda, odmawiał ponownego zatrudnienia powoda, czyli odmawiał nawiązania z powodem stosunku pracy, nie pouczał powoda o możliwości wniesienia odwołania od tej decyzji. Jednakże żaden przepis kodeksu pracy ( w przeciwieństwie do sytuacji gdy pracodawca rozwiązuje stosunek pracy -art. 30 §5 kp) nie obliguje pracodawcy do pouczania pracownika o możliwości i terminie wystąpienia do sądu z roszczeniem o nawiązanie stosunku pracy. Powód więc nie może teraz uzasadniać swój wniosek o przywrócenie terminu do złożenia przedmiotowego odwołania od decyzji pracodawcy tym, że pozwana spółka nie pouczyła go o takiej możliwości odwołania do sądu. Powód jak sam twierdzi, o takiej możliwości dowiedział się dopiero w maju 2016r. Jednakże należy mieć na uwadze, że powód po raz drugi o negatywnej decyzji pracodawcy co do nawiązania z nim stosunku pracy dowiedział się z pisma doręczonego jemu przez pracodawcę w dniu 7 grudnia 2015r., a po tej dacie, aż do maja 2016r. nie wykonał żadnych czynności które by, skoro chciał pracować ponownie w pozwanej spółce, były jakąś próbą wyjaśnienia jego sytuacji, nie szukał pomocy prawnej. Zdaniem sądu, powód nie jest nieświadomym swoich praw i bezradnym człowiekiem, pozostawionym samym sobie, bo treść jego pism skierowanych do pracodawcy z 9 czerwca 2015r. i 29 listopada 2015r., w których to pismach cytuje przepis prawa, który stanowi podstawę jego wniosku skierowanego do pracodawcy o nawiązanie stosunku pracy, świadczy o tym, że miał on świadomość i wiedzę o swoich prawach w tym zakresie. Zdaniem sądu, logicznym postępowaniem ze strony powoda, w sytuacji, gdy pracodawca po raz drugi odmawia mu realizacji jego prawa wynikającego z treści cytowanego przez niego przepisu, było aby poczynić starania, żeby uzyskać wiedzę, co dalej zrobić z faktem, że pracodawca odmawia mu ponownego zatrudnienia. Powód zaś pozostawał biernym w tym zakresie aż do maja 2016r., kiedy to udał się do PIP i uzyskał pomoc prawną. Niewytłumaczalnym jest dlaczego powód wcześniej z takiej pomocy nie skorzystał. Jeszcze raz należy podkreślić, że zdaniem sądu, a to zdanie wynika z treści pism formułowanych przez powoda do pozwanego pracodawcy a także wypowiedzi powoda w trakcie rozpraw, powód nie jest bezradnym, niewykształconym człowiekiem. Powód nie może też tłumaczyć się teraz, że odbywanie przez niego kary pozbawienia wolności oraz kłopoty z pracą bardzo wpłynęły na jego samopoczucie. Powód bowiem wiedział, że ma do odbycia karę pozbawienia wolności i jego zatrzymanie przez Policję, a następnie osadzenie w Zakładzie karnym nie mogły być dla niego zaskoczeniem, ciężkim przeżyciem, które mogło pozostawić długotrwały ślad na jego zdrowiu. Zresztą powód opuścił Zakład Karny w dniu 1 czerwca 2015r., a więc nie można powiedzieć żeby pobyt w Zakładzie Karnym miał wpływ na jego czynności podejmowane po 7 grudnia 2015r. Fakt opieki sprawowanej przez powoda nad dziadkami, z którymi mieszka, także nie jest żadną usprawiedliwiającą okolicznością dla niepodjęcia przez powoda działań w swojej sprawie. Każdy człowiek bowiem ma swoim prywatnym życiu różne zobowiązania, min. sprawowanie opieki nad chorymi członkami rodziny i ten fakt nie może wpływać na niemożność podejmowania jakiś działań w zakresie spraw zawodowych. Powód w tym nigdzie na pracował i poza opieką nad dziadkami nie miał żadnych obowiązków. Śmierć ojca powoda w styczniu 2016r. nie mogła wpłynąć na bierność powoda co do decyzji pracodawcy o odmowie zatrudnienia go, bo powód otrzymał decyzję pracodawcy 7 grudnia 2015r, a więc śmierć ojca mogła mieć żadnego wpływu.

Zatem stwierdzić należy, że nie zostały przez powoda uprawdopodobnione okoliczności wyłączające jego winę w uchybieniu terminu do wniesienia przez niego odwołania od decyzji pracodawcy o odmowie ponownego zatrudnienia go w pozwanej spółce, a więc uznać należy, że nie ma podstaw do przywrócenia powodowi tego terminu. Powództwo o nawiązanie stosunku pracy wniesione do sądu po upływie terminu prawa materialnego z art. 264§3 kp powinno zostać oddalone.

W tym stanie rzeczy i na podstawie art. 264 § 3 kp Sąd orzekł jak w sentencji.

Zdaniem sądu, także nie zasługuje na uwzględnienie żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz od pozwanej Grupy odszkodowania w wysokości 56.880,00 zł z tytułu utraconych przez niego zarobków w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy tj. od dnia 9 czerwca 2015r. do dnia ponownego nawiązania stosunku pracy lub wniesienia pozwu- w przypadku nieuwzględnienia żądania z pkt1 pozwu, zgodnie ze stawką wynagrodzenia istniejącą w dniu rozwiązania stosunku pracy ewentualnie od dnia wniesienia pozwu. Powód jako podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego pracodawcy wskazuje przepis art. 471 k.c. w związku z art. 300 k.p. Zgodnie z treścią art. 471 kc dłużnik jest obowiązany do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Konstrukcja odpowiedzialności odszkodowawczej za naruszenia zobowiązania opiera się na trzech przesłankach: fakcie, z którym system prawny wiąże czyjąś odpowiedzialność, związku przyczynowym między zdarzeniem a powstałą szkodą, zaś ciężar udowodnienia faktu aktualizującego odpowiedzialność istnienia związku przyczynowego między nienależytym wykonaniem zobowiązania przez pozwanego a powstałą szkodą spoczywa na powodzie, jako na osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 marca 2007r. w sprawie I ACa 29/07).

W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, odmowa nawiązania z osobą ubiegającą się o ponowne zatrudnienie umowy o pracę stwarza, po wykazaniu przez skarżącego możliwości zatrudnienia, prawo domagania się odszkodowania na podstawie 471 kc zw. z 300 kp. Obowiązek ponownego zatrudnienia pracownika, o którym stanowi art. 53 § 5 kp, istnieje przez cały okres sześciu miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Może także jednak wykraczać poza ten okres, jeżeli w tym czasie pracodawca nie przedstawił pracownikowi odpowiedniej oferty zatrudnienia, pomimo że miał taką możliwość. W takim wypadku pracownik może domagać się zatrudnienia na tym miejscu także po upływie sześciu miesięcy od rozwiązania umowy lub żądać odszkodowania ( I PK 255/13).

