Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Puławach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Piotr Mogielnicki

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Lipnicka-Piądłowska

bez udziału oskarżyciela

po rozpoznaniu dnia 13 stycznia 2016 roku i 10 lutego 2016 roku

na rozprawie

sprawy T. M. (1) syna A. i E. ur. (...) w R.

obwinionego o to, że:

w dniu 22.06.2015 r. około godz.14.30 w m. Z. kierując samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną w terenie zabudowanym prędkość o 23 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ust 1 (...)

T. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a k.w. skazuje go na 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych grzywny; na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 130 złotych tytułem kosztów postępowania, w tym opłaty.

(...) Uzasadnienie

Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 czerwca 2015 roku T. M. (1) prowadząc samochód osobowy R. (...) o nr rej. (...) przejeżdżał przez miejscowość Z. jadąc od strony R.. Droga w tym miejscu przebiega przez obszar zabudowany, co oznacza ograniczenie prędkości do 50 km/h. Obwiniony poruszał się w kolumnie pojazdów jednakże odległości pomiędzy pojazdami dochodziły do kilkudziesięciu metrów. Prędkość pojazdu kierowanego przez T. M. (2) została zmierzona przez funkcjonariusza policji W. S. (1). Pomiar został dokonany z krawędzi jezdni laserowym urządzeniem do mierzenia prędkości (...) 20-20 100LR nr (...) posiadającym świadectwo legalizacji ponownej ważne do 31 października 2015 roku, a wydane przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w Ł.. Zmierzona prędkość o 23 km/h przekraczała dopuszczalną w danym miejscu prędkość administracyjnie dozwoloną wynoszącą 50 km/h.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: częściowo wyjaśnienia T. M. (1) k.35v-36, zeznania W. S. (1) k.36v-37, A. Ż. k.37-37v, notatkę urzędową k.11, informację policji k.40, świadectwo legalizacji k.41.

T. M. (1) (k.35v-36) nie przyznał się do stawianego mu zarzutu wskazując, że policjanci mierzyli prędkość kolumny samochodów. Przed nim jechał jeden samochód a za nim w odległości kilkudziesięciu metrów kolejne samochody, jak się mierzy kolumnę samochodów to należy zatrzymać kolumnę, wydaje mu się że był drugim samochodem. Zauważył radiowóz z odległości 100m, po nim zatrzymano dwóch kierujących. Potem pytał policjanta, komu mierzy prędkość, który odpowiedział, że mierzy prędkość samolotu. Nie ma przepisu pozwalającego mierzyć prędkości pojazdu w kolumnie.

Wyjaśnienia obwinionego nie mogą zostać uznane za wiarygodne o ile zaprzecza on, że doszło do przekroczenia prędkości kierowanym przez niego pojazdem. Nie ma podstaw by kwestionować te stwierdzenia obwinionego, gdzie wskazuje, że nie był jedynym pojazdem na drodze w czasie kontroli. Świadek W. S. (1) wskazywał, że mógł być na drodze inny pojazd choć wykluczał by dokonał pomiaru innego pojazdu, a świadek Ż. wprost podawał, że było również przed obwinionym kilka pojazdów. Zatem ta okoliczność nie jest w sprawie sporna. Rzecz zasadnicza sprowadza się do tego, czy zmierzona prędkość przekraczająca dopuszczalną faktycznie stanowiła prędkość pojazdu obwinionego. Obwiniony i co potwierdzali świadkowie od początku negował fakt zmierzenia właśnie jego prędkości z tego powodu, że jechała kolumna pojazdów, w tym pojazdy większe gabarytowo, których to prędkość jest mierzona w takich sytuacjach. Na rozprawie dodawał, że nie ma nawet przepisu pozwalającego na mierzenie prędkości pojazdu jadącego w kolumnie pojazdów. Otóż kwestia ta nie jest regulowana ani pozytywnie ani negatywnie zarówno przez przepisy działu V ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, ani też ROZPORZĄDZENIA MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI z dnia 18 lipca 2008r. w sprawie kontroli ruchu drogowego.

Zatem koniecznie jest odniesienie się do cech samego urządzenia użytego w tym przypadku do dokonania pomiaru prędkości. Chodziło konkretnie o urządzenie (...) 20-20 100LR nr (...). Przypomnieć trzeba, że ROZPORZĄDZENIE MINISTRA GOSPODARKI z dnia 17 lutego 2014 r.w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz.U.2014.281) wskazuje w § 5. ust.1, że konstrukcja i wykonanie przyrządu powinny zapewniać wskazanie pojazdu, którego prędkość została zmierzona, a jednocześnie wymaganie, o którym mowa w ust. 1, powinno być spełnione również w przypadku, gdy wykonuje się pomiar prędkości pojazdu jadącego w grupie pojazdów, lub w przypadku, gdy pojazd ten wymija, omija lub wyprzedza inny pojazd (ust.2). Dodatkowo w przypadku niespełnienia wymagania, o którym mowa w ust. 1, przyrząd nie powinien wskazywać i rejestrować wyniku pomiaru prędkości, co oznacza, że sama konstrukcja urządzenia winna zapewniać takie rozwiązanie, że nie dochodzi do wykonania pomiaru ani jego zarejestrowania jeżeli zaistniałaby rozbieżność pomiędzy pojazdem mierzonym a wskazanym przez urządzenie. Sąd zwrócił się do Policji nie tylko o wskazanie konkretnego urządzenia użytego do kontroli, ale także zasad realizacji pomiaru zgodnie z warunkami użycia urządzenia wskazanymi przez producenta. W tym zakresie wskazano (k.40), że urządzenie pozwala na pomiar prędkości pojazdu niezależnie od liczby pojazdów w zasięgu pomiaru oraz rodzaju zabudowy, a jednocześnie celownik optyczny umożliwia wybór dowolnego celu na drodze niezależnie od liczby pojazdów oraz pasów ruchu. Rzecz zasadnicza jednak, ze w toku postępowania uzyskano również odpis świadectwa legalizacji ponownej przedmiotowego urządzenia wydanego przez podmiot uprawniony zgodnie z ustawą o miarach, gdzie stwierdzono spełnianie wymagań zawartych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, a zatem również wskazane wyżej warunki, że nawet w przypadku mierzenia prędkości pojazdu jadącego w grupie pojazd wskazywany jest tym pojazdem, którego prędkość jest dokonywana, gdyż w odmiennym wypadku po prostu pomiar nie zostałby zrealizowany. Przypomnieć trzeba, że chodziło o pojazdy znajdujące się do tego w odległości kilkudziesięciu metrów. Zatem nie istnieją wbrew twierdzeniom obwinionego żadne okoliczności, które mogłyby wskazywać na niepewność pomiaru w danej sytuacji, a przeciwnie zachowano wszystkie wymogi, także w zakresie parametrów urządzenia by pomiar był prawidłowy. Pozostaje oczywiście czynnik ludzki, co zostanie omówione bezpośrednio przy ocenie zeznań świadków.

Za wiarygodne sąd uznał zeznania W. S. (1) (k.36v-37), A. Ż. (k.37-37v). Obaj zgodnie wskazują na okoliczności przeprowadzenia kontroli w szczególności fakt, że na drodze znajdowały się inne pojazdy choć A. Ż. zaznaczał, że chodziło o klikudziesięcio-metrowe odległości pomiędzy pojazdami. Odpowiada to twierdzeniom obwinionego, który dodawał także, że dostrzegł patrol policji z odległości około 100m. Uwzględniając tego typu okoliczności największego znaczenia stwierdzony nabiera przez W. S. (1) fakt, że bez wątpienia mierzył prędkość pojazdu obwinionego i nie mierzył bez wątpienia prędkości innych pojazdów. Obaj świadkowie wskazują, że chodziło o wiązkę lasera kierowaną na maskę pojazdu. Niezależnie od uwarunkowań technicznych sąd oparł się na zapewnieniu W. S., że to właśnie samochód obwinionego poddawał kontroli i mierzył prędkość właśnie tego pojazdu. Na takie stwierdzenie pozwala odległość, z jakiej wykonano pomiar, odległość pomiędzy poprzedzającymi i kolejnymi pojazdami, a także sam fakt wskazywany przez świadka, że nie ma wątpliwości, że dokonywał pomiaru prędkości samochodu obwinionego bo właśnie na niego kierował celownik i dostrzegał punkt pomiaru na tym pojeździe. Niezależnie od możliwych wątpliwości, co do tego czy wiązka lasera jest tożsama z punktem wskazywanym w celowniku, to jednak nie sposób przyjmować i nie wskazują na to żadne okoliczności, że W. S. mógł dokonywać pomiaru, choćby nieświadomie innego pojazdu. Nie istnieją też żadne powody by w ogóle rozważać, że świadek S. podaje nieprawdę, że dokonywał pomiaru prędkości właśnie samochodu obwinionego. Wobec tego we wskazanym zakresie zeznania obu świadków należy ocenić za wiarygodne i uczynić podstawą ustaleń w sprawie.

Nie było również podstaw do kwestionowania wiarygodności dowodów nieosobowych w sprawie jak: notatka urzędowa k.11 (odnotowano w niej między innymi wartość przekroczenia prędkości), dane o karalności k.17-18, 20, informacja policji k.40, świadectwo legalizacji k.41.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 20 ust 1 ustawy prawo o ruchu drogowym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5 ⁰⁰-23 ⁰⁰ wynosi 50 km/h. W toku niniejszego postępowania wykazano, że w miejscowości Z. około godz. 14.30 obwiniony poruszał się z prędkością o 23 km/h większą od dopuszczalnej. Prowadzi to do zrealizowania znamion wykroczenia z art. 92a kw.

Zachowanie obwinionego nosiło cechy zachowania zawinionego w wysokim stopniu popełnionego umyślnie i z zamiarem bezpośrednim. Jak wskazywał jeden ze świadków obwiniony zbliżał się z wyraźnie większą prędkością do poprzedzającego pojazdu. Już tylko z tego powodu przyjąć trzeba, że obwiniony obserwował jezdnię i miał pełną świadomość przekroczenia prędkości, co bez wątpienia odczuwał a mógł także zweryfikować na podstawie prędkościomierza. Nie zachodzą żadne okoliczności, które wskazywałyby, że zdolność zawinienia była chociażby ograniczona.

Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu był duży. Chodziło o przekroczenie prędkości w obszarze zabudowanym, a zatem miejsce, gdzie z istoty niebezpieczeństwo jest większe chociażby z uwagi na możliwy ruch pieszych, rowerzystów czy inną organizacje struktury drogowej niż poza takim obszarem. Obwiniony jechał w grupie innych pojazdów, a zatem prawidłowa technika wymagała dostosowania swojej prędkości do prędkości innych pojazdów, a obwiniony zbliżał się do nich. Obwiniony wobec tego jawnie dążył do niepodporządkowania się obowiązkowi wynikającemu z ustawy w zakresie dozwolonej prędkości w obszarze zabudowanym. Należy wobec tego mówić o działaniu z zamiarem bezpośrednim, naruszeniu elementarnych reguł ostrożności a wszystko to w realizacji motywacji, jaką było jak się wydaje szybsze dotarcie do celu.

Wymierzając karę 250 złotych grzywny sąd uwzględnił, że faktycznie nie doszło do powstania bezpośredniego bezpieczeństwa w komunikacji a chodziło o formalne przekroczenie nakazu zachowania prędkości administracyjnie dozwolonej i abstrakcyjne zagrożenie z tym związane. Jednocześnie uwzględnić trzeba była wysoki stopień winy, absolutnie nie znajdujące usprawiedliwienia pobudki –dotarcia do celu podróży niezależnie od warunków a w krótkim czasie i zdecydowane działanie, gdzie obwiniony próbował poruszać się z prędkością znacznie większą niż inni uczestnicy ruchu.

Sąd uwzględnił również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia. Obwiniony prowadzi działalność gospodarczą poza granicami polski, obecnie zawieszoną to jednak wciąż uzyskuje dochody z należności z tej działalności (łącznie około 2200 zł miesięcznie). Ma czworo dzieci, na które uiszcza alimenty, posiada spalony dom oraz dwa samochody osobowe. Sytuacja rodzinna i obciążenia sprawiły, że sąd orzekł grzywnę w niskim wymiarze. W przeciwnym charakterze uwzględnić jednak należało, że obwiniony przekroczył dozwoloną prędkość o 23 km/h, co oznacza, że chodziło o uchwytną i wyczuwalną różnicę prędkości. Także jako okoliczność obciążającą uwzględnić trzeba było, że obwiniony był wielokrotnie (także mandatowo) karany za wykroczenia w ruchu drogowym w tym trzykrotnie za przekroczenie dozwolonej prędkości każdorazowo w zakresie przekraczającym 20 km/h.

Stosownie do art. 118§1kpw sąd zasądził od oskarżonego koszty postępowania, na które złożyły się zryczałtowane koszty postępowanie w związku z rozpoznaniem sprawy na rozprawie w kwocie 100zł oraz 30zł (kwota minimalna) jako opłata od orzeczonej kary grzywny.