Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Puławach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny w składzie:

Sędzia: S.S.R. Marek Stachoń

Protokolant: st. sekr. sąd. Anita Szczepanik

przy udziale oskarżyciela subsydiarnego M. D. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniu 06.06.2017 r., 10.10.2017 r., 09.01.2018 r., 27.02.2018 r.

sprawy Ł. M. , s. M. i S. z d. K., ur. (...) w T.

oraz K. K. , s. W. i A. z d. M., ur. (...) w W.

oskarżonych o to, że:

1/ w okresie od 17 października 2007 r. do 9 lipca 2009 r. w N. (C.) jako członkowie zarządu spółki (...) naruszyli prawa pracownicze M. D. (1)poprzez nie zgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 219 k.k.,

2/ w okresie od 17 października 2007 r. do 9 lipca 2009 r. w N. (C.) jako członkowie zarządu spółki (...) naruszyli prawa pracownicze M. D. (1) poprzez nie odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne oraz nie wypłacanie mu wszystkich świadczeń z tytułu pracy

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 k.k.

I. oskarżonego Ł. M. uznaje winnym dokonania zarzucanego mu w pkt I czynu z art. 219 kk i za to na mocy art. 219 kk wymierza mu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

II. oskarżonego Ł. M. uznaje winnym dokonania zarzucanego mu w pkt II czynu z art. 218§1 kk i za to na mocy art. 218§1 kk wymierza mu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

III. na mocy art. 85§1 i 2 kk i art. 86§1 i 2 kk wymierzone w pkt I i II orzeczone kary grzywny łączy i jako karę łączną wymierza 300 (trzysta) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

IV. oskarżonego K. K. uznaje winnym dokonania zarzucanego mu w pkt I czynu z art. 219 kk i za to na mocy art. 219 kk wymierza mu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

V. oskarżonego K. K. uznaje winnym dokonania zarzucanego mu w pkt II czynu z art. 218§1 kk i za to na mocy art. 218§1 kk wymierza mu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

VI. na mocy art. 85§1 i 2 kk i art. 86§1 i 2 kk wymierzone w pkt I i II orzeczone kary grzywny łączy i jako karę łączną wymierza 300 (trzysta) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

VII. na mocy art. 627 kpk obciąża oskarżonych kosztami sądowymi w kwotach po 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz po 1500 ( jeden tysiąc pięćset) złotych tytułem opłaty;

VIII. zasądza od oskarżonych na rzecz oskarżyciela subsydiarnego M. D. (1) 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu uiszczonych kosztów postępowania.

II K 274/17

UZASADNIENIE

M. D. (1) działając jako oskarżyciel subsydiarny oskarżył Ł. M. oraz K. K. o to, że:

I.  w okresie od 17 października 2007 roku do 9 lipca 2009 roku w N. (C.) jako członkowie zarządu spółki (...) naruszyli prawa pracownicze M. D. (1) poprzez nie zgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego, tj. o przestępstwo z art. 219 kodeksu karnego;

II.  w okresie od 17 października 2007 roku do 9 lipca 2009 roku w N. (C.) jako członkowie zarządu spółki (...) naruszyli prawa pracownicze M. D. (1) poprzez nie odprowadzanie składek na ubezpieczenie społeczne oraz nie wypłacanie mu wszystkich świadczeń z tytułu pracy, tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 kodeksu karnego.

Po przeprowadzeniu rozprawy sąd ustalił i zważył, co następuje:

M. D. (1) od 17 października 2007 roku do 9 lipca 2009 roku pracował na stanowisku kierowniczym w prowadzącej działalność finansową na terenie C. w N. spółce (...), której członkami zarządu byli: Ł. M. i K. K., przy czym pisemna umowa została podpisana dopiero w marcu 2009 roku. Umowa ta została zatytułowana jako kontrakt menadżerski, ale w jej treści znalazły się takie sformułowania jak: pensja, pracodawca, miejsce pracy, czynności służbowe, brak ryzyka związanego z działalnością pracodawcy, prawo do samochodu służbowego, pokrywanie kosztów najmu lokalu mieszkalnego, rozwiązanie umowy ze skutkiem natychmiastowym w wypadku rażącego naruszenia zasad wynikających z kodeksu pracy, odesłanie do c. kodeksu pracy. Umowa ta zawiera również zobowiązanie pracodawcy do uiszczania składek na ubezpieczenie społeczne. W załączniku nr 1 do kontraktu znalazły się sformułowania takie jak: wynagrodzenie zasadnicze i dodatkowe z tytułu świadczenia stosunku pracy płatne co miesiąc w określonej kwocie. Zarząd spółki nie zgłosił M. D. (1) do ubezpieczenia społecznego, ani nie opłacał za niego składek na ubezpieczenie społeczne. W dniu 9 lipca 2009 roku Ł. M. i K. K. wypowiedzieli M. D. (1) umowę. Ł. M. nie był dotychczas karany. K. K. nie był dotychczas karany.