Powód twierdzi, iż mimo że zgłosił on pracodawcy w okresie 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn wymienionych w art. 53 § 1 i 2 kp, swój powrót do pracy niezwłocznie po ustaniu tych przyczyn, to pozwany pracodawca nie wypełnił obowiązku wskazanego w przepisie §5 art. 53 kp. Faktycznie, powód dwukrotnie zwracał się do pracodawcy z wnioskiem na piśmie o ponowne zatrudnienie go w pozwanej spółce, a pierwszy jego wniosek został złożony w terminie 6 miesięcy od rozwiązania w dniu 30 kwietnia 2015r. stosunku pracy. W swoim wniosku z dnia 9 czerwca 2015r. powód wyraźnie napisał, że prosi pracodawcę o przyjęcie go do pracy na dotychczas zajmowanym przez niego stanowisku w Zakładach (...) S.A. w P.. Powód bezpośrednio przez zatrzymaniem go przez Policję pracował jako aparatowy procesów chemicznych na (...) – (...). Treść tego wniosku wyraźnie stanowi, że powód zwraca się o przyjęcie do pracy na to konkretne stanowisko pracy, a nie na każde inne możliwe do objęcia w Zakładach. Jak wynika zaś z zeznań świadków: R. C. (k81v-82), J. N. (k82v-83v) i G. K., po zatrzymaniu powoda przez Policję i umieszczeniu go w Zakładzie Karnym, nikt z pracowników, a także kierownictwa Wydziału nie miał wiedzy jak długo powód będzie nieobecny w pracy, jego stanowisko pracy było nieobsadzone i wtedy kierownik wydziału wystąpił do działu kadr o wyjaśnienie sytuacji powoda a pozwany pracodawca zwrócił się w dniu 5 marca 2015r. do II Wydziału Karnego tut. sądu o podanie informacji dotyczącej daty zakończenia przez powoda aresztu czy kary pobawienia wolności i w piśmie z dnia 27 marca 2015r. Sekcja Wykonania Orzeczeń II Wydziału Karnego poinformowała pracodawcę, że powód odbywa zasądzoną karę 9 miesięcy pozbawienia wolności od dnia13 lutego 2015r. do 13 listopada 2015r. ( k.140, 145 akt sprawy IIK 1260/09 ). Zatem pozwany pracodawca uzyskał sam wiedzę, bo tego nie dowidział się ani od powoda ani od członków jego rodziny, że planowany pobyt powoda w Zakładzie Karnym ma potrwać do 13 listopada 2015r., a więc zdecydowano rozwiązać stosunek pracy z powodem i zatrudnić na stanowisko zajmowane do 13 lutego 2015r. przez powoda nowego pracownika, co stało się w dniu 3 czerwca 2015r., bo od tego dnia zawarto umowę o pracę z M. G.. Pozwany pracodawca nie miał wtedy wiedzy, że powód w dniu 1 czerwca 2015r. opuścił (znacznie wcześniej niż przewidywano) zakład karny, bo powód dopiero w piśmie z dnia 9 czerwca o tym fakcie pracodawcę powiadomił. Zatem w momencie składania przez powoda oświadczenia o tym że jest gotowy do podjęcia pracy na swoim dotychczasowym stanowisku pracy jego prośba nie mogła być spełniona, bowiem na jego miejsce zatrudniony był od kilku dni pracownik. Znowu, dziwnym wydaje się być zachowanie powoda, bo gdyby powodowi zależało na pracy w pozwanej spółce, to przede wszystkim powinien, wtedy gdy został zatrzymany, porozumieć się z pracodawcą co do jego losów jako pracownika, a po wyjściu z Zakładu Karnego także powinien niezwłocznie, czyli następnego dnia, a nie po 9 dniach, powiadomić pracodawcę że opuścił on wcześniej Zakład Karny i jest gotowy do pracy. Gdyby powód tak zrobił, to pozwany prawdopodobnie nie zawarłby w dniu 3 czerwca umowy z M. G.. Jak wynika z zeznań świadków: R. C. (k81v-82), J. N. (k82v-83v) , G. K., poza zatrudnieniem M. G. nie było żadnych nowych przyjęć na Wydziale i wszystkie stanowiska pracy są obsadzone. Przepis art. 53§5 kp stanowi, że pracodawca powinien w miarę możliwości ponownie zatrudnić pracownika, który w okresie 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, z przyczyn wymienionych w § 1 i 2, zgłosi swój powrót do pracy niezwłocznie po ustaniu tych przyczyn. W przepisie tym jest zawarte ogólne zobowiązanie pracodawcy do ponownego zatrudnienia pracownika – w miarę możliwości, a nie do zatrudnienia pracownika na dotychczas zajmowanym przez niego stanowisku pracy. Jednakże powód, w swoim wniosku z dnia 9 czerwca 2015r. wyraźnie wskazywał na jakie stanowisko pracy chce być ponownie przyjęty – na dotychczas zajmowane przez niego stanowisko pracy. Tymczasem stanowisko pracy powoda od dnia 3 czerwca 2015r. było już obsadzone, a więc odpowiedź pozwanego pracodawcy sformułowana w piśmie z dnia 2 lipca 2015r. była zgodna z aktualnym stanem rzeczy. Analizując dane zawarte w wykazie złożonym przez pracodawcę co do dat zatrudnienia kolejnych pracowników w spółce po 9 czerwca 2015r., to oczywiście stwierdzić należy, że pozwany pracodawca zawierał umowy z nowymi pracownikami min. na stanowiska aparatowych procesów chemicznych, lecz zdaniem sądu, skoro powód w swoim pierwszym wniosku wyraźnie zawarł, że chodzi mu o zatrudnienie go w spółce na dotychczas zajmowanym stanowisku pracy na Wydziale (...), a także w drugim swoim wniosku także skonkretyzował na jakie konkretnie stanowisko pracy pracodawca ma go ponownie zatrudnić, to oznacza, że wolą powoda wyartykułowaną przez niego w obu tych wnioskach było ponowne przyjęcie go do pracy w pozwanej spółce, ale na Wydziale (...). W drugim swoim wniosku powód wyraźnie podał, że prosi o zatrudnienie go na zwalnianym – w związku z odejściem pracownika na (...) stanowisku pracy i zatrudnienie go na tym ( a nie innym ) etacie. Zatem, zdaniem sądu, wtedy wolą powoda wyartykułowaną w sposób wyraźny we wniosku z dnia 9 czerwca, a także we wniosku z dnia 29 listopada, było zatrudnienie go w pozwanej spółce na konkretnie wskazanych przez niego stanowiskach pracy – konkretnych etatach, a nie na stanowiskach pracy na terenie całej spółki. Podnieść ponownie należy, że powód , zdaniem sądu, wykazywał zbyt małą aktywność, jeżeli chodzi o ponowne zatrudnianie go u dotychczasowego pracodawcy. Przede wszystkim powód nie rozmawiał ani ze swoimi przełożonymi bezpośrednim i czy wyższego szczebla, ani też nie rozmawiał z Pionem Personalnym i poza dwoma wnioskami, oddalonymi od siebie w czasie, nie wykonał żadnych działań mających na celu jednak powrót jego do pracy u tego pracodawcy. Pracodawca zaś, na skutek przecież winy powoda, utracił nagle w dniu 13 lutego 2015r. pracownika, nie miał potem żadnej wiedzy kiedy pracownik będzie mógł wrócić do pracy, bo ani powód ani nikt z jego rodziny nie informował o tym pracodawcy, a następnie po niespodziewanym dla pracodawcy wcześniejszym wyjściu z Zakładu Karnego, poza dwoma wnioskami złożonymi na piśmie w żaden innym sposób nie zabiegał o ponowne zatrudnienie go w spółce. Zauważyć też należy, że pozwany pracodawca w piśmie z dnia 2 lipca 2015r. wskazywał powodowi ewentualną możliwość podjęcia przez niego pracy w spółce, ale powód tym nie był zainteresowany, a przecież gdyby mu faktycznie na pracy w pozwanej spółce zależało, to choćby powinien dowiedzieć się na jakich zasadach i warunkach taka możliwość pracy by istniała. Powód zaś nic nie zrobił, pozostawał bierny i nie przedstawił pracodawcy swojej osoby jako zdecydowanie zainteresowanej powrotem do pracy w spółce na jakiekolwiek stanowisko, zgodne z jego kwalifikacjami.

Jak już wyżej podniesiono, powód wystąpił do sądu z żądaniem nawiązania stosunku pracy a także z żądaniem zasądzenia na jego rzecz od pozowanej spółki odszkodowania za to że nie wykonywał on pracy w okresie od 9 czerwca 2015r. do dnia wyrokowania dopiero w maju 2016r., a więc przez pół roku ( od 29 listopada 2015r.) absolutnie nie podejmował on żadnych działań w zakresie wyjaśnienia swojej sytuacji prawnej, nie podejmował on nigdzie pracy, a teraz domaga się aby były pracodawca niejako zrekompensował mu - w formie wysokiego odszkodowania, fakt że od dnia opuszczenia Zakładu Karnego pozostaje bez pracy.

Reasumując więc, z treści pism sporządzonych przez powoda do pracodawcy w sprawie ponownego zatrudnienia go w spółce, wynikało że powód był zainteresowany pracą w Zakładach (...) na konkretnych dwóch stanowiskach pracy tj. na zajmowanym przez siebie do 30 kwietnia 2015r. i na stanowisku na Wydziale (...), na stanowisku pracy zajmowanym przez pracownika odchodzącego na emeryturę. Pozwany pracodawca zaś nie mógł zatrudnić powoda na jego poprzednim stanowisku pracy, bo już tam pracował M. G., a jeżeli chodzi o drugi wniosek powoda, to pracodawca – jak wynika z jego pisma, nie miał wiedzy, aby ktokolwiek odchodził z tego wydziału na emeryturę w okresie wskazanym przez powoda.

Zatem, zdaniem sądu, nie zawarcie z powodem umowy o pracę po 9 czerwca 2015r. na stanowisko aparatowego procesów chemicznych na wydziale (...) spowodowane było brakiem możliwości zatrudnienia powoda na to stanowisko, wskazane konkretnie przez powoda, a więc pozwany pracodawca nie ponosi winy w tym, iż powód po zgłoszeniu przez niego zamiaru powrotu do pracy na konkretne stanowisko, jednak nie został ponownie zatrudniony w pozwanej spółce.

Tak więc nie zostały spełnione przesłanki roszczenia o odszkodowanie, czyli wina pracodawcy i związek przyczynowy pomiędzy szkodą, polegająca na tym, że powód od momentu opuszczenia Zakładu Karnego w dniu 1 czerwca 2015r. pozostaje bez pracy, a działaniem pracodawcy. Wobec tego sąd to powództwo oddalił.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 102k.p.c., który to przepis ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Jest to rozwiązanie szczególne, nie podlegające wykładni rozszerzającej, wymagające do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności.

Do okoliczności branych pod uwagę przez sąd, przy ocenie przesłanek zastosowania dyspozycji omawianego przepisu, zaliczyć można nie tylko te związane z samym przebiegiem postępowania, ale również dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony. Taka właśnie sytuacja zaistniała w okolicznościach niniejszej sprawy. Powód bowiem, nie jest już pracownikiem pozwanej spółki, nigdzie nie pracuje a decydując się na dochodzenie swoich praw na drodze sądowej, niewątpliwie był subiektywnie przekonany o zasadności swego roszczenia.