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd obdarzył wiarą zeznania świadków: J. L. – k. 451v i M. D. (1) – k. 451v-455, ponieważ zeznania te są logiczne, konsekwentne i niesprzeczne tworząc jeden spójny stan faktyczny. Sąd obdarzył wiarą również dowody w postaci: pisma do Sądu Pracy w N. z tłumaczeniem – k. 25-44, kopii tłumaczenia orzeczenia Sądu Pracy w N. – k. 59-66, tłumaczenia zaświadczenia (...) k. 448-450, danych z K. – k. 436, 437, 470, 471 oraz z akt 1Ds 34/12: wypowiedzenie umowy – k. 3, kontraktu z załącznikami – k. 20-26, informacja z Ministerstwa Sprawiedliwości i Porządku PublicznegoC.wraz z tłumaczeniem – k. 440-442, ponieważ dowody te zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby i w przewidzianej prawem formie, a żadna z zainteresowanych stron nie zakwestionowała ich prawdziwości. Sąd uznał za nic nie wnoszący do sprawy wydruk korespondencji – k. 137-138, ponieważ zawiera jedynie stanowisko oskarżyciela i świadczyć może jedynie o niskiej kulturze osobistej.

Oskarżony Ł. M. nie przyznał się do winy i wyjaśnił, że M. D. (1) nie był pracownikiem spółki, lecz łączyła go ze spółką umowa cywilnoprawna. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, ponieważ przeczą im dokumenty w postaci kontraktu wraz z aneksami, w których używane są terminy charakterystyczne dla stosunku pracy, a z trwającej prawie dwa lata współpracy nie zachowała się ani jedna faktura dotycząca zapłaty z tytułu wykonania umowy, a w każdym razie zainteresowany tym oskarżony takiej faktury nie przedstawił.

Oskarżony K. K. nie przyznał się do winy i wyjaśnił, że M. D. (1) nie był pracownikiem spółki, lecz łączyła go ze spółką umowa cywilnoprawna. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, ponieważ przeczą im dokumenty w postaci kontraktu wraz z aneksami, w których używane są terminy charakterystyczne dla stosunku pracy, a z trwającej prawie dwa lata współpracy nie zachowała się ani jedna faktura dotycząca zapłaty z tytułu wykonania umowy, a w każdym razie zainteresowany tym oskarżony takiej faktury nie przedstawił.

Wina oskarżonego Ł. M. nie budzi wątpliwości, ponieważ jest on osobą świadomą swych czynów i nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające jego odpowiedzialność karną.

Wina oskarżonego K. K. nie budzi wątpliwości, ponieważ jest on osobą świadomą swych czynów i nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające jego odpowiedzialność karną.

Ustalony wyżej stan faktyczny prowadzi do wniosku, że członkowie zarządu spółki (...) byli pracodawcami M. D. (1), ponieważ sami tak się określili w zawartej umowie przejmując równocześnie ryzyko związane z działalnością pracodawcy oraz zobowiązując się do uiszczenia składek na ubezpieczenie społeczne, istniała podległość służbowa, pracę wykonywał w konkretnym miejscu, przysługiwała mu pensja w postaci wynagrodzenia zasadniczego i dodatkowego płatna co miesiąc w określonej kwocie oraz inne świadczenia, które przyznawane są pracownikom, a nie kontrahentom jak: prawo do samochodu służbowego, pokrywanie kosztów najmu lokalu mieszkalnego, a rozwiązanie umowy mogło nastąpić ze skutkiem natychmiastowym w wypadku rażącego naruszenia zasad wynikających z kodeksu pracy. Skoro byli pracodawcami czyli zgodnie z art. 4 pkt 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych płatnikiem, to zgodnie z art. 36 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ciążył na nich obowiązek zgłoszenia pracownika do ubezpieczenia społecznego, gdyż zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest to osoba podlegająca obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu, a zgodnie z art. 17 ust. 1 ciążył na nich obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne. Nie zgłoszenie pracownika do ubezpieczenia społecznego stanowi przestępstwo z art. 219 kodeksu karnego, a uporczywe, gdyż trwające prawie dwa lata naruszanie prawa pracownika wynikającego z ubezpieczenia społecznego poprzez nie odprowadzanie składek na ubezpieczenie społeczne stanowi przestępstwo z art. 218 § 1a kk.

Przy wymiarze kary dla Ł. M. jako okoliczności obciążające sąd wziął pod uwagę stosunkowo długi czas nie wywiązywania się z obowiązku, a jako okoliczności łagodzące dotychczasową niekaralność. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności sąd wymierzył karę adekwatną do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu, która spowoduje, że oskarżony nie popełni więcej podobnego przestępstwa.

Przy wymiarze kary dla K. K. jako okoliczności obciążające sąd wziął pod uwagę stosunkowo długi czas nie wywiązywania się z obowiązku, a jako okoliczności łagodzące dotychczasową niekaralność. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności sąd wymierzył karę adekwatną do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu, która spowoduje, że oskarżony nie popełni więcej podobnego przestępstwa.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 616 § 1 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k., art. 616 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych oraz art. 616 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 1 i 10 k.p.k., w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym i w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 roku w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego.